Bangkok szlakiem świątyń.

Pomimo tego, że Azja to najbardziej odległe miejsce, w którym byłam, to sercu wydaje się najbliższe. Pomijając oczywiście nasz kochany, poczciwy Stary Kontynent - stąd pochodzę, tutaj żyję i najlepiej Go znam. Zawsze będzie moim faworytem. Zaraz po nim plasuje się Azja. I Tajlandia. A jak Tajlandia to wiadomo - Bangkok. Dzisiaj taka garść wspomnień bo mi się zatęskniło...

Będąc w Bangkoku nie sposób nie trafić do którejś ze świątyń. Ja trafiłam do wszystkich bo taki był plan. To one są główną atrakcją turystyczną miasta i stanowią o jego charakterze. Budowane z przepychem i fantazją kłócą się niejednokrotnie z poziomem życia mieszkańców - tendencja w Azji dość popularna. Złote kopuły, bogate zdobienia, wnętrza zapierające dech...Jednak tam miałam wrażenie, że wszystko jest i tak jak być powinno, że nikogo nie razi ten kontrast a znane na całym świecie świątynie są dumą i radością wszystkich mieszkańców, a najbardziej tych, którym słowa bogactwo i przepych są najmniej znane. Może sekret ich bogactwa tkwi w tym, że wszystkie te świątynie są ich...Że nie muszą mieć czegoś na własność by czuć się bogatym...

W Bangkoku pobiłam życiowy rekord jeśli chodzi o miejsca religijnego kultu odwiedzone w ciągu dnia - już chyba nigdy więcej nie osiągnę takiej średniej. I wcale ale to wcale nie miałam dość.

Azjatycka architektura jest charakterystyczna i to nie tylko jeśli chodzi o budownictwo sakralne. A świątynie w Bangkoku kryją w sobie takie skarby jak np. największa na świecie figura Buddy wykonana ze szczerego złota.

Pod względem ilości stylów w architekturze Europa nie ma sobie równych. Ale i Azjatom nie można zarzucić braku rozmachu. Od ilości detali i sposobu w jaki zostały wykonane potrafi zakręcić się w głowie. Ale nie wiem, może to ja nie mam gustu bo kiedyś spotkałam się ze stwierdzeniem, że to zwykły kicz...Cóż - podobno o gustach się nie dyskutuje, ale w tym przypadku ja dyskutowałam...I do dziś mam fajny kontakt z Tą Osobą. I mam kogo odwiedzać w Tajlandii :).

Za każdym razem - i nie ważne czy przekraczam próg chrześcijańskiej katedry, prawosławnej cerkwi, muzułmańskiego meczetu czy buddyjskiej świątyni - ogarnia mnie błogi spokój a do podświadomości przenika specyficzna aura. I czuję się jakby poza wszystkim. Może w życiu codziennym do kościoła nie zawsze mi po drodze to jednak w podróżach zawsze docieram do katedr, zaglądam do małych kościółków i kapliczek, wdycham ten specyficzny zapach ( który uwielbiam! ) i z każdym kolejnym wdechem coraz bardziej odległy wydaje się świat, który zostawiłam przed drzwiami...