Wilno, czyli o tym jak wrażeń głód zagnał mnie na wschód.

Kiedy zaczynałam moją przygodę z podróżowaniem na większą skalę ( czytaj: poza granice naszego kraju ) zdecydowanie bardziej ciągnęło mnie na zachód. To tam były ciepłe kraje, palmy, lazurowe wody, wąskie uliczki, białe domki i skaliste wybrzeża. W moich nastoletnich wówczas wyobrażeniach zachód był gwarancją wiecznej radości, egzotyki, niezapomnianych wrażeń i słońca, świecącego nawet w nocy. Na zachodzie znajdowały się kierunki pokazywane w telewizji i zachwalane przez znajomych, którzy mieli szczęście tam być. Przy tym wszystkim wschód wydawał się mało interesujący - szary, smutny i zimny. I bez palm, które to właśnie wieki temu były dla mnie szczytem egzotyki. Tu zagadka - czego mam najwięcej na zdjęciach z pierwszego zagranicznego wyjazdu do Grecji?

Czasy się zmieniły, zmieniłam się i ja i moje podróżnicze priorytety. Coraz częściej szukam w wyjazdach tego, czego nie ma na zachodzie. Palmy mi spowszedniały i dużo bardziej cieszy teraz jarzębina lub polski las. Stała się rzecz niesłychana - to już nie słońce ani lazurowa woda są dla mnie gwarancją spełnienia. Teraz stawiam na architekturę, dobre jedzenie, niebanalne atrakcje i niekoniecznie przetarte już ścieżki - samej fajniej jest je wydeptywać.

Myśl o Litwie pojawiła się już dawno temu. Pojawiła się i już została, podsycana blogowymi relacjami i kuszona tanimi biletami autobusowymi. Do tego doszli litewscy znajomi - wszystko mi sprzyjało. I w sierpniu ubiegłego roku stało się.

Wieża Giedimina.

Litwa jest piękna. Zabytki architektury współgrają ze starymi drewnianymi domami niczym ze skansenu, gdzie antena satelitarna na dachu jest niezaprzeczalnym dowodem, że tu toczy się życie. To kraj wielkich i zielonych przestrzeni, bogatej i burzliwej historii, dobrego jedzenia i fajnych, życzliwych ludzi. Zachwycałam się cały czas, ale w sumie innej reakcji po sobie samej nie oczekiwałam. I nawet pogoda przez cały czas sprzyjała naszym planom bo codziennie było słonecznie i ciepło.

Jedną z pierwszych atrakcji był weekend w Wilnie. Jak dla mnie żelazny punkt mojego wyjazdu, oprócz Zamku w Trokach i Góry Krzyży. Resztę dni pozwoliłam zagospodarować znajomym licząc na to, że zabiorą mnie w fajne i niekoniecznie turystyczne miejsca. W końcu kto jak nie Litwini wiedzą najlepiej co tam u nich wartego uwagi.

Ostra Brama. Kaplica z obrazem Matki Boskiej Ostrobramskiej.

Stolica Litwy to wielki ośrodek religijny. Znajdują się tutaj kościoły rzymskokatolickie, cerkwie prawosławne, żydowskie synagogi, kościoły protestanckie, cerkiew staroobrzędowców i karaimska kienesa. Miasto leży na trasie Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego, który swoją drogą uwielbiam 

( gotyk, nie szlak, o szlaku dowiedziałam się dzisiaj :) ).

 Po lewej: gotycki kościół św. Katarzyny.

 

Klasycystyczna katedra wileńska.

W 1994 roku Stare Miasto w Wilnie zostało wpsiane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Moim zdaniem zasłużenie. Chociaż UNESCO niekoniecznie zwracało uwagę na to co ja - zachwycałam się wąskimi uliczkami, starymi ale zadbanymi kamienicami, klimatycznymi kawiarenkami, galeriami sztuki oraz ciekawymi, pięknymi i pomysłowymi detalami, których tak bardzo lubię wyszukiwać ( ale o nich innym razem ). I najpyszniejszym i najfajniej podanym mojito w mojej karierze ( tego to już na pewno UNESCO nie oceniało :) ).

Wilno jest czyste i zadbane, uliczni grajkowie fajnie uprzyjemniają spacery. Panuje tutaj klimat jaki bardzo lubię, taka mieszanka zachwytów i drobnych przyjemności będąca wyznacznikiem miejsc, w których zawsze dobrze się czuję i gdzie - takie mam wrażenie - świetnie pasuję.

Earl Grey z takiego dzbanka to uczta sama w sobie.

Muszę przyznać, że moje wrażenia z Litwy zdecydowanie odbiegają od moich nastoletnich wyobrażeń o tym, co znajduje się za naszą wschodnią granicą. Różnica jest - można by rzec - drastyczna. Europa Wschodnia dorównuje Zachodniej jeśli chodzi o wrażenia i atrakcje jakie czekają na turystę. I pomimo tego, że teraz ciągnie mnie na Łotwę i do Estonii, to mam nadzieję, że wrócę na Litwę i odkryję jeszcze mnóstwo fantastycznych miejsc.