Co widać z nieba?

 Wielokrotnie już wspominałam tutaj o tym jak bardzo lubię latać. Powietrze jest moim ulubionym żywiołem a bycie w przestworzach to jedna z największych życiowych radości. Moja miłość do latania pogłębia się z każdym kolejnym lotem a było tych lotów już 58, 59 jeśli liczyć ten podczas którego skoczyłam ze spadochronem. Fakt, że każdy lot samolotem skrzętnie sobie zapisuję to najlepszy dowód na to, że w temacie latania naprawdę jestem lekko sfiksowana. Nie biorę pod uwagę faktu, że miałabym nie siedzieć przy oknie, innego scenariusza nawet nie biorę pod uwagę również w przypadku, kiedy za wybór miejsca trzeba dodatkowo płacić. Chyba w żadnym innym temacie rozrzutność nie przychodzi mi tak łatwo. Ja muszę siedzieć przy oknie i mieć widok na świat, zatem jak pewnie się domyślacie odpada miejscówka przy skrzydłach.

Jestem pewna, że siedzący niedaleko mnie pasażerowie są przekonani, że lecę pierwszy raz bo moja ekscytacja widokami, chmurami, pięknym niebem albo zachodem słońca jednoznacznie wskazuje, że przeżywam coś wyjątkowego. Potwierdza to również ilość robionych przeze mnie zdjęć. Ale co ja poradzę na to, że latanie ma w sobie takie pokłady ekscytacji, że ciężko mi usiedzieć spokojnie?

Kiedy byłam dzieckiem i bawiąc się na podwórku widziałam latające samoloty już wtedy czułam ekscytację. W moim dziecięcym rozumku samolot przypominał autobus a przystanki znajdowały się na chmurach. Było to w czasach kiedy latał mało kto zatem żadna z moich koleżanek nie mogła mi tej wiedzy zweryfikować. Do dzisiaj jest to opowiadane w rodzinie jako anegdota, nawet ostatnio jak wracaliśmy ze Stambułu to Niemąż pokazał mi piękną, wielką, puchatą chmurę i powiedział, że na niej spokojnie zmieściłby się przystanek.

Z niecierpliwością czekam na czasy kiedy za dodatkową opłatą będzie można część lotu, nawet taką tycią, odbyć w kabinie pilotów. Zapisuję się już teraz, kartę kredytową trzymam w gotowości, gdzie i komu zrobić przelew? W ogóle to się dziwię, że nie wpadła na to jeszcze żadna linia lotnicza, może powinnam zrobić coś w tej sprawie? Na mnie by na pewno zarobili.

Pamiętam doskonale swój pierwszy lot, pamiętam również większość kolejnych, w tym ten jubileuszowy, pięćdziesiąty, świętowany winem na pokładzie. Były to ostatnie przed długą przerwą momenty samolotowej ekscytacji bo po nim przyszła długaśna przerwa spowodowana sami wiecie czym. W czerwcu czekają mnie cztery kolejne loty, w tym jeden jubileuszowy bo sześćdziesiąty, i już się nie mogę doczekać.

Wszystkie zdjęcia z tego wpisu zrobiłam podczas dwóch ostatnich lotów. Góry z zaśnieżonymi szczytami to Karpaty a pięć ostatnich zdjęć przedstawia  Amman w Jordanii i otaczające je pustkowie. Chyba te jordańskie pejzaże są jednymi z najbardziej nieziemskich jakie widziałam, i to nie dlatego, że podziwiane z nieba. Połacie nicości jakie widać było z samolotu było wprost niewyobrażalne, nagle na tym pustkowiu wyrosło ogromne miasto i lotnisko, co było równie niepojęte.

Na dysku, gdzie gromadzę wspomnienia w formie zdjęć, mam rzecz jasna dla samolotowych kadrów osobny folder. W indeksie po prawej stronie, gdzie zapraszam wszystkich zainteresowanych, mam też dla tej tak bliskiej mojemu sercu kategorii zdjęć osobną etykietę. Proszę TĘDY.