Odnalazłam jesień!

 Po falstarcie w szukaniu jesieni, o czym pisałam dwa wpisy temu, drugi spacer okazał się w tym temacie bardziej owocny i zaspokoił trochę mój głód na jesienne słońce, liście w ciepłych barwach i las cudownie pachnący kolejną porą roku. Naprawdę żyłam strachem, że przegapię tegoroczną jesień, co nie jest trudne jeśli połowę życia spędza się w robocie i do domu wraca w ciemności lub w poprzedząjącej ją szarudze.

Tym razem pojechałam trochę dalej i to był dobry wybór bo już na leśnym parkingu było kolorowo od liści. W dodatku sprzyjała mi pogoda bo było ciepło i słonecznie. W ogóle ta jesień jest miła i bardzo da się lubić, jest sucho i codziennie świeci słońce. Jak jadę do pracy to zawsze siadam zwrócona twarzą ku wschodowi i te złotoczerwone barwy zaczynającego się dnia napełniają mnie dobrą energią już od rana.

Nieskromnie muszę przyznać, że lasy które mam blisko domu ale też i te, do których mam trochę dalej znam dosyć dobrze. Odwiedzam je regularnie na nogach lub na rowerze co pozwala mi i się nie zgubić, i w plątaninie różnych ścieżek znaleźć drogę do domu co przy mojej raczej średniej orientacji w terenie można uznać za sukces. Jestem chodzącym dowodem na to, że można nie wiedzieć gdzie się jest ale nigdy nie zabłądzić.

No uwielbiam jesień, no! I to nie tylko wtedy kiedy pada deszcz a ja sobie przebieram palcami w zrobionych przez babcię niemęża skarpetkach, zadowolona pod kocykiem a w oczach odbija mi się blask świeczki od imbryka z podgrzewaczem. Lubię jesień nawet wtedy kiedy doświadczam jej najgorszych stron będąc poza domem a parasol nie daje żadnej ochrony przed ulewą. Lubię wracać mokra do domu i przebierać się w suche i ciepłe ciuchy, to taka lekcja pokory i wdzięczności za to, że mam i ciuchy, i gdzie z tej ulewy wracać.

Nie mam ulubionej pory roku bo ja lubię je wszystkie, każdą za coś innego. Zimą nie tęsknię za latem a jesienią za wiosną a moją ulubioną porą roku jest ta, która akurat trwa. Zatem teraz najbardziej ze wszystkich pór roku lubię jesień, która oprócz sympatii wywołuje również współczucie. Żal mi jej bo jest w tym podziale na pory roku najbardziej poszkodowana, chyba najmniej da się lubić za szarugę, deszcze i pierwsze przymrozki. Wiosna, lato i zima mają trochę bardziej ułatwione zadanie i szybciej podbijają serca niż zimno, wilgoć i chłód.

Byłam na tym spacerze przeszczęśliwa do tego stopnia, że nie byłam w stanie wrócić do domu. Co chwilę w głowie zmieniałam trasę, na początku miało być kółko średniej długości ale spacerując co chwilę zmieniałam zdanie i do domu wróciłam pięć godzin później. I pomimo tego, że odnalazłam jesień to pewne części lasu przenosiły mnie wstecz, do niedawnego lata, bo były fragmenty trasy gdzie było niebywale zielono a w promieniach słońca łatwo było uwierzyć, że jest wrzesień.

Trochę zaspokoiłam swój apetyt na jesienne barwy, ciekawe czy coś jeszcze zostanie z tej scenografii kiedy pójdę do lasu kolejny raz?