Wrześniowo - rowerowo.

Wrześniowa aura dopisała mi w tym roku. Hiszpański koniec lata sprzyjał rowerowym wycieczkom, z czego z wielką radością korzystałam. Co prawda widoki bywały monotonne a przesuwający się krajobraz miał jedną cechę wspólną - morze - to nie narzekam :).

 

Nic to, taką monotonię uwielbiam...W połączeniu z radością jaką daje mi rower, poziom zachwytu w moim organizmie napewno przekraczał normy "przyzwoitości", a ilością endorfin z jaką wracałam do domu mogłabym obdzielić połowę z Was :).

Z jednej strony okoliczności przyrody sprzyjały pedałowaniu, z drugiej natomiast rozpraszały i zachęcały do częstszych niż zazwyczaj przerw na zachwyt i kontemplację. W Polsce bardzo często podczas jazdy na rowerze dobrze mi znaną trasą, np. przez las, odrywam się od rzeczywistości. Rytmiczne pedałowanie jest swoistą mantrą, świetnie robi na chandrę, gorszy dzień albo zespół wiadomego napięcia :). Tutaj - mając morze i piękne widoki to po lewej, to po prawej stronie - oderwanie się od realiów było niemożliwe. I chyba raczej nie wskazane. I byłoby głupotą!

 

  Po wycieczce, a czasami w jej trakcie, oddawałam się kolejnej przyjemności. Tutaj też widoki nie sprzyjały skupieniu się na lekturze, ale szczerze mówiąc niespecjalnie mi na tym skupieniu zależało. Nawet moje podróżnicze ADHD wydawało się pogodzone z losem i nie przeszkadzało kiedy byłam bardzo zajęta. Siedzeniem, patrzeniem i wzdychaniem.

Takie widoki nigdy mi się nie znudzą i z radością muszę stwierdzić, że często mam z nimi do czynienia. Nie wiem z czego to wynika, ale szczęście, które towarzyszy cudnym widokom jest wprost proporcjonalne do mojego wieku :). Radość z napawania się pięknem krajobrazu nic a nic nie zmalała odkąd wyjechałam za granicę pierwszy raz kilkanaście lat temu. Wtedy jeszcze myślałam, że lazurowe przejrzyste morze, widywane w folderach biur podróży, jest dziełem photoshopa. Już wiem, że nie!

 

Przeczytałam niedawno ( w książce o peruwiańskich szamanach :) ), że w pewnych miejscach może być więcej energii niż gdzie indziej. Są to tzw. "miejsca mocy" . Działają podobnie jak gniazdka elektryczne - doładowują nas dobrą energią. I coś w tym musi być - wielokrotnie odczułam to na własnej skórze. Tak samo działa na mnie rower - pozwala uwolnić niepotrzebną ( często negatywną ) energię, przez co tworzy się przestrzeń, którą można wypełnić nową odżywczą energią - czyli naładować akumulatory.

 

A Wy? Co Wam dodaje dobrej energii? Macie swoje "gniazdka elektryczne"?.