Skalne Miasto - w deszczu wśród skał.

Skalne Miasto wpisałam na moją listę miejsc, gdzie chciałabym dotrzeć, już jakiś czas temu. Nie miałam pojęcia o jego istnieniu do czasu, kiedy w internecie zobaczyłam zdjęcia. Później jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności co chwilę ¨natykałam się¨ na Skalne Miasto - a to w internecie, a to w TV. I nawet Darek, mój instruktor nauki jazdy zachwalał mi to miejsce i wymusił obietnicę że tam pojadę. Ze wszystkich stron otrzymywałam znaki, że będę w skalnym Mieście wyczekiwanym gościem :).

W sumie to każde kolejne zetknięcie ze zdjęciami ze Skalnego Miasta i tak było zbędne bo już za pierwszym razem serce mocniej zabiło, wiedziałam, że chcę tam być i tym samym Skalne Miasto zostało zapisane jako mój podrożniczy cel. Jako tegoroczny prezent urodzinowy dostałam wyjazd do Pragi  a że jechaliśmy samochodem to Skalne Miasto było po drodze :).

Formacje skalne robią niesamowite wrażenie, w porównaniu z nimi czlowiek wydaje się ¨tyci¨. Bardzo często w czasie podróży towarzyszy mi myśl, że natura jest największą artystką, tworzy prawdziwe arcydzieła - tak też było i tym razem.

Szkoda tylko że deszcz trochę popsuł nam szyki ( ale nie humory ) i to co miało być spacerem, z przerwami na podziwianie i cieszenie się chwilą, było czasami szybkim marszem. Padający nieustannie deszcz ustalał nam tempo wędrówki - nasza prędkość rosła wraz z intensywnością kropel spadających nam na głowę ( i na sierść :) ). Chociaż w przypadku Mili spacer w deszczu był dodatkową atrakcją.

Pogoda nie nastrajała do wędrówek, spotkaliśmy po drodze tylko kilkanaście osób, chociaż może biorąc pod uwagę aurę to i tak sporo. Był sierpień i normalnie o tej porze roku bywa tam tłoczno. My mieliśmy ten luksus, że było spokojnie i cicho. I mokro.

Niestety jeziora nie mogliśmy okrążyć ponieważ tego dnia służyło jako plan zdjęciowy do kręconego tam filmu.

Oczywiście skorzystałam z sasobów mojego optymizmu ( czasami niczym nie dającego się uzasadnić ) i zaczęłam sama siebie przekonywać, że deszcz to nic takiego. ( Uruchomiłam optymizm dokładnie w momencie, w którym zaczęły przemakać mi trampki :) ). Fakt - padało - ale to nie była ulewa ani spektakularna burza z piorunami, która zmusiłaby nas do zmiany planów. Co z tego, że towarzyszył nam deszcz, skoro momentami przypominał on raczej mżawkę ( OK, przyznaję, taką trochę bardziej intensywną :) ). A jak zbliżaliśmy się do wyjścia to już zupełnie przestało padać. O!

Mhm...ta skała po lewej...pocieszcie mnie i napiszcie, że nie tylko ja widzę to co widzę :)*

Spacer po Skalnym Mieście to czeste zadzieranie głowy i patrzenie w niebo ( czytaj: szaro - buro - mleczną plamę, która tego dnia towarzyszyła mi jako tło ), bo najczęściej tam kończą się niebotycznie wysokie formy skalne. Padający deszcz powodował odruch odwrotny niż patrzenie w górę - a przecież nie o to chodziło. Przecierałam twarz rękawem mokrej kurtki i szłam dalej.

Momentami było tak pięknie, że nie zwracałam uwagi na to, że pada. I nawet nie przeszkadzało mi zasychające na łydkach błoto ( byłam w krótkich spodniach bo pomimo deszczu wcale nie było zimno ). Jak by było mało atrakcji to jeszcze tego dnia przypomniałam sobie o fotograficznej pasji, którą mam ( z przerwami bo z przerwami, ale jednak :) ) i postanowiłam pozwolić wykazać się aparatowi trochę bardziej niż tylko w funkcji AUTO. Efekt połączenia mało profesjonalnego sprzętu z jeszcze mniej profesjonalną mną samą był odwrotny od oczekiwanego - ponad połowa zdjęć jest nieostra, prześwietlona, linia horyzontu  zjeżdża w lewo, kolory sa nijakie a na zdjęciach widać krople deszczu, które spadły na obiektyw. Swoją drogą nie wiem jak nazwać przypadłość , na którą cierpię, a mianowicie, że kiedy ¨ kręcę się ¨ z aparatem po bliskiej okolicy to rzadko eksperymentuję, ale jak tylko wyjadę gdzieś dalej to budzi sie we mnie artystka ( myślał by kto :) ). Tylko że wtedy przeważnie jest już za późno na naukę obsługi aparatu i ¨ odkrywanie ¨ jego tajemniczych funkcji. Na pewno jest jakieś profesjonalne wytłumaczenie takiego zachowania :).

Podsumowując - Skalne Miasto robi wrażenie. Wyobrażam sobie jak cudnie musi się prezentować skąpane w słońcu, na tle błękitnego nieba usianego puchatymi chmurami. I mam nadzieję, że dane będzie mi się o tym przekonać na własne oczy. Te niesamowite formacje skalne znajdują się ¨za miedzą ¨, u naszego południowego sąsiada, więc mamy blisko. Ci którzy mieszkają na południu mają nawet bardzo blisko. Reszta ma trochę dalej. Ale i tak warto. Bo tam jest przepięknie - nawet w deszczu. Wstęp nie jest drogi, do wyboru jest kilka tras, łatwiejszych i trudniejszych. Można się zmęczyć wspinaczką na wyższe partie lub spokojnie spacerować wytyczonymi ścieżkami. Nie ważne, którą wersję wybierzecie, zachwytom nie będzie końca.

* uprzedzając Wasze pytania w komentarzach o to, co mi podsuwa wyobraźnia kiedy patrzę na tę skałę, to od razu powiem, że nie powiem :)