O wszystkim

 Wielkimi krokami zbliża się mój urodzinowy wyjazd, ruszamy jutro z samego rana. Zrobiła się już z tego tradycja i rok rocznie spędzam ten wyjątkowy dzień w połowie sierpnia w najlepszy możliwy sposób - w podróży. Były już Czechy, i Włochy, w zeszłym roku Tatry, w tym raczej mało egzotycznie ale i tak przeogromnie się cieszę bo teraz postarzeję się w Amsterdamie. Egzotycznie w tym roku już było, jeszcze nie do końca się z tego wyjazdu "otrząsnęłam" zatem teraz będzie nasz piękny i poczciwy Stary Kontynent, najbardziej wyjątkowy ze wszystkich kontynentów.

Co prawda nie do końca jeszcze ogarniam ten niedający się w żaden sposób wytłumaczyć upływ czasu i patrząc codziennie w kalendarz niezmiennie się zaskakuję, nie do końca mile. Chwilę temu miałam przecież poprzednie urodziny, przed momentem dosłownie witałam Nowy Rok a teraz kolejny sierpień i ja o rok starsza, całe szczęście, że w ogóle się na starszą nie czuję. W przeciwnym razie może w ogóle bym się na myśl o tym corocznym sierpniu nie cieszyła.

Najgorsze jest to, że w okolicach moich urodzin zawsze pojawia się pierwsza myśl, że powoli kończy się lato i zbliża jesień, ma jesień to szczęście, że ją bardzo lubię. Tylko lata mi szkoda bo w tym roku mam wrażenie, że słabo się nim nacieszyłam. No ale w sumie mam jeszcze ponad miesiąc zatem w tym miejscu sumiennie sobie obiecuję, że wykorzystam wszystkie ciepłe dni jakie mi zostały w najlepszy możliwy sposób. Zimą za nimi zatęsknię.

Pamiętacie jak wiosną cieszyłam się z komfortu jazdy jaką dają nowe opony w samochodzie? Otóż od jakiegoś czasu przekonuję się, że również nowe rowerowe dostarczają mnóstwa frajdy a ja mknę niczym strzała po tych moich ścieżkach, lasach i zagajnikach. Już od jakiegoś czasu noszę się z myślą pokazania tutaj wszystkich moich covidowych ławek, które ratowały mi codzienność w tygodniach gęsto spętanych sami wiecie czym. Siadam sobie czasem na nich i wspominam, obok niektórych tylko przejeżdżam a najlepsze jest to, że doskonale pamiętam jakie książki na nich czytałam. Mam do nich wielki sentyment a do lasu wdzięczność, że mogłam się w nim ukrywać i udawać, że wszystko jest normalnie.

Nie mam czasu na nic, tylko rower i książki są na uprzywilejowanej pozycji w tej zabieganej codzienności, w ostatnich tygodniach kiepsko tym wolnym czasem żongluję, czego jestem świadoma. W sumie czytam też dzięki codziennym dojazdom do pracy, nie wiem gdzie mi to życie umyka. Podziwiam wszystkich tych, u których i praca, i studia, i pasje i jeszcze nowe wpisy na blogu co trzy dni. Zdradźcie sekret jak Wy to robicie bo w tym momencie przerasta mnie nawet myśl, że muszę się do tej Holandii spakować. Aaaa, i niemal zapomniałabym o najważniejszym - dostałam niedawno pierwszy w życiu mandat, radar zrobił mi zdjęcie bo jechałam 111 km na godzinę a mogłam 100. Najlepsze jest to, że ja w kwestii przepisów drogowych jestem rygorystyczna jak mało kto, zawsze jeżdżę poniżej tego, co na znakach a tu proszę, fotka z radaru bo przegapiłam ograniczenie. Ściągnęłam sobie radarowe zdjęcie na telefon i pokazywałam je komu tylko się dało i wiecie co słyszałam? "Ale ślicznie wyszłaś" 😊

To tyle, wszystkiego dobrego moi mili, lecę do walizki. Odezwę się już o rok starsza, do tego jednak czasu życzę Wam pięknej codzienności.