Perła angielskiego południa.

   Nie wiem czemu dopiero teraz piszę o Southampton, skoro jest mi bardzo bliskie - mieszkałam tam przez rok mojego pobytu w Anglii. Zdecydowanie powinnam o nim wspomnieć dużo wcześniej, tym bardziej, że miasto jest bardzo ładne, takie fajne połączenie nowoczesnego stylu z tradycyjnym budownictwem, z dostępem do morza, portem i kilkoma świetnymi parkami, z których jeden -Common Park- to chyba największy park w jakim byłam. Dzisiaj pokażę miasto od architektonicznej strony, a pewnie kiedyś jak mnie natchnienie zaszczyci swoją obecnością, to pokażę Wam resztę - bo naprawdę miasto zasługuje na uwagę. I jest położone w pięknej okolicy - o tak, o tym też powinnam wspomnieć. Jak dla mnie jest to miasto idealne do życia w UK.

  Klimatyczne, małe domki, typowa angielska zabudowa, charakterystyczne puby w których czułam się jak w domu :). Centrum miasta to deptak, sklepy i centra handlowe - kierunek wybierany przeze mnie w wiadomym celu :). Na spacery wybierałam się głównie poza centrum, zaszywałam się w wąskich i cichych uliczkach, zaglądałam ludziom w okna, głaskałam obce koty i przytulałam cudze psy - jak to ja.

  Właśnie takie "spacerowe" niespodzianki uwielbiam. W Southampton takich sporo. Na każdym kroku historia miesza się z nowymi czasami, wszystko ze sobą świetnie współgra, o co czasami ciężko. Serce mnie boli jak widzę fajne, stylowe, stare kamieniczki zatopione w otaczającym je marmurze, metalu i błyszczącym szkle.

  Z Southampton, w swój pierwszy i ostatni rejs, wyplynął Titanic. W mieście znajduje się muzeum Titanica, ze zbiorami wydobytymi z wraku statku oraz pamiątkami po pasażerach, jest również ruchoma makieta pokazująca jak doszło do tragedii. W mieście do dzisiaj mieszkają potomkowie pasażerów statku.

  W wielu miejscach miasta architekturę tworzą historyczne mury obronne lub ich ruiny, świetnie zachowane i pomimo rozwoju i rozbudowy miasta, komponujące się z otoczeniem w sposób miły dla oka. Miasto zachęca do spacerów szlakiem murów, nawet powstały tematyczne trasy spacerowe. Ruiny są elementem krajobrazu i historii Southampton i w wielu miejscach można się natknąć na kawałki fortyfikacji. Uwielbiam taki powiew hisztorii w połączeniu ze stylową i gustowną współczesną architekturą.

  Na zdjęciu poniżej ( z prawej strony ) można wypatrzeć znak z powyższego zdjęcia - oznacza to,że idziemy szlakiem historycznych murów. W niektórych miejscach fortyfikacje naprawdę mają się świetnie i stanowią bardzo ciekawy i oryginalny element miejskiej zabudowy.

  Jedną z największych zalet miasta jest dostęp do morza. Możliwość codziennego wdychania morskiej bryzy, wyskakiwania na nadmorskie pikniki, angielska herbata wypijana przy akompaniamencie szumu fal - to jest to! Co roku latem odbywa się w Southampton zlot żaglowców i targi dla ludzi morza. Bardzo często miasto gości znane żaglowce i gigantyczne statki wycieczkowe z całego świata. Swoją obecnością miasto zaszczyciły m.in. "Queen Mary" oraz "Queen Elizabeth".

  Wspominałam już niejednokrotnie, że do normalnego funkcjonowania potrzebuję częstego kontaktu z morzem. Albo chociaż z jeziorem. W ostateczności z rzeką :). Kontakt z wodą - nawet tylko wzrokowy - jest w moim przypadku i niezbędny, i zawsze mile widziany. W Southampton też tak było. Wystarczył krótki spacer, kilka głębokich wdechów, i mogłam wracać do domu...

  O tej przykościelnej ławce wspomnieć musiałam! Kiedyś usiadłam na chwilę, popijałam earl grey'a na wynos, po czym oddaliłam się na kilka kroków, aby zrobić zdjęcie pięknym drzwiom. Na ławce zostawiłam herbatę i pokrowiec od aparatu, a jak wróciłam to koło mojego kubka leżały dwa angielskie, maślane herbatniki ( z resztą moje ulubione ). Nie wiem kto je położył ani jak to zrobił, bo byłam blisko i nic nie słyszałam ani nie widziałam. A oddaliłam się na chwilę. Weszłam nawet do kościoła aby podziękować za niespodziankę, ale kościół był pusty. Ta ławka zawsze mi będzie przypominać o "pysznym" geście nieznajomej osoby. Smaku tych ciastek niezapomnę, tak jak i uczucia które mi towarzyszyło w tamtym czasie. Jestem przekonana, że uśmiechałam się od ucha do ucha.

I jak ja mam nie kochać tego miasta?