Miłe jesieni początki

 Co tu dużo pisać - tak pięknego września nie pamiętam i to nie dlatego, że mam zaniki pamięci albo przeprowadziłam się na drugą półkulę. I nie piszę tutaj o dniach, które spędziłam na Majorce i które pogodowo spełniły wszystkie oczekiwania ale o całej reszcie. Ze zjawisk atmosferycznych typowych dla września w naszej szerokości geograficznej nie było nic - ani deszczu, ani zimna, ani ciężkich szarych chmur. Były za to sandały, całodniowe wycieczki rowerowe, czytanie książki na balkonie - no sami powiedzcie czy to nie brzmi tak, jak bym pisała o lipcu ( który swoją drogą przypominał w tym roku październik )?

Pogoda zepsuła się niedawno, już w październiku, jakżeby inaczej w dniu wolnym od pracy, na który sobie zaplanowałam długi spacer i zbieranie kasztanów na zimę dla sarenek. Jeden jesienny dzień, wietrzny i deszczowy, bezlitośnie pozbawił mnie złudzeń i dziecięcej wiary w to, że jesieni w tym roku nie będzie. Pomimo dwóch podejść do wyjścia z domu żadne nie zakończyło się sukcesem, chociaż raz udało nam się zajść dwie ulice dalej. Napędzał nas mój optymizm, że teraz to już na pewno na dobre przestało padać, który nie miał żadnego uzasadnienia patrząc na ciemne i straszne chmury. Padało z przerwami przez cały dzień.

Jak się okazało jeden dzień w zupełności wystarczył, żebym zdała sobie sprawę, że w kwestii pogody zmierzamy w złą stronę, i lepiej to już w tym roku było. Za rogiem czai się to co najgorsze, a jeśli nie najgorsze to najmniej przeze mnie lubiane. Pora porobić zapasy w jesiennych świeczkach, dobrej literaturze, wyciągnąć na światło dzienne dzbanek z podgrzewaczem, zmienić ustawienie skarpetowych szuflad tak, żeby łatwiej było mi wyciągać te dłuższe i cieplejsze.

Przysięgam, że zajesieniło się w ciągu jednego dnia.

Sama nie wiem jak to się stało, jak i kiedy, że prosto z cienkich bluzek wskoczyłam w płaszcz i szalik. Nie było nic pomiędzy, żadnego czasu, żeby się do tej zmiany przyzwyczaić. Teraz mam wrażenie, że od ostatniego ciepłego dnia minęły lata świetlne a słońce ostatni raz widziałam w zeszłym roku.

Zanim jednak jesień zagości się u mnie na dobre sprawdzę jaka jest w Alzacji. Już jutro rano ruszamy do Francji, plan na ten pobyt jest zacny, zaczynamy w Strasburgu koncertem mojego ulubionego Francuza, który już jutro wieczorem. Na resztę pobytu mamy plan utkany z siatki małych, najpiękniejszych alzackich miasteczek oraz spotkanie z blogową koleżanką, cieszę się jak nie wiem co! Mam tylko nadzieję, że dopisze pogoda i zamiast zwiedzania winnic nie będziemy zmuszeni do degustowania pochodzącego z nich produktu w zadaszonych, ogrzewanych miejscach, zachęcających klimatem i przytulnością. A nawet jeśli to trudno, przed przeznaczeniem się nie ucieknie, z wielką radością przyjmę wszystko to co zaoferuje alzacka codzienność.

Mam nadzieję, że Wasze początki jesieni są równie udane jak moje. Bądźcie szczęśliwi.