Tylko las może mnie uratować

Tylko las może mnie uratować w zaistniałej sytuacji. Mój las, spokój oraz spacer albo rower. Myślę, że w tych nienormalnych chwilach najlepsze co możemy zrobić to zachować normalność. Musimy to przetrwać, przeczekać, innego wyjścia nie ma. Nigdy bym siebie nie podejrzewała o taki stoicyzm i nie wiem czy to starość, czy dojrzałość chociaż myślę, że to te dwie rzeczy wcześniej wymienione plus bezsilność i bezradność. Miałam piękne plany na przyszłą niedzielę bo miałam lecieć do Brukseli na koncert, na który czekałam kilka lat. Majowy urlop też stanął pod znakiem zapytania ale póki co nie tracę nadziei bo w ciągu prawie dwóch miesięcy wszystko może się zmienić. Mocno wierzę, że na lepsze też.

W Niemczech póki co życie płynie w miarę normalnie co trochę mnie zaskakuje biorąc pod uwagę fakt, że chorych jest ponad 11 tysięcy osób ale myślę, że najgorsze dopiero tutaj przyjdzie. Nie ma kwarantanny ale ze sklepów czynne są supermarkety, sklepy spożywcze, apteki, kioski i piekarnie. Centra handlowe są otwarte ale większość sieciówek jest zamknięta do odwołania.

Mam świadomość, że świat i zdecydowanie bliższa mi Europa straciły swoją normalność a to co się dzieje to jakiś kosmos. Staram się żyć normalnie a jedyna dobra rzecz w tym wszystkim to fakt, że mam dużo wolnego. Turystyka i hotelarstwo odczuwają boleśnie zaistniałą sytuację ale dla mnie to wolne to zbawienie i wielki dar od losu tym bardziej, że mój pracodawca na zebraniu poinformował nas, że ilość wolnych dni nie wpłynie w żaden sposób na nasze wynagrodzenie. Zatem zrobię wszystko żeby wykorzystać ten podarowany mi czas najlepiej jak się da bo wiem, że przyjdą czasy, że będę za taką wolnością tęskniła.

Zrobiłam już porządki w szafach, książkach i w domowej dżungli. Poświęcam więcej czasu na naukę nowego języka. Uporządkowałam zdjęcia na dysku, obejrzałam kilka filmów. Eksploruję las i rowerem oraz pieszo odkrywam nowe szlaki. Pozwalam chwilom przelatywać mi przez palce zatopiona w lekturze nad jeziorem. Czytam dużo bo tej wolności by się temu poświęcać bez ograniczeń często mi brakuje.

  

Ten kto zagląda tutaj regularnie ten wie, jak bardzo lubię las i jak bardzo doceniam fakt, że mam do niego tak blisko. Chwila pedałowania i już sobie piję earl grey'a otoczona drzewami, zachłystując się przepięknie pachnącym powietrzem. Nawet jak nie mam nastroju na wycieczkę rowerową to jadę sobie do lasu posiedzieć i poczytać. 

  

Kiedyś byłam większą nerwuską i buntowniczką i mi się to podobało. Z tej buntowniczki to chyba nigdy nie wyrosnę ale spokój, z jakim przyjęłam zaistniałą sytuację cieszy mnie i zaskakuje. Bo pomimo tego, że niby żyję w miarę normalnie to też miałam podróżnicze plany, które pokrzyżował los. Też miałam marzenia a teraz największe to takie, żeby wszystko jak najszybciej się skończyło i żeby wróciła normalność. W poniedziałek zaczął się planowany już od jakiegoś czasu remont w bloku, w którym mieszkam. Wymiana instalacji wodnej, kanalizacyjnej i elektrycznej we wszystkich mieszkaniach i na klatce schodowej sprawia, że oprócz hałasu codziennie towarzyszą mi regularne, najczęściej całodniowe, przerwy w dostawie prądu i wody. 

Staram się patrzeć na zaistniałą sytuację jak na dobrodziejstwo i chociaż generalnie jest dobrze to mam kryzysy a ta niewiedza jak to będzie dalej i do kiedy jest chyba z tego wszystkiego najgorsza.  Świadomie zrezygnowałam z oglądania i czytania wiadomości bo niepotrzebny mi zamęt a w natłoku różnych informacji nie umiem wybrać tych rzetelnych i wiarygodnych. Póki co jest jak jest a ja to muszę przeczekać. I chociaż nie spodziewałam się, że ten wirus przybierze takie rozmiary to wiem, że na nic się zda psioczenie i przeklinanie losu. Odkryłam w sobie niespodziewane pokłady cierpliwości i spokoju i mam zamiar wykorzystać je jako tarczę w tych dziwnych czasach a w te gorsze momenty pocieszać się drobiazgami.

Jak sobie radzicie? Jak spędzacie czas?

 Podzielcie się ciekawymi pomysłami na ten nadmiar wolnych chwil.