Rostock. Fajnie znów być w drodze.

Przepisy poluzowały nam smycz i zwiększyły przestrzeń turystycznych manewrów. Widać, że wszystko zmierza ku normalności co z kolei rodzi pytanie jaka ta najbliższa normalność będzie. 15 czerwca wracam do pracy aczkolwiek póki co nie jestem sobie w stanie wyobrazić rozkwitu turystyki i bardzo jestem ciekawa życia zawodowego w nowej formie. Nie wątpię, że ludzie będą podróżować, a przynajmniej Ci, którzy przemieszczanie się mają we krwi a Nomad to ich drugie imię. Lub nazwisko, też drugie. No ale chyba trochę wątpię w to, że zazwyczaj zatłoczone i oblegane przez turystów miejsca będą takie w tym sezonie. Nie potrafię sobie wyobrazić kolejek do kas i czekania na wolny stolik w restauracji. Co nie zmienia faktu, że wszystko ruszyło w jedynym słusznym kierunku - do przodu.

Ruszyliśmy i my a naszym pokoronowym wyjazdowym debiutem były północne Niemcy: hanzeatycki Rostock i Park Krajobrazowy na wyspie Rugia. Pierwszym punktem był Rostock - pomimo długiego weekendu spokojne i uśpione tego dnia miasto trochę nas zaskoczyło. Odpowiedź na pytanie o to, gdzie podziali się wszyscy otrzymaliśmy trochę później kiedy pojechaliśmy do uzdrowiska i kąpieliska niedaleko - tam to proszę Was był taki gwar, zgiełk i tłok, że momentami trzeba było torować sobie drogę łokciem a znalezienie miejsca parkingowego było nie lada wyzwaniem. Opiszę niedługo to miejsce bo jest tego warte.

Teraz jednak Rostock. Usytuowany na północy Niemiec słynie głównie z założonego w 1419 roku uniwesytetu. Byłam bardzo ciekawa tego miasta ale nie będę tutaj kłamać, że mnie powaliło na kolana. Po największym mieście Meklemburgii - Pomorza Przedniego spodziewałam się chyba czegoś więcej. Ciągnęło mnie bardziej na wyspę i nad morze ale grzechem byłoby tu nie zajrzeć będąc tak blisko.

Zaparkowaliśmy niedaleko głównego placu miasta i to od niego zaczęliśmy spacer. Otoczony gotyckimi i barokowymi kamienicami oraz Ratuszem Miejskim skwerek to fajne miejsce na wypicie porannnej kawy i zjedzenie śniadania. Niedaleko placu znajduje się również jeden z najbardziej znanych kościołów w mieście Kościół Mariacki.

Przy Placu Uniwersyteckim udało nam się znaleźć otwarty punkt informacji turystycznej dzięki czemu mamy magnes i plan miasta do kolekcji. Widoczny zza fontanny budynek to część uniwersytetu, sama fontanna trochę demoniczna i "dziwna" no ale cieszył nas fakt, że działała. Na jednym z budynków w pobliżu zauważyłam sześć rzędów dzwonków różnej wielkości a z informacji umieszczonej pod nimi dowiedziałam się, że raz w tygodniu można usłyszeć jak brzmią - niestety w sobotę a my byliśmy w niedzielę.

Idąc dalej deptakiem doszliśmy do Kröpeliner Tor - sześciokondygnacyjnej wieży o wysokości 54 metrów. Zanim wybudowano kamienne fortyfikacje i mury obronne postawiono tutaj w 1255 r. pierwotną, drewnianą wersję wieży. Z biegem lat wieża była rozbudowywana co doskonale widać w różnym zabarwieniu kamieni. Obecnie w wieży odbywają się spotkania kulturalne i historyczne oraz tematyczne wystawy a wieża jest również punktem widokowym na miasto i okolicę.

Zaraz obok wieży zaczynają się kamienne fortyfikacje i pozostałości po murach obronnych. Z informacji jakie uzyskaliśmy w informacji turystycznej wieża jest świetnym punktem do rozpoczęcia zwiedzania miasta właśnie szlakiem tych wybudowanych na przełomie XIII i XIV wieku murów.

