Wyczekiwany powrót zimy!

 Musicie sobie wyobrazić jaka była moja radość faktem, że zima wysłuchała moich jęków, lamentów i próśb i nie dość, że wróciła to jeszcze niespodziewanie i ze zdwojoną mocą. Wyobraźcie też sobie moje zdziwienie, kiedy wchodziłam do sklepu z mokrej po deszczu ulicy a dziesięć minut później wyszłam ze sklepu w biały puch. Gdyby nie siatki z zakupami to z rozpostartymi ramionami kręciłabym się dookoła wirując niczym te spadające z nieba gwiazdy.

Do końca dnia tak napadało, że podobno zasypało tory i nie jeździły pociągi. Nauczeni doświadczeniem, że zima może trwać jeden dzień, poszliśmy na wieczorny spacer, nawet kolacja straciła na znaczeniu, bo przecież może poczekać w piekarniku. W czasach kiedy zima nie jest tak oczywista jak to kiedyś bywało człowiek sobie pewne sprawy przewartościowuje i nagle okazuje się, że wieczorny zimowy spacer zyskuje miano priorytetu. 

W sobotę na spacer nie mieliśmy czasu bo u nas kiedy dni są krótkie to od spacerów są niedziele. I to był spacer o jakim oboje marzyliśmy i zima w swoim najlepszym wydaniu - mroźna ale słoneczna, z bezchmurnym niebieskim niebem i śniegiem skrzypiącym pod butami. Co prawda dla nas osobiście śniegu mogłoby być dużo więcej ale wiecie co? Zapowiadają kolejne opady i ponoć 60 cm śniegu. Chciałabym to zobaczyć.

Wiem, że na zdjęciach tego nie widać ale musicie mi wierzyć na słowo - takiego tłoku w lesie nie widziałam już dawno. Na szczęście wszyscy idą jednym szlakiem kierując się zapewne zasadą, że idziemy za ludźmi. My mamy odwrotnie i idziemy tam gdzie nikogo nie ma. Wirusa się nie boimy, nas zniechęcają tłumy :). Dobrze mieć pewne miejsca tylko dla siebie. Fajnie, że mamy do lasu tylko 4 km bo widzimy jaką trudnością jest znalezienie miejsca parkingowego.

Do takich pejzaży świetnie pasuje gorąca, parująca herbatka ( no dobra, i jeszcze czekoladowe batoniki, z czego tu robić tajemnicę :) ).

W tej dziwnej codzienności nauczyliśmy się cieszyć z małych rzeczy, nie zawsze oczywistych. No ale czy można nie cieszyć się z takiej zimy? Chyba trzeba mieć serce zimne albo nawet zimniejsze niż ona. Śnieg tworzy bajkową scenerię a cisza zakłócana jedynie jego skrzypieniem pod butami to najlepsza dla tego spaceru ścieżka dźwiękowa. Nawet nie trzeba dużo rozmawiać no bo przecież wszystko wiadomo...