Niebieski Meczet w Hamburgu.

O istnieniu tego meczetu dowiedziałam się przeglądając przewodnik po Hamburgu i szukając inspiracji na zobaczenie czegoś nowego. W dalszym ciągu praktykuję "podróżowanie do tutaj" bo podróżowanie do tam, czyli trochę dalej, według moich własnych kryteriów jest obecnie równie realne co lot w kosmos. Słowo wyjeżdżam brzmi egzotycznie kiedy je wypowiadam aczkolwiek te wyjazdy nie mają z egzotyką nic wspólnego bo teraz to jedynie wyjeżdżam rowerem w siną dal. Ale dobre i to bo jesień piękna a rowerowanie nieustannie szalenie przyjemne.

Aby zobaczyć ten meczet miałam dwa podejścia, pierwsze zupełnie spontaniczne w pewną niedzielę ale okazało się, że meczet jest w niedziele zamknięty pomimo tego, że w internecie zapraszali nawet dziś. Wróciłam kilka dni później chociaż trochę się musiałam namanewrować bo godziny zwiedzania zdecydowanie ograniczają możliwości. Meczet jest czynny od poniedziałku do czwartku od 13stej do 14stej i w piątki od 13stej do 14.30. Sami widzicie, że czasu mało. Ale sam meczet niewielki i ta godzina w zupełności wystarczy, no chyba, że ktoś się "wstrzeli" w modły tak jak ja. Wtedy z czasem może być krucho. 

Najbardziej mnie urzekło to, że kiedy zrobiłam pierwsze zdjęcie meczetu jeszcze przed wejściem do środka, w moim życiu powiało egzotyką. Miałam wrażenie, że to całe koronne szaleństwo tylko mi się przyśniło a ja odzyskałam podróżniczy pion i wróciłam do odkrywania świata. Moje tegoroczne fotograficzne plenery to jedynie las, łąki, jeziora, kadry z rowerowania i spacerów, włóczęga po Hamburgu. No i nie zapominajmy, że byłam w Czechach ale to raczej słaby przykład egzotyki. A ten meczet wygląda tak, że od razu przeniosłam się gdzieś dalej.

Sam budynek może nie jest zbyt spektakularny ale jest miły dla oka w czym myślę duża rola kolorystyki. Nieduży, z dwoma minaretami i turkusową kopułą pięknie wygląda otoczony zielenią na tle niebieskiego nieba, do którego pasuje kolorystycznie. Ten meczet nosi nazwę Immam Ali ale ze względu na swoją kolorystykę częściej używa się nazwy Niebieski Meczet.

Założony pod koniec lat pięćdziesiątych minionego wieku przez grupę irańskich imigrantów i przedsiębiorców szybko stał się jednym z najważniejszych i najstarszych meczetów w Europie. Jest również siedzibą Centrum Islamicznego w Hamburgu.

Zaskoczyło mnie to, że kobieta mogła się modlić razem z mężczyznami.

Wstęp jest darmowy, musiałam jedynie wpisać się na listę odwiedzających ale nie wiem czy tak jest zawsze czy tylko w tych dziwnych czasach. Zapytałam się tylko, czy można robić zdjęcia a siedzący tam chłopak pokazał mi jedynie gdzie mam zdjąć buty. Miałam prawie godzinę na zwiedzanie ale to naprawdę sporo bo oprócz sali modlitewnej, kilku zdjęć i muzealnych gablot oraz muzułmańskiej księgarni nie ma tutaj nic więcej. Nawet się dobrze nie rozkręciłam fotograficznie kiedy zaczęła się modlitwa zatem usiadłam grzecznie na jednym z krzeseł żeby nikogo nie rozpraszać i przeczekałam tak z dwadzieścia minut. I nie chodzi tutaj o chodzenie bo tam wszędzie dywany zatem przemieszczałam się bezszelestnie. No ale brzęczenie aparatu to by raczej nie przeszło niezauważenie a po co ściągać na siebie niepotrzebny gniew i przeszkadzać w modlitwie. Bo niby można robić zdjęcia ale przecież nie zawsze wypada.

Jak we wspomnieniach myślę o meczecie to natychmiast widzę meczet Hassana I w Casablance, tam to działa się magia, zwłaszcza gdy wyłaniał się zza mgły. Ten w Hamburgu jest dużo mniej spektakularny ale ma za to coś co wyróżnia go wśród innych budowli tego typu. Bo tutaj wierni modlą się na największym ręcznie tkanym okrągłym dywanie na świecie. Dwadzieścia dwie osoby tkały ten ważący tonę dywan przez trzy lata, ma rozmiar 200 metrów kwadratowych i składa się z 80 milionów splotów. Jak oni te sploty policzyli?

Nie udało mi się zrobić zdjęcia dywanu w całości bo zamknięte było wejście na piętro a pewnie z góry perspektywa byłaby dużo lepsza. Zrobiłam za to zdjęcie zdjęcia dywanu, które znalazłam w części muzealnej.

Fajnie było na chwilę przenieść się do innego świata, w tym meczecie nawet pachniało podróżami a mnie aż coś ścisnęło. Wychodzi na to, że zwiedzanie meczetów to teraz jedyny możliwy kontakt z inną, jakże odmienną od naszej kulturą. Są jeszcze egzotyczne restauracje i taką formę podróżowania praktykuję z równie wielką przyjemnością, ale teraz wszystko zamknięte i trzeba obejść się smakiem. Oddałabym wiele za zupę z krabów. Albo kalmary w białym winie. Albo mango lassi z pistacjami i płatkami róż. Tymczasem z równie wielkim apetytem wciągnę sobie najzwyklejszą kanapeczkę, a co. Popiję tradycyjnie aearl greyem. Nasze zdrowie.