Celebrowanie chwil.

Wstałam na tyle wcześnie że mogłam powitać nowy dzień wpatrzona w horyzont, próbując nie przeoczyć żadnej z tych ulotnych chwil, kiedy to słońce wyłania się zza morza. Jeszcze nie do końca obudzona stąpam ostrożnie zostawiając ślady stóp na mokrym od nocy piasku.

Jest jakaś magia w porankach. Obietnica. Nowego dnia, nowych szans, okazji i możliwości. Trzymamy w rękach kilkanaście godzin, od losu taki dar, niby pewnik a przecież jedna wielka niewiadoma. Żyć dzień po dniu. Z pasją, ciekawością świata i ludzi, z miłością, doświadczaniem, odkrywaniem piękna w zwykłej codzienności. W szeregu godzin i chwil, które są dla nas morzem możliwości.

Wieczory też lubię. Poczucie dobrze spędzonego dnia i wykorzystanych możliwości, aczkolwiek z tym bywa różnie. Zapadająca powoli ciemność ogarnia mnie spokojem.

Chyba nigdy mi się nie znudzi fotografowanie wschodów i zachodów słońca. Bo niby temat banalny i wszystkie są - a przynajmniej tak się wydaje - takie same, to nie. Każdy jest inny. Jedyną stałą jest wschodzące lub zachodzące słońce. A spektakl na niebie to za każdym razem wielka i piękna premiera. I mogę tak stać i się gapić bez ruchu, niczym nie mącąc panującej ciszy.

Bo sens życia jest w życiu tu i teraz.

Jednym z moich noworocznych postanowień było wstawanie na tyle wcześnie aby wyprzedzić słońce. I aby celebrować chwile. Nawet fajnie mi to wychodzi, szkoda tylko, że kiedy mogę dłużej spać to wstaję wczesnym rankiem, a gdy budzi mnie budzik, to otworzenie oczu wydaje się być niemożliwe.

Poranek i wieczór, obie pory lubię. Nad morzem w szczególności. Tafla wody łączy się z niebem wyraźną linią horyzontu, w której pojawia się lub znika słońce, od którego codziennie wszystko się zaczyna.

Tak mi się filozoficznie zrobiło "przy niedzieli". Nie samymi podróżami człowiek żyje. Z resztą codzienność też jest podróżą - najdłuższą, najciekawszą, pełną przygód, doznań i niespodzianek. Najbardziej wartościową.

Celebrujcie chwile. Polecam Wam to z całego serca.