Rostock jest położony nad rzeką Warnow, w odległości ok. 12 km od jej ujścia do Zatoki Meklemburskiej na Bałtyku. Mam słabość do miast mających kontakt z wodą, również w tym wypadku uważam, że jest to jedna z największych zalet i atrakcji turystycznych tego miasta. Było słonecznie i ciepło ale harmonię burzył silny i porywisty wiatr. Jak usiedliśmy w jednej z kawiarni nad wodą to wiatr zrzucił nam ze stolika szklankę z piwem. Gdyby nie wichura to panowałyby tropiki bo w momentach między podmuchami było naprawdę masakrycznie gorąco.

Podczas spaceru udało nam się zobaczyć kilka naprawdę fajnych i klimatycznych miejsc pasujących moim zdaniem bardziej do Prowansji a nie północnych Niemiec. Zawsze entuzjastycznie reaguję na takie zakątki które cieszą mnie tym bardziej, że spotykam je w miejscach w których zupełnie się ich nie spodziewam. To najpiękniejsze miejsca dużych i nowoczesnych miast.

Zwróćcie uwagę na ten kościelny dach i balkony w nim. Byłam do tego stopnia zaintrygowana i zaciekawiona, że zaczepiłam przechodniów aby uzyskać od nich trochę więcej informacji. Jakoś nie mogłam uwierzyć w to, że te tak oryginalnie usytuowane balkony należą do mieszkań aczkolwiek taki tok myślenia wydał mi się najbardziej oczywisty. Zapytani o nie mieszkańcy potwierdzili nasze przypuszczenia. Ciekawe jak to jest mieszkać w kościele tudzież nad kościołem. Wiem, że można mieszkać w różnych miejscach ale z czymś takim spotkałam się pierwszy raz.

Podczas tego dnia przeżyłam również chwile grozy bo zepsuł mi się aparat. Nie robię zdjęć telefonem, podczas dni podobnych temu nawet rzadko z telefonu korzystam. Idę na łatwiznę a tryb automatyczny jest tym najczęściej przeze mnie wybieranym. Zatem kiedy usłyszałam dziwne "zgrzyty" a obiektyw nie łapał ostrości byłam lekko mówiąc przerażona. Nie wyświetlały się żadne komunikaty, poza tą ostrością aparat działał normalnie, na trybie manualnym też. Moje próby odgadnięcia co się dzieje skończyły się tym, że musiałam "przerzucić" się na tryb manualny. Albo na robienie dokumentacji fotograficznej telefonem ale z dwojga złego wolałam już wybrać to pierwsze. Co po zrzuceniu zdjęć na komputer okazało się złym wyborem, pokazując jednocześnie moje znikome umiejętności w tym temacie. Jestem uparta i w drodze nad morze usiłowałam naprawić aparat - szukałam w ustawieniach i niczym w szklaną kulę wpatrywałam się na wylot w obiektyw. W pewnej chwili, zapewne w chwili ostatniej wiary w to, że stanie się cud, z większą siłą pokręciłam obiektywem i cud się stał a to bzyczenie towarzyszące łapaniu ostrości było najpiękniejszą melodią ostatnich dni i hitem muzycznym całego wyjazdu. Muszę w końcu oddać ten aparat do czyszczenia bo po sześciu latach użytkowania i towarzyszenia mi w podróżach zasłużył na odrobinę luksusu ( co zresztą planuję od dawna tylko wiecznie coś...). Tym bardziej, że nie używam torby na aparat i najczęściej noszę go w lnianej siatce bo tak mi wygodniej. A założę się o wszystko, że chrupot który usłyszałam podczas kręcenia obiektywem był typowy dla kruszenia piasku. Fajnie, że tym razem wszystko dobrze się skończyło ale mam świadomość, że jeśli nie oddam go do przeglądu to będzie to tylko odroczenie wyroku.

Chociaż Rostock nie wywołał u mnie szybszego bicia serca to i tak ucieszył mnie ten spacer i poczucie wolności jakie przyniósł. Tego dnia naprawdę poczułam, że wszystko wraca do normy i po raz kolejny uzmysłowiłam sobie, że bez wyjazdów nie mogłabym żyć. W temacie jakichkolwiek wojaży na ponad dwa miesiące zapanowała posucha a ja na rowerze zwiedzałam jedynie łąki, pola i las. Nie pamiętam, żebym była tyle czasu bez jakiegokolwiek zaplanowanego wyjazdu ani zarezerwowanego lotu. Na szczęście nowe rezerwacje już są a ja zaczynam czuć ekscytację. Zresztą teraz ekscytuje mnie wszystko, nawet myśl o powrocie do pracy. Może nawet najbardziej ona.