Zakamarki przyjazne duszy

 Syndrom osoby pracującej w molochu objawia się na wiele sposobów, ja najczęściej cierpię na brak świeżego powietrza. Zdarza się oczywiście, że przy sprzyjającej pogodzie uciekam z pracy na herbatę na znany tylko wtajemniczonym skrawek dachu albo na patio przed budynkiem, nie jest to jednak to samo. Przypracowe powietrze ma w sobie swądek obowiązków i ciężko jest mi pozbyć się myśli o tym ile jeszcze mam do zrobienia zanim powiem wszystkim " do jutra ".

Nikogo zatem nie powinien dziwić fakt, że w wolne dni nadrabiam i siedzenie w domu to ostatnia rzecz, na jaką mam ochotę. Wiadomo, że łąki, lasy i pola nie mogą równać się z niczym i bezkonkurencyjnie wygrywają ze zdecydowaną większością sposobów na spędzanie wolnego czasu. Czasem jednak potrzebuję odmiany bo są dni, że ze wszystkich rzeczy świata najbardziej cieszą mnie bajkowe uliczki i małe domki a potykanie się o bruk wydaje się najfajniejszą zabawą.

Czasami ogrom pięknych wrażeń można znaleźć na jednej niepozornej ulicy. To co widać na zdjęciach poniżej wpisuje się idealnie w mój poziom architektonicznej estetyki. Tyle też wystarczy żebym odzyskała psychiczną równowagę w tym krótkim czasie pomiędzy kolejnymi roboczymi tygodniami.

To dobrodziejstwo, że są miejsca gdzie cuda czekają na nas na każdym kroku i jedna z czystych radości mojego życia bo umiem się nimi cieszyć i zachwycać.

Odkrywanie ciekawych zaułków w nieznanych dotąd miejscach cieszy mnie i uszczęśliwia niemal tak jak podziwianie największych zabytków świata. Zaspokoję apetyt na spacery, miłą dla oka architekturę, odpocznę od hałasu, zgiełku, nawału obowiązków, korków i wiecznie spóźniających się pociągów. I jeszcze zrobię mnóstwo zdjęć, co jak przecież wiadomo nie od dziś też jest w życiu niezwykle ważne.

Cieszę się, że prawie tak samo ekscytują mnie klimatyczne uliczki co długie urlopy gdzieś na innych skrawkach świata. Sekret tkwi w tym żeby zachwycać się tymi drobinkami, które mamy w zasięgu codziennych możliwości, ekscytujące wyjazdy zdarzają się przecież niesprawiedliwie rzadko. A w tym zwykłym czasie rozciągniętym pomiędzy nimi zostają nam jeszcze bliskie miejsca, które przecież i znaleźć, i sercem udomowić można dosłownie wszędzie. 

W miniony weekend otulałam się magią na jednej z najpiękniejszych uliczek świata i chociaż przez moment padało to urok tego miejsca ogrzał mnie niczym puchaty koc, wanna pełna piany albo biała chmurka

Byle tylko iść przed siebie, byle tylko wiecznie się zachwycać, nieustannie pragnąc więcej tych naznaczonych niezwykłością zwyczajnych chwil w prostej, dobrej codzienności. Tu usiąść, tam przystanąć, z czułością dotknąć nagrzanych słońcem ścian nie naszego przecież domu. Kto by się przejmował tym, że za rogiem czeka rzeczywistość zdecydowanie odmienna od tej wyznaczonej brukowaną uliczką pomiędzy bajkowymi domkami?