Rozważania poświąteczne

 W przedświąteczną środę wskoczyłam w ciepłą i przytulną bańkę, w której tkwię do dzisiaj. Miło mi tutaj i błogo, z niechęcią myślę o wydostaniu się z niej ale niestety już jutro będę do tego zmuszona bo świąteczno - noworoczny urlop dobiegł końca i trzeba zacząć żyć normalnie. Ubierać się ładniej, rzęsy malować, mieć nadzieję na wolne miejsce w pociągu i takie tam. Niby to były tylko dwa tygodnie ale jak widać tyle w zupełności wystarczy aby o świecie zapomnieć.

Boże Narodzenie spędziliśmy na Litwie i były to już moje drugie Święta w tym kraju. Pojechaliśmy na Litwę samochodem i powiem Wam, że za każdym razem taka daleka podróż mija mi szybciej i bardziej mnie cieszy. Komfort jazdy to pewnie zasługa wygodnego samochodu ale temu, że w ogóle mi się nie nudzi to się trochę dziwię bo jak by nie było na Litwę mamy 14 godzin a nam to mija raz dwa. Jak widać dobrze być niemogącymi się nagadać gadułami, to dużo ułatwia.

Święta to był cudowny czas, wymarzony bo nie zmuszał do niczego, w tym również do przebierania się z piżamy w normalne ciuchy. Jedyną motywacją były dla mnie odwiedziny gości albo śnieżyca bo śnieg jak mało co daje mi zimą energetycznego kopa. Chociaż i tak zdarzało się, że poszłam do lasu w bluzce od piżamy bo przecież pod kurtką i tak nie widać co mam na sobie. Największy ubraniowy sukces osiągnęłam w drugi dzień Świąt kiedy poszliśmy na wieczorny spacer i na sesję zdjęciową przy zamku i choince. W drodze powrotnej weszliśmy do kawiarni na kawę i ciastko i kiedy tak popijałam piernikową latte grzejąc nią sobie dłonie zdałam sobie sprawę, że jeśli chodzi o świąteczny strój to tak jakby osiągnęłam rekord. Rekord albo dno, zależy od poziomu optymizmu. Bo miałam na sobie piżamę, na niej spodnie i sweter, z bielizny tylko skarpetki w których śpię, bo zimą zawsze marzną mi stopy. A najgorsze jest to, że kiedy tak siedziałam w fotelu obserwując przez wielkie okno padający śnieg zdałam sobie sprawę, że czuję się wyjątkowo pięknie i nad wyraz komfortowo.

Święta to był cudny czas, spowolniłam i wypoczęłam. Były planszówki, dużo śmiechu, spacery w śnieżycy i długie rozmowy. 

Nieskromnie muszę przyznać, że jeśli chodzi o gust muzyczny to jestem jedną z najdziwniejszych osób jakie znam. Jeden z moich ulubionych piosenkarzy śpiewa po francusku, zatem nie rozumiem nic bo w tym języku znam jedynie podstawowe zwroty i umiem kupić croissanta. Kolejny ulubiony piosenkarz to Litwin zatem też do zrozumienia o czym śpiewa brakuje mi sporo ale w prezencie świątecznym dostałam bilety na jego koncert w Kownie, z którego wróciłam zachwycona, w dodatku z płytą z dedykacją bo po koncercie udało mi się porozmawiać z idolem. Po hiszpańsku.

Nowy Rok przywitaliśmy nad Łabą a całe wczoraj spędziliśmy tak jak lubię, w piżamie, opuszczając rozłożoną sofę jedynie w sytuacjach absolutnie kryzysowych. Udało mi się przeczytać prawie całą, liczącą ponad czterysta stron książkę i obejrzeć zaległy film. Dzisiaj ostatni dzień bimbania, jutro rano przybiję sobie piątkę z szarą rzeczywistością, witając się z nią po dwóch cudnych tygodniach, spędzonych tak jakby w innym świecie.

Z jakości sylwestrowych zdjęć chyba nie muszę się tłumaczyć, wszak robiłam je ja, telefonem.

Kochani, życzę Wam żeby ten Nowy Rok był wyjątkowy pod każdym względem. Każdego dnia róbcie wszystko żeby stworzyć sobie wymarzoną rzeczywistość, nie ustawajcie w spełnianiu marzeń, żyjcie z całych sił, odważnie i z uśmiechem na ustach. Niech sprzyjają Wam pomyślne wiatry a problemy omijają Was najszerszym możliwym łukiem. Mocno przytulam wszystkich Was razem i każdego z osobna i dziekuję, że tu zaglądacie.