Águilas - miasto między skałami

  Águilas nie jest typowym kurortem jakich w Hiszpanii mnóstwo. Pomimo tego, że w sezonie ciężko znaleźć na plaży kawałek wolnego piasku, a hotele i restauracje pełne są turystów z całego świata, to i tak łatwo można znaleźć miejsce, gdzie oprócz nas nie będzie nikogo albo zaszyć się w labiryncie cichych uliczek, nie mających nic wspólnego z wakacyjnym rozgardiaszem.

Lubię wdrapać się wysoko i popatrzeć na miasto z góry.

  Miasto przycupnęło na łuku wyznaczonym przez plażę, kawałek wybrzeża jest w posiadaniu portu. Tak w zasadzie to miasto ma plażę komercyjną i drugą niedaleko portu, która jest trochę bardziej dzika. Do Águilas przypływają żaglówki, łodzie motorowe i jachty, miasto lubi ludzi morza i czeka na nich z otwartymi ramionami - podczas wpływania do portu naprawdę ma się wrażenie że łuk plaży to ramiona. Moimi ulubionymi miejscami są krańce miasta, czyli skały wynurzające się z morza. Można wdrapać się na samą górę i mieć przed sobą tylko bezkres horyzontu.

  Castillo de San Juan ( ten zamek na wzgórzu ) pochodzi z XVIII w. i jest dostępny dla zwiedzających. Szczerze mówiąc trochę mnie zaskoczyła ta informacja wyczytana przed chwilą, bo ja tam byłam dwa razy i zamek zawsze był zamknięty. Może poprostu byłam nie w porę :). Zamek może i nie jest imponujący, zwłaszcza porównując go do bliższych nam środkowoeuropejskich zamczysk z mnóstwem wież pnących się ku niebu, ale cóż, śródziemnomorska architektura bywa trochę inna. Co kraj to obyczaj, inna moda i inny styl architektoniczny wymuszony poniekąd przez epokę, dla której był charakterystyczny. Ale tak czy siak zamek jest dziedzictwem historycznym Hiszpanii.

Latarnia morska informuje przybywających do miasta drogą morską, że ląd już blisko.

  Skaliste krańce plaż to moje ulubione miejsce. Nie dociera tutaj wiele osób bo większość udaje się raczej do zamku znajdującego się na przeciwległym końcu plaży. Skały opierają się infrastrukturze i mam nadzieję, że tak już pozostanie. Miasto niech sobie rośnie i się bogaci ale dzikie skały niech sobie trwają i czekają na takich jak ja, dla których plażowanie nie jest jedyną formą wypoczynku.

  Może i zamek sam w sobie nie jest niczym szczególnym i szczerze mówiąc moim zdaniem daleko mu do bycia zamkiem z prawdziwego zdarzenia, to jednak umiejscowienie zamku robi wrażenie i zapiera dech.

  W mieście, oprócz typowej zabudowy, można znaleźć uliczki takie jak te. Przepełnione kolorem, zielenią, zapachami kwitnących kwiatów, z kapliczkami poświęconymi różnym świętym. Czasami podziwiam dbałość ludzi o szczegóły i to, jak niewiele trzeba, by szaremu otoczeniu dodać trochę kolorytu. I później codziennie cieszyć się możliwością spacerowania wśród kolorowych donic, nad głową mając soczyście zielony, liściasty dach.

  Przy odrobinie dobrych chęci i przy pomocy puszki farby można naprawdę wyczarować inny świat. I w samym środku betonowej dżungli można sobie stworzyć namiastkę ogrodu. Dbałość ludzi o otoczenie nie zawsze kończy się na własnych czterech ścianach, i całe szczęście. Takie drobiazgi jak te zawsze wywołują we mnie ciepłe uczucia i powodują, że uśmiecham się szeroko. I fajnie, że są miejsca gdzie takie detale są doceniane i nikomu nie przyjdzie do głowy żeby zniszczyć coś tak poprostu, na złość albo dla zabawy.