Życie jest karnawałem czyli nigdy nie jest za późno żeby być pajacem.

W minioną sobotę zrobiłam z siebie pajaca. Byłam poczytalna i w pełni tego czynu świadoma. Z wielką radością wskoczyłam w kolorowy kobinezon, przywdziałam zielone afro i czapkę z pomponem. Ostatni raz przebrana byłam daaaaawno temu, na Sylwestra, ale wtedy najwidoczniej standardy miałam inne, bo byłam aniołem.

Defilada kończąca karnawał miała się zacząć o 22. Ale nie zapominajmy, że rzecz się dzieje w Hiszpanii, czyli zaczęła się godzinę później. Wszelkiego rodzaju procesje i defilady są dla Hiszpanów wielkim wydarzeniem w związku z czym na ulicę wyszły tłumy. Na szczęście udało nam się znaleźć fajne miejsce z dobrą widocznością do robienia zdjęć. A może poprostu wszyscy się bali stanąć blisko pajaca, więźnia w pasiaku i z kulą u nogi, dzikiego wojownika, gladiatora i rzymskiej królowej.

Nie wiem ile widziałam takich defilad w Hiszpanii. Mnóstwo. Jednak szczerze muszę przyznać, że za każdym razem jestem zachwycona i zaskoczona pomysłowością i sposobem wykonania strojów. Zdarzają się oczywiście nudne przebrania ale one giną w gąszczu tych fajnych i pomysłowych.

Nie ważne, czy ktoś ma 6 miesięcy czy 60 lat. Czy figurę modelki czy kilka nadprogramowych kilogramów.  Czy idzie sam, czy jedzie w wózku pchanym przez tatę. Defilada nie ma podziałów, wszystkich traktuje równo i każdy ma takie samo prawo do pożegnania karnawału. Mnie zawsze najbardziej podobają się maluchy i starsze panie - może dlatego, że trochę im zazdroszczę takiej szalonej starości. Bo nie każdy ma odwagę na to, żeby będąc na emeryturze założyć strój tancerki brzucha albo Flinstone'ów.

Można być motylem, lwem, robotem albo Einsteinem. Jedni stawiają na piękno, kolor i połysk, inni na prostotę, samodzielne wykonanie i śmiech.

Miałam też takie ciche marzenie, albo może skryty plan - chciałam się przyłączyć do defilady. No bo ile czasu można tylko patrzeć i zazdrościć? Okazja nadarzyła się sama  - kiedy tylko zobaczyłam grupę składającą się z diabła, anioła, Asterixa, Obelixa, Szalonego Kapelusznika, Batmana, Zorro, hawajskiej tancerki i klowna wiedziałam, że oto nadeszła ta chwila. Że to jest moment, na który czekałam. Do tych barwnych piór i cekinowych sukienek nie bardzo pasowałam, ale do Asterixa i Batmana to już tak :). Początkowo zrzucałam tę odwagę na jedno mojito za dużo, ale prawda jest taka że ani rum, ani limonka, ani nawet mięta, nie były niczemu winne. Ja naprawdę chciałam to zrobić.

Bawiłam się świetnie a miny znajomych jak mnie zobaczyli wchodzącą w tłum i improwizującą układ taneczny wynagrodziły mi obawę przed tym, czy to aby na pewno wypada. Jedna z koleżanek poszła w moje ślady a później mi się przyznała, że zawsze o tym marzyła ale nigdy nie miała odwagi. Ja jej przetarłam defiladowe szlaki.




Pamiętajcie, nigdy nie jest za późno na szaleństwo. Skoro dojrzała kobieta mogła spędzić ostatnią sobotę karnawału w kolorowym kombinezonie, przeczesując sobie zielone loki i co jakiś czas malując na czerwono nos, to i Wy możecie.

Serio!

Do czego gorąco zachęcam.

           *                    *                    *                                                           

P.S.

Trochę mnie tu nie było i nie było to działanie zamierzone. Ale po jakimś czasie już świadome. Tematów nie brakowało, zdjęć też - towarem deficytowym były chęci, wena i pozytywne nastawienie do pisania. Przez te ponad trzy miesiące było mnóstwo dni, w których nawet nie pamiętałam, że mam bloga. Ale były też i takie, w których w mojej głowie pojawiała się myśl, że to może być dobry moment żeby wrócić do pisania. I na myśleniu się skończyło. Jak widać potrzebowałam czasu. I powiem Wam szczerze, że taka przerwa dobrze robi. Ja przede wszystkim zdałam sobie sprawę, jak bardzo mi tego całego blogowania brakowało. Bo jakiś czas temu zabrakło pasji i radości, a bez tego to wszystko bierze w łeb. Musiałam odpocząć.

Wszystkim Wam, mającym chwile zwątpienia ( nie tylko w blogowanie, w cokolwiek ) polecam takie zdystansowanie się. Nic na siłę. Już dla samej radości z powrotu do bloga warto zrobić sobie przerwę. Ja póki co kolejnej nie planuję ale jak mnie najdzie ochota, to nie zawaham się jej użyć.

Dziękuję, że kiedy mnie nie było, Wy byliście tak czy siak. I jesteście.

Mo.