Montserrat czyli tam gdzie dotknęłam Wszechświat.

W końcu dotarłam tam i ja. Wcześniejsze wizyty w Barcelonie, nie wiedzieć czemu, jakoś nie sprzyjały odwiedzeniu Montserrat. Ten masyw górski, kryjący w sobie Sanktuarium, wielokrotnie widziałam z daleka - najczęściej z autostrady. Ale albo nie było czasu, albo ulewa, albo zbyt późno. Niemniej jednak te wszystkie przeciwności losu jedynie umacniały mnie w postanowieniu, że kiedyś tu dotrę i spędzę tyle czasu ile będę chciała.

Wyobrażałam sobie, że tutaj musi być pięknie ale prawda jest taka, że te wyobrażenia były niczym wobec tego co tam zastałam. Piękne formacje skalne i widoki zapierające dech. Już w kolejce wiozącej nas na górę moja ekscytacja osiągnęła niebezpiecznie wysoki poziom i jestem przekonana, że ilością zrobionych zdjęć "pobiłam" przeciętnego Japończyka.

A najlepsze było dopiero przede mną.

To chyba najpiękniej usytuowane Sanktuarium w jakim byłam. Żałuję, że nie wybraliśmy się na piechotę ale moje wyobrażenie o tym miejscu było takie, że na nogach się nie da bo za daleko. Tymczasem się da i ilość osób, które docierały na górę w ten sposób, utwierdziła mnie w przekonaniu, że to nie tylko nie jest trudne, ale w dodatku bardzo przyjemne. I z pewnością dostarcza niezapomnianych wrażeń.

Wielokrotnie słyszałam, że tutaj praktycznie przez cały rok są tłumy. W końcu to jedno z najważniejszych miejsc pielgrzymkowych w Hiszpanii i punkt obowiązkowy pobytu w Barcelonie. To tutaj znajduje się La Morenita, czyli figura Czarnej Madonny będącej patronką Katalonii i jej mieszkańców.

O kolejkach do zobaczenia figury też słyszałam wielokrotnie a ponieważ nie uśmiechało mi się trzygodzinne czekanie nie nastawiałam się na zobaczenie patronki regionu. Na miejscu okazało się, że kolejka może i nie jest kilkugodzinna ale i tak ilość osób nie napawała mnie optymizmem. Byłam zdecydowana przełożyć ten punkt na kiedy indziej. Ale jak to wytłumaczyć Carlosowi, rodowitemu katalończykowi, z dumą opowiadającemu nam o miejscu i jego znaczeniu dla Katalonii. Nawet się nie zorientowałam a już stałam w kolejce. Poszło nad wyraz sprawnie i po niecałej godzinie dotarliśmy do celu by dotknąć wypolerowaną milionami rąk kulę, którą La Morenita trzyma w prawej dłoni - symbolizującą Wszechświat. Dotknięcie jej ma przynieść szczęście i powodzenie.

Cieszę się, że Carlos nie dopuszczał do siebie myśli, że nie zobaczymy Maryi. Znając mnie pewnie teraz bym żałowała, że byłam na Montserrat ale nie dotarłam do najważniejszego miejsca. I ta myśl zapewne by mnie uwierała. Bo przecież w tym miejscu widoki to nie wszystko. Pomimo tego, że piękne to jednak są tylko otoczką kryjącą "serce" tego miejsca.

Długo przedtem zanim dotarłam na Monserrat marzyłam o tym miejscu. Po powrocie w sumie niewiele się zmieniło, bo nadal marzę, by znów tam być. Teraz jednak chciałabym rozpocząć wędrówkę u stóp gór i dojść do celu na nogach, mając po drodze czas na delektowanie się widokami. I drogą, bo ona przecież jest równie ważna co sam cel...