Rozgrzewka przed wiosną

 Jak tylko odzyskałam aparat zepsuła się pogoda, no ale nie od dzisiaj wiadomo, że nie można mieć wszystkiego. Szaroburowatość to chyba najgorsze co może być w pogodzie, a taka w wersji nie dającej nadziei na poprawę i na najmniejszy chociażby promyk słońca to już w ogóle dobija. Nie zniechęca mnie to jednak do rowerowania, w dodatku ptakom ta pogoda nie przeszkadza i ćwierkają, jakby była wiosna. Postanowiłam być taka jak one i też mieć wszystko gdzieś. Pomknęłam w dal.

Często wspominam tutaj o tym, że jestem optymistką, czasem tego mojego optymizmu niczym nie da się uzasadnić. Mam to w sobie i już. Bywa, że wywołuje ataki śmiechu, kilka dni temu aż się popłakałyśmy ze śmiechu z Martą od wiatraków ( niewtajemniczeni proszeni są TĘDY ) wspominając mój optymizm dotyczący tego, że pandemia będzie tylko chwilowa i do lata w roku, kiedy się zaczęła, wszystko się unormuje. Teraz też, w tym moim radosnym nastawieniu do życia byłam przekonana, że kiedy po kilku słonecznych dniach pojadę do lasu to wszędzie będzie zielono. Taaa, ani zieleni, ani słońca, w dodatku po deszczach błoto niemal do siodełka i musiałam kombinować ustalając trasę tak, żeby wiodła po suchym.

No ale nie da się ukryć, że przyjemność z jazdy ogromna, zawsze odczuwam ją dużo bardziej po kilku dniach bez roweru. Mojej radości nie umniejsza nawet fakt, że słońce istnieje tylko w mojej głowie. Bo w taki bury dzień nie martwi brak słońca tylko cieszy brak deszczu. 

Ze wszystkich złych dni najgorsze pogodowo są te, w których niebo przypomina grubą szarą płachtę. Mam wrażenie, że niebo jest zbyt nisko a ja czuję się jak w potrzasku. Faktura tego niebnego materiału nie pozostawia złudzeń co to tego, że chociaż na krótki moment pojawi się słońce by ozłocić świat ciepłą łuną. 

Niemniej jednak fakt, że wróciłam do w miarę regularnego rowerowania to dobry znak, teraz będzie już tylko lepiej, najgorsze pogodowe zło już za mną. Jechałam sobie dzisiaj po tych moich ścieżkach i oczami wyobraźni widziałam już, jak pięknie będzie wiosną. Zieleń, cudowny zapach lasów, łąk i pól, słońce, herbata i książka w którymś z ulubionych miejsc, a mam przecież w czym wybierać. Powoli nabieram w życiu rozmachu i kiedy wreszcie przyjdzie wiosna będę już po rozgrzewce, gotowa na te wszystkie cudowności, które ze sobą przyniesie.