Powody do radości na dziś vol.2

 Pomyślałam, że z tych moich szczęśliwych wyliczanek mogłabym zrobić wpis cykliczny i raz na jakiś czas dzielić się tutaj radosnymi skrawkami codzienności. Mam wrażenie, że wraz z lutym dużo tych powodów przybyło a przecież rok dopiero się rozkręca i z każdym miesiącem będzie lepiej tylko. Bo i wiosna niedługo, i słońca więcej, jaśniej kiedy rano wychodzę z domu i jaśniej kiedy do domu wracam, rozpocznie się życie na balkonie, drzemki w hamaku i regularne rowerowanie. Albo faktycznie świat, który mam wokół szeroko się do mnie uśmiecha i widzę same pozytywy albo cóż, może mi odbija 😊.

Największą uciechą ostatnich dni jest to, że dzisiaj odebrałam z naprawy aparat i ta wiadomość nokautuje wszystkie inne. Cała procedura trwała dokładnie dwa tygodnie. Najpierw zaniosłam aparat do punktu w moim miasteczku ale okazało się, że trzeba go wysłać gdzie indziej. Kilka dni czekałam na informację ile to wszystko będzie kosztować, na szczęście okazało się, że mniej niż przypuszczałam, i zdecydowanie mniej niż kupno nowego obiektywu. Niezbędna była wymiana całego systemu autofocusa i jakaś tam drobna naprawa. Jadąc dzisiaj do serwisu zdałam sobie sprawę, że mogłam od razu poprosić o gruntowne wyczyszczenie aparatu i trochę pożałowałam, że tego nie zrobiłam. Ale okazało się, że w serwisie byli sprytniejsi i bardziej przewidywalni niż ja i mi aparat ładnie w środku wyczyścili. Za darmoszkę. Zatem jupi jupi, mam aparat, mogę żyć spokojnie.

Wyliczam dalej, jesteście gotowi?

• w sprzedaży pojawiły się żonkile, które systematycznie przynoszę do domu. To najlepszy dowód na to, że wiosna blisko, już nikt mi nie wmówi, że jest inaczej. Żonkile i pięknie pachną, i nadają otoczeniu kolorytu, od razu się jakoś radośniej zrobiło

Na zdjęciu poniżej widać i żonkile, i efekt mojego pierwszego malowania po numerach.

• powoli kończę moje drugie numerowane arcydzieło i przyznać muszę, że to pierwsze, będące na rozgrzewkę, to był pikuś w porównaniu do tego obecnego. Ale radość z artystycznie spędzanego wolnego czasu jest niezmienna, wiecznie przeogromna. Już wiem, że po tym drugim obrazie będzie kolejny tylko najpierw zrobię sobie małą przerwę na artystyczny haft hi hi hi. W tej dziedzinie jeszcze nie próbowałam swoich sił

• wielokrotnie pisaliście w komentarzach, że chcielibyście zobaczyć mój krzyżykowy obraz, który powstał w trakcie pandemicznego bezrobocia, mówię na to covid art. Wiem, że na zdjęciu tego nie widać ale on ma wymiary 60cm x 40 cm. Nie wiem o czym ja myślałam kupując ten wzór, podejrzewam, że na wielkość albo nie zwróciłam uwagi albo w swoim optymizmie pomyślałam: "phi, co to dla mnie". Chciałabym zwrócić Waszą uwagę na fakt, że w kwadraciku o wymiarach 2,5 cm na 2,5 cm znajduje się 100 krzyżyków. Ani razu podczas miesięcy tej ciężkiej artystycznej harówki nie straciłam zapału ani motywacji. Jedna z moich koleżanek, która co jakiś czas sprawdzała postępy mojej pracy, powiedziała, że mnie podziwia, bo na moim miejscu już dawno by to pier... 😊. No ale ja mam ośli upór, pisałam o nim ostatnio

• jedną z największych radości mojego życia jest rozpoczęcie sezonu rowerowego. Chciałam nawet umieścić tutaj kilka zdjęć z przejażdżek ale pamiętacie jak kiedyś Wam pisałam, że nie umiem robić zdjęć telefonem? Chyba coś sobie źle ustawiłam, bo zdjęcia wyszły jakoś tak dziwnie wąskie. Tzn. nie jak panoramiczne ale węższe niż zazwyczaj. W telefonie jeszcze jakoś wyglądają ale po zrzuceniu na komputer wyglądają żałośnie. No ale ale, nie zapominajmy, że odzyskałam aparat, mogę zdobywać świat. Na rowerze

• przeczytałam w styczniu dziewięć książek co chyba jest moim miesięcznym rekordem, i to wcale nie były broszurki tylko książki normalnej, średniej objętości, i wszystkie z wyjątkiem jednej były super. Jedna to nawet była tak fajna, że przez pomyłkę wsiadłam do złego pociągu i zamiast do domu pojechałam w inną stronę 😛. Niestety przez długi czas odczuwałam skutki styczniowego zatrucia i byłam pozbawiona sił witalnych umożliwiających mi jakieś bardziej szalone aktywności, więc czytałam bo na to zawsze mam siły

• po raz pierwszy od lat obejrzałam jakiś serial od początku do końca, ten wybryk można pewnie wytłumaczyć tym, że miał tylko 10 odcinków ale ku mojej wielkiej radości, będzie kolejna seria. Osiem odcinków obejrzałam w ciągu jednego wolnego dnia, a dwa, które mi zostały, następnego dnia wieczorem. To serial hiszpański i tytuł w oryginale to "Los machos alfa" ( samce alfa ). Polecam Wam serdecznie, można się uśmiać ale też ogrzać w cieple męskiej przyjaźni. Samce alfa znalazły się wśród moich ulubionych seriali jakie oglądałam kiedykolwiek

• do wiosny zostało tylko 39 dni a do pierwszego urlopu jedynie dzień więcej

• nie wiem czemu wspominam o tym na szarym końcu skoro jest to koniec oświetlony blaskiem, i to tym najpiękniejszym z możliwych bo słonecznym. Prawie codziennie świeci słońce i nawet jeśli go nie widać to czuć jak przedziera się przez chmury. Jest jaśniej, przestrzenniej, radośniej, od razu łatwiej się oddycha. Jak jadę do pracy to w pociągu siadam zawsze po lewej stronie a piękny wschód słońca oblewa mnie różowozłotym światłem i jest tak cudnie, że mam ochotę podskakiwać a w łagodniejszej wersji klaskać

A z czego Wy się obecnie cieszycie? Piszcie mi tu szybko, nie żałujcie sobie, trzeba się dzielić dobrodziejstwami.