Quedlinburg. Skrawek świata w moim ulubionym stylu

 Dzisiaj dam upust mojej miłości do domów w kratkę i klimatycznych ulic, dwa z miasteczek w moim ulubionym stylu odwiedziłam podczas weekendu w Harz i dzisiaj będzie o pierwszym z nich, moim szachulcowym raju. W Quedlinburgu znajduje się aż 2.100 domków w kratkę, które zostały zbudowane na przestrzeni sześciu wieków, zatem możecie sobie wyobrazić jaka byłam podekscytowana. Moja radość wzbiła się radośnie dużo wyżej ponad te czerwone dachy gdzie sobie bujała w obłokach przez cały spacer a ja sobie ją ciągnęłam za sobą jak balonik.

Domki w kratkę uwielbiam a architektura szachulcowa jest jedną z moich ulubionych. Nie wiem co jest takiego w tych klimatycznych domkach w kratkę, w małych drewnianych okienkach, w kolorowych okiennicach, ale przenoszą mnie w zupełnie inny świat. Już pojedyncze egzemplarze wywołują we mnie lawinę zachwytu, zatem możecie sobie wyobrazić co czuję kiedy składają się na architekturę całych miasteczek. Jestem wniebowzięta a to moje niebo jest - a jakże - w kratkę.

Nasza wizyta przypadła na sobotę, w dodatku wakacyjną bo sierpniową i bardzo się cieszę, że w miasteczku nie było typowych dla wakacji tłumów. Uliczki były wyludnione i spokojne a o tym, że istnieje tutaj życie świadczyły zapełnione kawiarniane stoliki i gwar na placach i skwerkach, tak jakby ścieżki wszystkich spacerowiczów przecinały się właśnie tam, gdzie było najwięcej okazji ku temu by chwilę odpocząć.

Niezmiennie zdumiewa mnie fakt, że w takich baśniowych domach żyją normalni ludzie ze swoimi zwykłymi, najróżniejszymi problemami. W moim bardzo już przecież dorosłym świecie takie klimaty pasują do baśni, pań w długich sukniach i panach we frakach i kapeluszach z wysokim rondem. Do tych wyobrażeń nie pasuje mi robienie prania, opróżnianie zmywarki, sprzeczki o to czyja kolej wyjść z psem. Do szachulcowych ulic pasuje mi ogień w kominku i czytanie książki przy świeczce albo naftowej lampie. Wiecie co jeszcze bardzo mi do takich klimatów pasuje? Śnieg. I Hans Christian Andersen.

Od 1994 roku starówka Quedlinburga znajduje się na liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.

W czasie II wojny światowej miasto nie zostało poważnie zniszczone ale mało brakowało, żeby po jej zakończeniu jego najstarsza część zniknęła z mapy Niemiec. Władze NRD miały bowiem niecny i szalony plan jej rozbiórki i odbudowy w - uwaga - socjalistycznym stylu. Do jego relizacji na szczęście nie doszło ze względu na brak funduszy.

Powiem Wam, że ten weekend wśród domów sprzed setek lat był dla mnie świetną okazją do oderwania się od zapracowanej, sierpniowej codzienności i spełnił wszystkie pokładane w nim nadzieje. Spokojny spacer niczym najlepszy balsam ukoił skołatane stresem nerwy i teraz, kiedy już wszystko się uspokoiło, darzę Quedlinburg jeszcze większym sentymentem.

Stary bruk, kolorowe, często pochylone od upływu czasu pokratkowane domki, okiennice w różnych barwach, klimatyczne kawiarenki a do tego sprzyjająca pogoda - sami widzicie jak łatwo można być bezgranicznie szczęśliwym. W Quedlinburgu okazji do zachwytów i radości miałam miliard, spotykałam je na każdym kroku, to jeden z moich architektonicznych rajów i z pewnością jedno z najpiękniejszych niemieckich miast w jakich byłam. Niewielki skrawek świata w moim ulubionym stylu.