Iść, ciągle iść...

  Rzecz będzie o chodzeniu, bo chodzić uwielbiam. Oprócz latania samolotem, jeżdzenia samochodem ( najlepiej, kiedy ja za kółkiem ) i rowerem, poruszanie się na własnych stopach jest moją ulubioną formą przemieszczania się. I nie chodzi tu o podróżowanie i zwiedzanie pieszo nowych miejsc, bo to jest akurat dla mnie normalne. Uwielbiam spacery, mogą być nawet samotne, kiedy tak sobie idę i wsłuchuję się w rytmiczny odgłos kroków i to mi wystarcza. Kiedy np. mam coś do załatwienia w mieście ( tzn. w centrum ) i mam czas na to, żeby iść,i pogoda też jest w normie, to idę - a to jakieś 5,5 km. Wracam też pieszo, co razem daje 11km. Nie wiem czy to mało czy dużo, wiem tylko, że mija szybko, bo idę dziarsko, mam swój rytm, i raczej to jest marsz niż spacerek :).

 

  Mam też towarzyszkę podróży, która nigdy nie odmówi, zawsze jest chętna, a często też sama wychodzi z inicjatywą spaceru.

Podczas spacerów nigdy nie słucham muzyki, podobnie rzecz ma się z jazdą na rowerze. Czasem cisza jest najpiękniejszą muzyką. Chodzenie samo w sobie jest świetnym relaksem, i pomimo tego, że raczej powinno męczyć, to mnie super odpręża. Jestem tylko ja i moje nogi, albo ja, moje nogi, i moje cztery łapy :).

  Miniony weekend był bardzo spacerowy, a dzisiaj oprócz spaceru kawa nad rzeką - tradycyjnie nogi mnie zaniosły i nogi przyniosły z powrotem. I już nawet otoczenie nie reaguje zdziwieniem gdy mówię, że przyszłam a nie przyjechałam, czyli jest jakiś postęp, bo wcześniej bywało różnie :).

  

  Co jest fajnego w chodzeniu? Samo w sobie chodzenie jest super! Pomaga na nudę, na nadwagę ( oby!), na chandrę ( taki antydepresant ), jest ekologiczne i podobno oszczędne ( szczerze mówiąc nie zauważyłam jeszcze:) ) i ma działanie zdrowotne bo poprawia krążenie i dotlenia organizm. Nie wymaga żadnych nakładów finansowych ani inwestowania w drogi sprzęt, bo buty ma każdy.

Czasem trzeba sobie pochodzić aby dojść do siebie...