Jerash. Pompeje Bliskiego Wschodu

Mój ostatni jordański wpis będzie dotyczył miejsca, od którego rozpoczęliśmy zeszłoroczny urlop. Nie mogę uwierzyć, że rzecz miała miejsce już dziesięć miesięcy temu, nie wierzę również w to, że niemal zapomniałam o tym, żeby poświęcić Jerash przynajmniej jeden wpis chociaż zasługuje na wiele więcej. Pojechaliśmy tam niemal prosto z lotniska, odebraliśmy jedynie samochód i zostawiliśmy bagaże w hotelu. 

Moje zapominalstwo można tłumaczyć tym, że z tego dnia najbardziej pamiętam ekscytację związaną z pobytem w nowym, egzotycznym kraju, po tym dniu nastąpiły takie niezapomniane atrakcje jak Petra, Morze Martwe i Wadi Rum. W natłoku pięknych i wyjątkowych wrażeń w ogóle o Jerash zapomniałam. Kajam się teraz bo Jerash jest uznawane za drugie najlepiej zachowane miasto Imperium Rzymskiego, zaraz po Pompejach, o takich miejscach nikt normalny raczej nie zapomina.

W samym masteczku nie ma praktycznie nic interesującego, podczas naszej wizyty byliśmy jedynymi obcokrajowcami, pomijając grupę Hiszpanów, których spotkaliśmy w kawiarni. A kiedy szliśmy ulicami w kierunku ruin i zatrzymywaliśmy się, żeby sprawdzić, w którą stronę mamy iść to miejscowi sami podchodzili i wskazywali nam kierunek dalszej wędrówki. Nawet bez pytania wiedzieli co jest naszym celem.

Jeśli wierzyć statystykom Jerash to drugie po Petrze najczęściej odwiedzane przez turystów miasto Jordanii chociaż tak jak wspomniałam wcześniej podczas naszej wizyty było spokojnie i cicho. Tłumaczę to sobie tym, że byliśmy w Jordanii zanim zaczął się sezon turystyczny zatem dobra nasza. Było spokojnie, nikt nie wchodził w kadr, mieliśmy te zachwycające romańskie i bizantyjskie ruiny tylko dla siebie. W tej ciszy magia i wyjątkowość Jerash były niemal namacalne.

Wykopaliska archeologiczne potwierdziły, że już ponad 2500 lat p.n.e., w epoce brązu, istniała tu wioska. Do dzisiaj jednak nie ustalono nic konkretnego w związku z tym, kto założył miasto. Po latach świetności i rozkwitu sporą część budowli zniszczyli muzułmanie, po nich w 749 roku Jerash nawiedziło trzęsienie ziemi. Dopiero w 1806 r. niemiecki podróżnik Ulrich Seetzen odkrył ruiny pod grubą warstwą kamieni, piasku i pyłu. Tyle faktów, głównie po to żeby zaspokoić ciekawość tych, których interesują takie ciekawostki, część główna nastąpi teraz a w niej moja radość i zachwyty. To wychodzi mi dużo lepiej niż wyliczanie historycznych ciekawostek, dużo łatwiej mi pisać o szczęściu i radości niż o faktach wyczytanych w przewodniku.

Wyobrażanie sobie jak tu kiedyś musiało być cudnie jest tak łatwe i przychodzi tak naturalnie jak oddychanie tym przesiąkniętym historią powietrzem.

Z całego pobytu w Jerash najbardziej utkwiły mi w pamięci detale - pięknie zdobione fragmenty ruin ozłocone promieniami słońca, zachwycający amfiteatr, fantazyjne mozaiki, łuk triumfalny przez który wchodzi się do miasta, pozostałości Świątyni Artemidy. Bardzo ciekawe i jak dla mnie na swój sposób magiczne jest to, że część trasy zwiedzania wiedzie główną ulicą, tzw. cardo maximus, która kiedyś stanowiła oś miasta. Prawie 800 metrów niezapomnianego spaceru aleją wzdłuż której znajdowały się najważniejsze i najbardziej reprezentacyjne budowle. Setki lat później łatwo sobie wyobrazić jak tu musiało być cudnie.

Magię tego dnia najmocniej odczułam w ciągu dwóch odbytych tego dnia podróży. Najpierw po niedługim bo zaledwie czterogodzinnym locie znalazłam się w zupełnie innym świecie by chwilę później cofnąć się kilka epok wstecz. No sami powiedzcie czy zachwyt nie był w tym przypadku czymś zupełnie oczywistym? I czy kogoś może jeszcze dziwić fakt, że już po tym pierwszym wieczorze wiedziałam, że Jordania zostawi trwały ślad w moim sercu i pamięci?