Wszystko w Twoich rękach.

  Dwóch chłopców dowiedziało się, że do ich wioski ma przyjechać Mahatma Gandhi. Słyszeli, że jest bardzo mądry i chcieli się okazać mądrzejsi od niego. Plan był prosty: jeden z nich miał trzymać w ręku za plecami żywego motyla i zapytać Gandhiego, czy ten motyl jest żywy czy martwy.
- Jeśli odpowie: "żywy", to szybko rozetrę go w dłoniach i powiem:"nie zgadłeś". A jeżeli odpowie: "martwy", to otworzę dłonie, a motyl rozłoży skrzydła i poleci - powiedział autor pomysłu.
Co odpowiedział Gandhi? Popatrzył na chłopca, uśmiechnął się i odrzekł: "Wszystko w Twoich rękach"

 

  Jesteśmy kowalami swojego losu i to od nas zależy, co zrobimy ze swoim życiem. Każdy z nas jest sterem, żeglarzem i okrętem. Co prawda towarzystwo, które nas otacza i ludzie których spotykamy na swojej drodze mają wpływ na to, jak się potoczą nasze losy, ale to do nas należy powiedzenie ostatniego słowa. Z podejmowaniem decyzji jest u mnie nieźle, czasem bywa gorzej z podejmowaniem tych właściwych :). Fajnie, jak możemy się wesprzeć na zdaniu bliskiej osoby, w razie czego można kogoś obarczyć odpowiedzialnością za współudział w podjęciu decyzji - tej niekoniecznie trafnej...No ale o czym to ja chciałam? Aaa tak...Po raz kolejny mam wrażenie, że moje życie zatacza koło, co pewnie jest konsekwencjami decyzji podejmowanych gdzieś po drodze. Żeby nie było, że się żalę, fajnie mi,powodów do narzekań wielu nie znajduję, nie zawisła nade mną żadna dekadencka chmura. Tylko czuję jakąś taką wewnętrzną potrzebę zmiany. Może być nawet bardzo radykalna:). Więc skoro wszystko w moich rękach to może trzeba coś z tym zrobić...

 

  Marzy mi się daleka podróż.Albo dwie. Albo więcej. Może być rowerem :).

  I dom pełen książek.

  I jakaś praca charytatywna gdzieś daleko, mogę kopać studnie, zbierać herbatę, tresować delfiny...tego ostatniego nie umiem jeszcze, co nie zmienia faktu, że widzę się w tej roli :)

 Muszę pojechać autem do Portugalii, w sensie, że ja za kółkiem.

 I skoczyć ze spadochronem.

 Zapełnić ściany wspomnieniami.

 Wejść na jakiś wysoki szczyt i poczuć świat u stóp.

 Żyć pełniej i świadomiej, otwierać szerzej oczy - czasem w tym moim dzikim pędzie wiele fajnych rzeczy mi umyka. Niby je widzę, ale nie dostrzegam.

 Lepiej wykorzystywać czas, realizować się nawet w najbardziej błachych aspektach.

 

  Zaczynam od jutra. No bo jak nie od jutra to od kiedy?

 

 Teraz mam fajne życie. Trochę nad sobą popracuję i pewnie będzie idealnie :). Chyba mam jakiś kryzys wieku średniego. Nie będę tu pisać, że mi czas przecieka przez palce, ale ja naprawdę czuję, że mogłabym go lepiej wykorzystać. Kiedyś miałam wrażenie, że żyję z całych sił, teraz czuję, że chyba trochę przysiadłam na laurach więc najwyższa pora stanąć na nogi. Od jutra pełniej będę żyć. Może w kosmos od razu nie polecę, ale sobie fajniejszą codzienność zbuduję. Tzn jeszcze fajniejszą niż ta moja już i tak dość fajna :).