Styczniowe kadry znad morza

 Jedną z moich wado-zalet jest ośli upór. Nie będę kłamać, że zawsze ułatwia mi życie bo sami wiecie jak to jest, zwłaszcza wiedzą to Ci, którzy mają tak jak ja. Czasem ten upór pomaga, czasem sprawia, że jest trochę bardziej z górki, zwłaszcza jeśli przyjmuje postać uporu nie dającego się ujarzmić niczym, nawet zdrowym rozsądkiem. Jak się czasem na coś uprę to nie ma bata, dopnę swego. Tak też było z naszym ostatnim nadmorskim spacerem. Na niedzielę zaplanowałam Morze Północne i choćby nie wiem co wiedziałam, że tam dotrę, nawet jeśli na drodze staną mi wichury, burze i śnieżyce.

Nie od dzisiaj wiadomo, że na weekend psuje się pogoda, zwłaszcza ta styczniowa, która i w dni powszednie pozostawia wiele do życzenia. Dzień był chłodny, ciemny i zachmurzony już od rana ale jak już wspomniałam, nie było nic co mogłoby zatrzymać mnie w domu. Byłam spragniona bezkresu wody i spaceru plażą w ciszy zakłócanej jedynie szumem fal. Stwierdziliśmy, że ostatecznie wypijemy kawę w jednej z nadmorskich kawiarni i wrócimy do domu, lepsze to niż przebimbać w bezruchu cały dzień, co na ten przykład przez pogodę robiliśmy całe wczoraj.

I wiecie co? Po drodze stał się pogodowy cud, ale jeden z tych super hiper potężnych. Najpierw nieśmiało powoli rozstąpiły się chmury, ukazując niebo jak w środku lata, a później świat rozjaśniał słonecznym blaskiem. To było jak najpiękniejszy sen, równie zaskakujące jak niewiarygodne. Spod rzeczywistości spowitej gęstą masą ciemnych chmur weszliśmy w zupełnie inną rzeczywistość. W dodatku nadmorską.

Ten dzień to dowód na to, że bycie uparciuchem popłaca, bo gdybym nie trzymała się planu, który sama ze sobą ustalałam przez kilka dni, zniechęceni pogodą zostalibyśmy w domu. A tymczasem nad Morzem Północnym działy się cuda do których należy zaliczyć również to, że udało nam się zająć ostatni wolny stolik w naszej ulubionej nadmorskiej kawiarni na palach, usytuowanej na plaży. Zatem oprócz tego, że był piękny spacer, była też kawa z Baileys i tort. Wszystko zgodnie z planem.

Ponieważ spodziewałam się chłodu to się na niego przygotowałam, na szczęście nie było wiatru a akurat w tym miejscu bardzo często wieje. Zmarzłam tylko odrobinkę ale gorąca kawa z ciepłym likierem, podawanym w osobnym kieliszku, szybko przywróciła mi prawidłową temperaturę ciała a na twarz zdrowe rumieńce. 

To jest chyba moje ulubione ze wszystkich nadmorskich miejsc, szeroka plaża ( tylko trzeba natrafić na odpływ ) a w sąsiedztwie wydmy i tereny spacerowe. Do dzisiaj nie mogę przestać cieszyć się jak bardzo dopisała nam pogoda, i jak bardzo w ciągu godziny się zmieniła, oczywiście na plus. Tak jakby chciała wyrównać rachunek za ten bury, nie napawający optymizmem poranek. Kiedy wracaliśmy do domu słońce zbliżało się do linii horyzontu, prezentując spektakl tak cudny, że miałam ochotę klaskać. I słońcu, i pogodzie, i temu cudownemu dniu i trochę też własnemu uporowi.