Mgliste wspomnienie pewnego poranka.

Nie wiem ile czasu zbierałam się do tego, żeby kiedyś wstać wcześnie rano i pojechać w plener fotografować mgłę, ale to trzeba liczyć w latach. Tak jak przysłowiowa sójka wybiera się za morze tak samo ja wybierałam się oglądać poranki otulone mgłą. Osiągnęłam mistrzostwo w wymyślaniu powodów dla których dzisiaj ta mgła to niekoniecznie, każda z tych wymówek była śmiechu warta; śmiechu głośnego, takiego z klepaniem się po brzuchu. Na czele listy znajduje się lenistwo i zbyt duża siła przyciągania ciepłego łóżka w wolne od pracy dni. W dni robocze wcześniejszej niż zazwyczaj pobudki w ogóle nie brałam pod uwagę, w dni wolne moja motywacja była jeszcze mniejsza.

Jadąc do pracy prawie codziennie z okna pociągu widziałam pola i łąki spowite poranną mgłą, codziennie też obiecałam sobie, że w najbliższą sobotę to już na pewno...Tych sobót był milion chyba a czym miałam mocniejsze postanowienie żeby jechać "po mgłę", tym mniejszą motywację. Znacie to? Nie podcinajcie mi proszę skrzydeł pisząc, że nie :).

Moje owce nawet do mnie nie podeszły, może w tej mgle nie myślały, że to ja skoro zawsze przychodzę o innej ( późniejszej ) porze.

Lubię wcześnie zaczynać dzień bo wtedy mam wrażenie, że mam szalenie dużo czasu. Jednak w wolny dzień pobudka bladym świtem wymaga ode mnie specjalnej motywacji, no chyba że jadę w podróż - wtedy to wstaję nawet przed budzikiem, szczęśliwa i radosna. Perspektywa wyjazdu motywuje mnie jak mało co. Tego dnia motywowała mnie mgła i myśl o porannej przejażdżce na rowerze. 

Moje umiejętności amatora spisały się średnio, edytować zdjęć nie umiem ale wszystko to traci na znaczeniu jak sobie przypomnę radość jaką miałam z tego poranka. Ile dobrej energii i zachwytu nad magią i wyjątkowością tego rozpoczynającego się dnia i świata budzącego się ze snu. Tak czy siak dzielę się z Wami efektem wczesnoporannej rowerowej przejażdżki przez łąki i pola, pomyślcie ciepło o mnie i mojej radości.

Takie poranki spowite spokojem, ciszą i co tego dnia było dla mnie najważniejsze - mgłą, to piękne rozpoczęcie dnia. Dnia, który z racji wczesnej pobudki był dłuższy niż normalnie i dawał większe pole do popisu i bogatszy wachlarz możliwości.

Wróciłam do domu zmarznięta i w mokrych trampkach. Ubrałam się ciepło i w plenerze w ogóle tego zimna nie czułam. W związku z czym po powrocie wolny poranek przebiegał tak jak to być powinno czyli dresik, herbata i lektura.

Jak dobrze wstać, skoro świt i przyjemnie ten nadmiar czasu wykorzystać. Niezmiernie się cieszę, że w końcu się zmobilizowałam aby złapać mgłę w kadr i powiem Wam, że ta wczesna pobudka była łatwiejsza, przyjemniejsza i mniej bolesna niż to sobie wyobrażałam. Nie wiem czemu tak się z tym czaiłam i wiecznie przekładałam w nieskończoność.

Może i zachody słońca mają w sobie magię ale to poranki sprawiają, że chce się oddychać pełną piersią i objąć w uścisku cały świat. Przecież to o świcie wszystko się zaczyna a my dostajemy do wykorzystania szereg okazji i nowych możliwości takich jak poranek wśród mgły.

Konie kibicowały mi dzielnie chociaż powiem Wam, że tak bardzo jestem z siebie dumna, że w końcu się udało zrobić zdjęcia mgle, że sama sobie w pas się kłaniam i sama sobie klaszczę. Może niedługo wstanę wcześnie jeszcze raz bo chyba mi się spodobało. No i nie bolało aż tak bardzo :).