Dziś mi się marzy spacer po plaży!

  W taki dzień jak dzisiaj, kiedy nic mi się nie chce a droga do kuchni w celu zrobienia sobie herbaty wydaje się być ponad moje siły, jest coś, co mogłoby mnie zmobilizować do odwinięcia się z koca i wystawienia nosa poza cztery ściany. Dla spaceru po plaży zrobiłabym dzisiaj wszystko. Ironia losu jest taka, że do plaży nie mam daleko, pogoda też dopisuje. Wystarczy wsiąść w samochód. Ale nie. Ja się uparłam, że będę miała rozmemłaną i leniwą sobotę, która tylko dzięki Mili nie jest piżamowa. Ale niewiele brakuje...

  Tak się składa, że większość moich podróżniczych szlaków wiedzie tam, gdzie jest woda. Dużo wody. A w komplecie z wodą piasek. Mnóstwo jest na świecie cudownych wrażeń, spacer po plaży - najlepiej boso - w moim rankingu zajmuje wysokie miejsce. Jednym z moich planów na ten rok jest zmiana ukierunkowania wyjazdów. I nie mam tu na myśli wysokich gór, chociaż te też bardzo mi się marzą. Postaram się częściej jeździć tam, gdzie a) nie jest płasko, b) nie ma morza. Ale kompletnie bez morza żyć się nie da przecież! No przynajmniej ja nie umiem.

Co prawda na plaży poniżej spacerować raczej się nie da, to jednak zanurzyć stopy w piasku i usiąść z książką - to się da.

  Prawda jest taka, że ja, urodzona nad morzem i nad morzem wychowana, potrzebuję morza tak jak tlenu. I to jest stwierdzone. Dłuższa nieobecność nad wodą negatywnie wpływa na mnie, moje samopoczucie i postrzeganie świata. Ale wystarczy że zatopię stopy w morskim piasku a spojrzenie w wyznaczonym przez morze horyzoncie, a już do mojego życia wkracza harmonia i równowaga, a ja z powrotem staję się sobą - czyli tą fajną i miłą :).

  Bardzo możliwe, że moje dzisiejsze samopoczucie wynika właśnie z niskiego poziomu jodu w organizmie :). Układ słuchowy też jest osłabiony brakiem szumu morskich fal, przekazywanych później z ucha do serca w postaci pierwiastków szczęścia. Dzisiaj mam debet w endorfinach.

  Jak by nie patrzeć, dzisiejszy post ma jedną wielką zaletę - wirtualny spacer po części odwiedzonych przeze mnie plaż poprawił mi humor. Znacząco. I dotarłam do kuchni i wróciłam z herbatą i kanapką - czyli jednak można :). Plażoterapia podziałała i przyniosła oczekiwany skutek. Dzisiaj już raczej nie, ale jutro może ruszę nad morze...Jeszcze tylko ten jeden raz a później będą już górki. No chyba, że jednak nie.

  Widziałam w swoim życiu wiele pięknych plaż, wybranie tej najpiękniejszej jest niemożliwe, bo każda była inna i zachwycała z innych powodów. Niewiele było takich, które nie przypadły mi do gustu. O ile kocham spacery po plaży o tyle plażowanie to już niekoniecznie :). Nie jestem w stanie usiedzieć lub leżeć bez ruchu uprawiając tak zwane opalanie się. Bardzo szybko zaczynam się nudzić i szukać sobie jakiegoś zajęcia. Siedzenie z książka to moja najfajniejsza forma plażowania i najczęściej uprawiana, leżenie plackiem w moim przypadku nie wchodzi w grę.

  Ja to generalnie taka "bosostopa" jestem. Z pierwszymi promieniami wiosennego słońca wskakuję w sandały, które zdejmuję dopiero kiedy zaczynają mi sinieć stopy od jesiennego chłodu i deszczu. A pierwsze dni w skarpetach po dłuższej przerwie to dla mnie prawdziwa mordęga. I pewnie jakiś odłam klaustrofobii bo ja wtedy nieustannie przebieram palcami od stóp. Ciasno mi jest zarówno w skarpetce, jak i w bucie:). Niedawno przeczytałam, że takie zachowanie może mieć podłoże nerwicowe, w związku z czym sama sobie obiecałam, że będę się bardziej pilnować :).

   Z prawie każdego pobytu nad morzem przywożę muszle i kamienie, czasem też piasek, a później zapełniam nimi wszelakie naczynia, tworząc w swoim mniemaniu piękne kompozycje. I tak sobie stoją te naczynia w pokoju, przedpokoju, w sypialni i w łazience, i ciesząc oko przypominają o cudnych chwilach na plażach świata.