W tym roku jesieni nie będzie

 

Możecie mi to w jakiś sensowny sposób wytłumaczyć? Wskazane jest nieużywanie tego słowa na "j" bo na to jest zdecydowanie za wcześnie i nie jestem ani psychicznie ani mentalnie gotowa. Może i te przytulne skąpane w blasku świec wieczory mają w sobie magię, fajny jest zapach wrześniowego deszczu i dźwięk jaki wydaje uderzając o szyby i parapety ale nie w momencie, kiedy czuję jeszcze letni niedosyt. I kiedy nie zdążyłam jeszcze oddać do czyszczenia jesiennego płaszcza bo w głowie nadal mam gołe nogi i cienkie bluzki.

Umysł ludzki jest jednak naprawdę niesamowity. I sprytny. Zdecydowanie łatwiej przyjmuje do wiadomości zbliżające się te cieplejsze i przyjemniejsze pory roku, dla tych chłodnych, ciemnych i mokrych ma zainstalowane specjalistyczne blokady - a przynajmniej ten mój. Do moich myśli jesień póki co nie ma wstępu, nie i koniec, żegnam zanim zdążyłyśmy się powitać. Jesieni w tym roku nie będzie.

Na poparcie mojego zniechęcenia wobec jesieni mam tryliard argumentów. Nie chcę wychodzić do pracy po ciemku i po ciemku z niej wracać. Nie chcę grubych kurtek i szalików, nie mam w plecaku miejsca na parasol, nawet ten najmniejszy. Nie chcę wnosić do domu wszystkich wystawionych na lato roślin bo prawda jest taka, że pojecia nie mam gdzie ja je postawię a lato to idealna pora, żeby znosić do domu nowe. Nie chcę skarpet i sztucznego światła zapalanego już o 15-stej a bywa i tak, że nie gaszonego przez cały dzień. Nie chcę gołych drzew, szarego nieba i mrożącego krew w żyłach krakania wron. W dodatku pękły mi ulubione kalosze a to przecież jest istotny argument przemawiający za tym, żeby tegoroczną jesień odwołać.

Świat zwariował i zmówił się przeciwko mnie bo w sklepach już dekoracyjne dynie, pierniki, korzenne świeczki, w kawiarniach jesienne smaki kaw. Wychodzi na to, że póki co tylko ja się łudzę, że jesieni w tym roku nie będzie...