Jork spontanicznie. Moje drugie imię to przygoda.

Spacer po Buxtehude, o którym pisałam tydzień temu, nie zaspokoił mojego limitu wrażeń przeznaczonych na ten dzień. Chciałam czegoś jeszcze, oczekiwałam od tej wycieczki trochę więcej a przede wszystkim do końca dnia zostało jeszcze dużo czasu. Kupując magnes w księgarni zobaczyłam na jednej z widokówek sielskie kadry z miejsca oznaczonego jako Jork. Od razu zapałałam miłością do tych widoków i entuzjazmem żeby zobaczyć to wszystko na własne oczy. Od pani w księgarni zdobyłam wszystkie potrzebne informacje, z których najważniejsze było to, że ten Jork jest całkiem blisko i można tam dojechać autobusem.

Przygoda to moje drugie imię a w zasadzie to czwarte bo trzy imiona już mam. Może zatem powinnam mieć na nazwisko spontaniczność. Albo chociaż spontaniczna. Monika Spontaniczna brzmi ciekawie. Chwilę po kupnie magnesu stałam już na przystanku czekając na autobus mający zawieźć mnie w nieznane a w zasadzie w poznane moment wcześniej na widokówce.

Już chwilę po rozpoczęciu podróży za oknem pokazały się siejskie krajobrazy a ja miałam ochotę wysiadać na każdym kolejnym przystanku. Tutaj jednak postanowiłam trzymać się skleconego na szybko planu i wysiąść tam gdzie mi kazano ( grzeczna ja ). Co powiem Wam było trudne bo miałam wielką i nie dająca się niczym zaspokoić potrzebę ruszenia w nieznane. Otoczenie wołało mnie głośno.

Wysiadłam na głównym przystanku i szybko zaczęłam eksplorować teren. Miałam średnie pojęcie gdzie jestem a jeszcze mniejsze w którą stronę powinnam iść. Zdałam się na intuicję i jako główny kierunek obrałam ten, z którego przyjechałam, po drodze zbaczając z trasy gdzie i kiedy będzie mi się chciało.

Sprzyjała mi pogoda a słońce i niebo powalające kolorem i tylko maźnięte obłokami było tej wędrówki świetnym towarzyszem. I chociaż otaczała mnie wieś to jak się okazało właśnie takich klimatów potrzebowałam do szczęścia tego dnia.

Z książeczki, którą dostałam kupując magnes dowiedziałam się, że gmina Jork jest jednym z największych rejonów sadowniczych w Europie. Dowód na to miałam niemal na każdym kroku bo zdecydowana większość mieszkańców to właściciele sadów i przy wielu gospodarstwach widziałam ogłoszenia dotyczące sprzedaży jabłek. Podczas spaceru widziałam też kilka wielkich stodół będących punktami sprzedaży a mnie regularnie wyprzedzały ciągniki wypełnione owocami.

Jak się okazało takie sielskie krajobrazy były dokładnie tym czego potrzebowałam. Cisza, spokój i wiejskie aromaty których jestem fanką, co wszystkich zdumiewa. Wiem, że tu wrócę, zapewne wiosną dopiero ale zabiorę rower. Jork słynie ze swoich malowniczych ścieżek rowerowych, z których część prowadzi wśród łąk i pól i w pobliżu Łaby. Widziałam wielu rowerzystów i za każdym razem żałowałam że nie mam ze sobą roweru. No ale przecież tego spaceru nie planowałam.

Może i z wiadomych przyczyn nie wypalił w tym roku Nowy Jork to za to wypalił Jork. Zamiast drapaczy chmur i szerokich ulic były klimatyczne domki, zieleń i sady a moja spontaniczna decyzja była strzałem w setkę. Chociaż zmęczyłam się marszem, co w ten upał odczułam dużo mocniej, początkowy plan był taki, że chciałam wrócić na pieszo do Buxtehude. Później trochę osłabł mój entuzjazm i kiedy przechodziłam koło przystanku postanowiłam poczekać 20 minut na autobus, tym bardziej że kolejny miał być dopiero za godzinę. Naprawdę byłam na głębokiej wsi gdzie cisza dudniła w uszach, było sielsko i spokojnie. Powoli kończył się dzień a mnie czekała jeszcze ponad godzinna podróż pociągiem

I dopiero w tym pociągu poczułam jaka jestem zmęczona. Przemaszerowane kilometry, a szłam raczej żwawo, zaczęły o sobie przypominać jak usiadłam. Było to zmęczenie z serii tych szczęśliwych, kiedy to niby zgon ale adrenalina nie pozwala upaść nisko i dotykając czułych miejsc, wywołuje uśmiech. Ograniczone możliwości podróżowania sprawiły, że muszę wykorzystywać to co mam i powiem Wam, że wychodzi mi to świetnie. W tych pokręconych czasach podróż na drugi koniec linii podmiejskiego pociągu dostarcza mi niemal tyle samo wrażeń co podróż na drugi koniec świata. I kto by się spodziewał?