Czarno - biała zima

 Pierwotny plan zakładał, że teraz pojawi się tutaj wpis z Wadi Rum, wyjątkowego miejsca, jednego z najpiękniejszych w jakich byłam. Spodziewałam się, że styczeń przyniesie pogorszenie samopoczucia bo sami wiecie, Święta minęły, w najbliższej perspektywie nie czeka na nas nic fajnego, no chyba że wiosna ale do niej jeszcze dużo czasu. Zatem na styczeń zostawiłam sobie wspomnienia wielkiego kalibru jako skuteczną broń w walce ze styczniowym smutkiem. A tu nic, czuję się dobrze, pogoda znośna chociaż daleko jej do zimowej a dzisiaj rano kiedy po przebudzeniu otworzyłam okno usłyszałam ptasi śpiew tak cudny, że pomimo szarugi od razu się jaśniej i piękniej zrobiło.

Na początku stycznia zgodnie z tradycją powinno tutaj pojawić się również podsumowanie minionego roku ale jakoś nie mam weny i jak patrzę wstecz to mam wrażenie, że nic fajnego się nie wydarzyło. Wszystko przysłania Jordania, Petra, nasza niezapomniana samochodowa podróż i moja radość podczas lewitowania w Morzu Martwym. Ale usiądę kiedyś i na spokojnie sobie przejrzę historię życia zapisaną w przeciągu dwunastu ostatnich miesięcy i ją tutaj podsumuję.

Zatem dzisiaj będzie o litewskiej zimie, krótkiej ale jednak. Bo jak by nie patrzeć zdążyłam się nią nacieszyć. Na Litwie było biało od listopada, padało dużo i systematycznie ale do Świąt z tej aury zostało niewiele. Na szczęście w Święta znów sypnęło a dla nas to był głośny sygnał do natychmiastowego wymarszu z domu i ruszenia w las.

Zabieliło się w kilka chwil, w czas akurat potrzebny na to, żeby dojść do lasu no bo wiadomo nie od dziś, że zasypany śniegiem las to jeden z cudów natury.

Wiem, że te zdjęcia wyglądają na czarno - białe ale w całej tej cudnej aurze zabrakło odrobiny słońca i kawałka niebieskiego nieba, dlatego tak. Nic to, nie będę narzekać, i tak lepsza taka zima niż szara i bura jesień, co do tego nie mam nawet grama wątpliwości.

Początkowo sypało tak intensywnie, że nie dało się robić zdjęć bo płatki śniegu gęsto oblepiały mi i twarz, i aparat. Wtedy całą swoją uwagę skupiałam na radości i cieszeniu się chwilą, i dobrze zrobiłam bo już dwa dni później okazało się, że zima wróciła na krótko. Jak widać spontaniczność popłaca i pomimo tego, że cudownie było w domu pod kocykiem to jednak gdzieś w tyle głowy dawała o sobie znać myśl, że jak teraz nie pójdę na spacer to mogę tego żałować.

Biała zima jest cudna, to jedna z radości mojego życia. Jest pięknie, klimatycznie i cicho, jeśli nie liczyć chrupania śniegu pod butami ale to przecież najpiękniejsze dźwięki. I to wszystko za darmoszkę, nie trzeba rezerwować wejściówek ani jakoś specjalnie się szykować bo drzewom nie przeszkadza fakt, że pod kurtką jest piżama ani że z butów wystają skarpety z pomponami. Od tego są Święta, urlopy i wolne dni żeby żyć po swojemu.

Tymczasem dokładnie za 70 dni zaczyna się kalendarzowa wiosna i chociaż do tego pięknego dnia został jeszcze kawał czasu to z całych sił wierzę w to, że najgorsze pogodowe zło już za mną. Wiem, że jeszcze za wcześnie na cieszenie się, że przetrwałam ale może chociaż mogę mieć nadzieję, że już gorzej nie będzie. Liczę na to, że w weekend otworzę tegoroczny sezon rowerowy, niech nawet będzie chłodno ale żeby nie padało. Tęskno mi za momi leśnymi ścieżkami, herbatą wśród drzew i Malediwami nad Łabą.