Valle de Ricote. Spacer pod chmurami.

Często piszę o tym, że lubię wyruszać z domu nie mając konkretnego celu. Tego dnia było inaczej niż zwykle. Było wyjątkowo. Bo miałam cel. No ale stan ten nie trwał długo, bo się zagapiłam ( czytaj: zaśpiewałam ) i przegapiłam zjazd z autostrady. Więc znów byłam bez celu. Nie chciało mi się zawracać więc postanowiłam improwizować. Miało być inaczej a wyszło jak zawsze :).

Przed wyjazdem z domu w "nieznane" czyli w poszukiwaniu nowych miejsc i odkrywaniu Świata, który niby na wyciągnięcie ręki, bo blisko, to jednak daleko - bo dużo zostało do zobaczenia - sama ze sobą ustalam jedną rzecz. Czy nastawiam się na cywilizację i ruszam szlakiem miast i miasteczek, czy jednak wybieram naturę i chcę spędzić dzień otoczona przyrodą i ciszą. Tego dnia wybrałam to drugie ale tak się złożyło, że i do fajnego miasteczka dotarłam.

Dzisiaj jednak będzie tylko "przyrodniczo".

Piękne widoki to stała cecha włóczęgi po Valle de Ricote, o którym pisałam nie raz i który jest moim ulubionym obszarem wycieczkowym. Mój zachwyt i fascynacja tym miejscem też są stałym elementem w programie zwiedzania. Poznawanie nowych dla mnie szlaków sprawia, że czuję się trochę jak odkrywca :). Poza tym wyjeżdżając z domu nie mam żadnych oczekiwań co pewnie ma decydujący wpływ na to, że nie przeżywam rozczarowań. Wszystko jest niespodzianką.

Z przyrodą mam tak, że ciężko mi ją opisywać. Wydaje mi się, że jak napiszę, że było cudnie to wszyscy będą wiedzieli o co chodzi i co mam na myśli. Nie wiem jakimi słowami określić to co widziałam żeby nie brzmiało nudno i banalnie. I nie chodzi o to, że widziałam nie wiadomo jakie cuda i potrzebuję nie wiadomo jakich słów. Zachwycam się a zdania same układają się w głowie w hymny ku czci natury. A jak przychodzi do pisania to w głowie pustka. Może powinnam zacząć spisywać wrażenia na bieżąco i zrobić pożytek z jednego z notesów w mojej sporej kolekcji? :)

Zgubiłam po czym odnalazłam "dekielek" na obiektyw. Wspinałam się stromymi uliczkami oraz jeszcze bardziej od nich stromymi ścieżkami. Otrzymałam jedną ofertę kupna Mili :).

Nad głową przesuwały mi się gęste, ciemne chmury a jak tylko pomyślałam o tym, że nie mam ani kurtki ani parasola a do samochodu daleko to wychodziło słońce. I tak w kółko. Rozpadało się dopiero jak wracałam do domu i padało przez dwa dni.

Całkiem przypadkiem dotarłam do punktu widokowego na który apetyt miałam już od dawna. Jak przestałam kombinować jak tam dotrzeć to sama odnalazłam wydeptaną ścieżkę. I sprytnie ukryte drogowskazy. Widoki z góry zrekompensowały mi trudy wspinaczki. To była idealna chwila na "earl grey'a z widokiem".

Zawsze jak mam przed sobą takie widoki to kusi mnie horyzont. Jego bezkres obiecuje szereg doznań. Sama sobie palcem pokazuję gdzie chciałabym być i w taki oto sposób wytycza mi się cel kolejnej wyprawy. Każdy taki spacer zaostrza apetyt na więcej.

Ostatnio rzadziej ciągnie mnie nad morze a częściej w górki i doliny. Co myślę zmieni się jak tylko poprawi się pogoda a wiosna ujawni się z całą mocą. Bycie wysoko bardzo lubię i nie ma to nic wspólnego z patrzeniem na Świat z góry. A przynajmniej taką mam nadzieję :).