Lecco i Lago di Como - mgliste wspomnienie.

 Do niedawna byłam przekonana, że najgorsze co się może przytrafić w podróży ( oprócz oczywiście kradzieży, choroby, wypadku i innych zdarzeń losowych ) jest deszcz. Taki ulewny, ciężki od wilgoci i wielkich kropel, z nisko zawieszonym szarym niebem nie dającym nadziei na poprawę pogody. Zimny strumień uniemożliwiający nam realizację planów, no chyba że ktoś planował muzea lub clubbing.

Po niedawnej wizycie w Bergamo zmieniło się trochę moje podejście do aury i teraz o najwyższe miejsce na podium walczą ze sobą deszcz i ... mgła. O ile jeszcze nigdy deszcz nie pokrzyżował mi wakacyjnych planów, o tyle we Włoszech mgła pokazała co potrafi.

Na ten dzień mieliśmy zaplanowaną wycieczkę do Lecco aby zobaczyć przepiękne Jezioro Como. Ten kto był ten wie, a kto nie, musi mi uwierzyć na słowo. Kilkakrotnie spotkałam się ze stwierdzeniem że Como to jedno z najpiękniejszych jezior w Europie a oglądane w internecie zdjęcia utwierdzały nas w przekonaniu, że być w Bergamo i nie widzieć Como to najzwyczajniej w świecie tak nie wypada.

Musicie mi uwierzyć na słowo - dookoła jeziora są Alpy.

W sumie jadąc do Włoch na przełomie grudnia i stycznia pod względem pogodowym można spodziewać się wszystkiego. A ja spodziewałam się słońca bo nawet tę zimową Italię wyobrażałam sobie jak na letnich kadrach - niebieskie niebo i świat skąpany w promieniach słońca. I w sumie niewiele się pomyliłam - nie licząc Lecco. W pozostałe dni było chłodno ale słonecznie, niebo też spisało się na piątkę z plusem.

Z Bergamo wyjechaliśmy rano, podróż pociągiem trwa ok. 50 minut a bilet kosztuje 3,60 euro za osobę w jedną stronę. Początkowo szarość za oknem w moim mniemaniu miała związek z wczesną porą, kiedy jednak w miarę zbliżania się do celu krajobraz coraz bardziej spowijała szarość, wiedziałam, co się kroi. Jestem z siebie dumna że się nie popłakałam.

Galerie internetowe zachęcały i kusiły piękną, lazurową wodą, otoczoną Alpami. Rzeczywistość powitała nas zimnem, wilgocią i szarością a te cudne, schowane za mgłą kadry przewijały się w głowie niczym film. Gdzieś tam w tej mgle są alpejskie szczyty...

W 2013 Lecco zdobyło tytuł Alpejskiego Miasta Roku.



 

Mogłabym narzekać bez końca na mgłę, która niczym gruba kurtyna zasłoniła wszystko to, co jest w Lecco najpiękniejsze. Ratowaliśmy się wyobraźnią i zdjęciami widzianymy w internecie. Z jednej strony to pomagało a z drugiej uświadamiało ogrom strat, jakie ponieśliśmy w związku z mało sprzyjającą pogodą.

 

Na szczęście szarówka pogodowa nie miała wpływu na nasze humory. Koniec końców zgodnie stwierdziliśmy, że i tak lepsza mgła niż ulewa. Do Lecco dotarliśmy, jezioro widzieliśmy, dzień był fajny a do Bergamo loty tanie, co ma decydujący wpływ na realną szansę powrotu tam.

 

 

Lecco jest bardzo ładne i nawet chłód i wilgoć nie były w stanie zepsuć nam wrażeń. Małe wąskie uliczki, przytulne kawiarnie i pizzerie kuszące zapachem pizzy prosto z pieca. To właśnie tu zjedliśmy chyba najlepszą pizzę podczas całego pobytu, chociaż ta w Sirmione też była pyszna. Szarobury dzień powodował taką tajemniczą i przytulną atmosferę, świąteczne lampki rozświetlały nie tylko ulice, ale i serca a herbaciarnie i kawiarnie wydawały się nad wyraz przytulne i ciepłe.





 

Dla mnie mgła miała dodatkową zaletę. Większość moich wyjazdów odbywa się latem więc nie trudno o słońce i niebieskie niebo. Mój dysk jest bogato zaopatrzony w ciepłe kadry a takich szarych i mglistych brakuje. Dzięki Lecco miałam odmianę, wbrew pozorom dobrą i fajną. Mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć jezioro Como w jaśniejszym świetle słonecznego dnia a wtedy sobie przypomnę jak to było kiedy było szaro i mokro.

 

W sezonie Lecco odwiedzają tłumy. Niewątpliwą zaletą stycznia było to, że dużo miejsc i uliczek mieliśmy tylko dla siebie. Nie było problemu ze znalezieniem miejsca w restauracji a w klepach z pamiątkami nie było kolejek. Nie było gwaru i hałasu, nikt nie wchodził w kadr a my spacerowaliśmy powoli nie pchani i nie szturchani przez nikogo.

 

  Pomimo początkowej złości i rozczarowania pogodą bardzo fajnie wspominam dzień w Lecco. To nic, że w ostatniej chwili korygowalismy plany i całodzienny spacer brzegiem jeziora skróciliśmy znacząco, nie mamy fajnych zdjęć na tle alpejskich szczytów i nie zjedliśmy obiadu w plenerze. Za to odwiedziliśmy chyba wszystkie księgarnie i ciastkarnie w mieście i trochę pobłądziliśmy spiesząc się na pociąg.

Nic bym nie zmieniła w tym dniu.