Dziewiętnaście kilometrów radości.

Wyszłam kiedyś z domu na spontaniczny spacer i wróciłam po dziewiętnastu kilometrach, szczęśliwa i przepełniona tak pozytywną energią, że najwyższe góry świata mogłabym przenosić posługując się jedynie siłą woli. Zamiar był taki, żeby usiąść gdzieś z książką i herbatą i cieszyć się brakiem obowiązków i planów. Ale jak już wyszłam z domu, poczułam pachnące tym wszystkim co w życiu najpiękniejsze powietrze to poczułam też zew natury co automatycznie przełączyło mnie na tryb powsinoga. Decyzja była szybka i w zasadzie podjęła się sama, miałam książkę, herbatę i aparat i żadnego konkretnego celu. Dzień ideał. I taki był.

Jedna z miejscówek na książkę i herbatę. Na całych tych moich leśnych hektarach mam takich mnóstwo, wszystkie cudne do tego stopnia, że czasem mam dylemat gdzie czytać dzisiaj.

Często żałuję, że nie mogę Wam za pomocą zdjęć przekazać też zapachu i dźwięków, które towarzyszły ich zrobieniu. Mogłabym co prawda wspiąć się na wyżyny mojego słowotwórstwa i stworzyć poematy ku czci Matki Natury ale wiecie co mnie hamuje? Przekonanie, że wszyscy Ci, którzy są z przyrodą blisko i tak jak ja nie potrafią bez niej żyć, zrozumieją mnie bez słów.

Wierzcie lub nie ale mnie naprawdę takie widoki zachwycają. Bez wielu rzeczy nie jestem w stanie funkcjonować ale pozbawiona kontaktu z przyrodą nie przetrwałabym długo. Szłam sobie leśną ścieżką, zachłystywałam się powietrzem, prześwitujące przez drzewa słońce kładło się cieniem u moich stóp. Ekscytacja sięgająca zenitu. W czasach wirusowych zawirowań bywałam w lesie niemal codziennie i każdego dnia zachwycałam się tak samo.

Naprawdę jestem na tych moich drogach i bezdrożach przeszczęśliwa. Czuję się jak bym miała wszystko bo chyba faktycznie w tych momentach wszystko mam. A przynajmniej wszystko to co dodaje mi skrzydeł i bezgranicznie uszczęśliwia. Przyroda jest nie do pobicia a mocy, którą za darmoszkę rozdaje nie da się porównać z niczym innym. Organiczny power bank.

Kiedy mam mało energii przyroda daje mi moc. Kiedy energii mam nadmiar i szukam wyciszenia natura właśnie to mi oferuje. W natłoku myśli i pomysłów na siebie i życie przyroda rozplątuje mój tok myślenia, układa go i tworzy z niego proste i równe linie. Szukając wytchnienia w lesie albo wśród łąk i pól odnajduję wszystko czego mi trzeba. Niby głuchy las a słyszy wszystko. Zastanawia mnie tylko jedno: skąd natura wie czego ja w danym momencie potrzebuję?

Moją codzienność widzę w dużej mierze w zielonych barwach. Najbliższą przyszłość też.