Czarno to widzę.

 Jesień zagościła na dobre i nie ma już odwrotu. Etap oswajania się z tym faktem mam już za sobą i o dziwo muszę przyznać, że w tym roku obyło się nawet bezboleśnie. Pewnie to w dużej mierze zasługa pięknej aury, jeszcze do teraz noszę wiosenną kurtkę a trzeba Wam wiedzieć, że jestem zmarźluchem. Cieszę się, że jest jesień chociaż te takie najciemniejsze z ciemnych dni, kiedy nie ma szans na chociaż odrobinę światła, i tak czasami psychicznie zwalają mnie z nóg. Atmosfera spowodowana wiadomo czym i pesymistyczne związane z tym czymś prognozy świetnie pasują do pogody i ciemnego, groźnego nieba. W przebłysku nadziei na lepszy świat kupiliśmy bilety lotnicze szczerze wierząc w to, że będziemy mogli spędzić Święta i Nowy Rok z rodziną. W międzyczasie już nam przyspieszono o jeden dzień termin wylotu i zmieniono lotnisko, co i tak póki co jeszcze nie pozbawiło mnie złudzeń.

Jakiś czas temu w niedzielę pomimo kiepskich prognoz i ciemnych chmur wybraliśmy się na spacer. I byłam zachwycona. Błękitnemu niebu, kojarzącemu się ze szczęściem i rajem nie można odmówić uroku ale takie apokaliptyczne ciężkie obłoki też mają w sobie magię. A już w ogóle kiedy robiąc zdjęcia ucieka się jednocześnie przed deszczem, wtedy takie chmury niosą jeszcze emocje.

Nie wiem, którą wersję nieba wolę bo teraz na przykład oddałabym wiele za nawet najmniejszy skrawek błękitu. Niemniej jednak takie groźne nisko zawieszone niebo jest chyba bardziej fotogeniczne niż idylliczne błękity.

Jak jesień to wiadomo, ciemno, buro i deszcz, nie powinnam być tym zaskoczona. Jednak w tym roku jesienną szarość odczuwam podwójnie, Europę i Świat spowiły ciemne chmury i jeszcze ciemniejsze prognozy. Odcinam się od tego skutecznie niemniej jednak raz na jakiś czas dopuszczam dopływ nowych newsów żeby wiedzieć na czym świat stoi, a ten póki co leży, w najbardziej optymistycznej  wersji przykuca.

Jesienią szukanie w sobie optymizmu i wiary w to, że niedługo znów wszystko będzie po staremu wymaga ode mnie zdecydowanie więcej wysiłku. Czasami mam wrażenie, że jadę już na oparach. Kiedy pomyślę, że gdzieś tak od czerwca żyję przekonaniem i wiarą w to, że niedługo na pewno będzie normalnie, a tu koniec października i nadal czarna d...ziura to nie wiem czy wśród moich obecnie najbardziej aktualnych cech charakteru prym wiedzie naiwność czy może jednak głupota.

Nie tak dawno pisałam o tym, że mam nadzieję iż drugiego takiego lata nie będzie ( chętnych zapraszam TĘDY ), i nadal w to wierzę. Tak samo jak w to, że nie będzie drugiej takiej jesieni. Bo w sumie nadal wszystko jest po staremu, jesiennie jak co roku o tej porze. Wróciła moda na świeczki, kocyki, grube skarpety i herbatę w dzbanku z podgrzewaczem. Szczęście tkwi w drobiazgach a ja sobie z nich zbuduję schron i przetrwam tak do wiosny. Najpierw jednak święta, tam sobie założyłam najbliższy port i ku niemu zmierzam. Może do tego czasu naprawdę będzie już normalnie...

Och jesienna melancholio, niemiło Cię widzieć. Wejdź, zapraszam, rozgość się i czuj się jak u siebie. Może filiżankę herbaty?