Co mi dało to wszystko?

Długo zastanawiałam się tutaj nad użyciem słowa pandemia ale niech już zostanie, chociaż nie bardzo w nią wierzę. Mam na to wszystko duże lepsze określenie. I krótsze. Cyrk. Moje podejście do tematu jest raczej kontrowersyjne i lepiej, żebym opinie zachowała dla siebie, tak będzie spokojniej i dla mnie i dla bloga. Paradoksy sytuacji w której się znalazłam częściej śmieszą niż martwią, zastanawia mnie tylko to czym się kierują ludzie ustalający zasady współżycia, do których wszyscy jesteśmy zobowiązani. I łatwość z jaką ludzie pozwalają sobą manipulować i wierzą w nie do końca potwierdzone fakty. 

Mam spore grono znajomych, oprócz ludzi z którymi spotykam się na codzień są i tacy rozsiani po różnych krajach a nawet kontynentach. Cieszy mnie to, że wszyscy oni w kwestii wirusa podzielają moje zdanie na ten temat a fakt, że żadna z tych osób nie miała styczności z osobą chorą, ani nawet ze znajomym znajomego znajomych, który zachorował, daje dużo do myślenia. Ani koleżanka mieszkająca w Nowej Zelandii, ani tajska kumpela z Ayutthaja, ani znajomi z UK nie spotkali się z dowodem na istnienie wirusa. Mam mnóstwo znajomych w Hiszpanii, w różnych zakątkach kraju a tam podobno pandemia straszna i rekordowe liczby zachorowań i zgonów. I też nikt nie zna nikogo kto zachorował ani nie słyszał o żadnym potwierdzonym przypadku choroby. I absolutnie nikt z mojej rodziny i znajomych w tego śmiercionośnego wirusa nie wierzy. Myślę, że to jest po prostu nowy gatunek grypy, która od teraz będzie występować regularnie. Bo nie neguję istnienia jakiegoś nieznanego wirusa tylko sceptycznie podchodzę do jego skali i mocy. I do statystyk. Dla mnie to nowa odmiana grypy do której obecności będziemy się musieli przyzwyczaić. Teraz to nawet strach iść do lekarza z bólem ucha bo i tak okaże się, że to covid. I wcale bym się nie zdziwiła gdyby za jakiś czas się okazało to, co podejrzewam już od dawna: że to wszystko to jedna wielka ściema.

A powiem Wam, że był jeden moment kiedy byłam lekko mówiąc przerażona. Światowi eksperci prognozowali koniec świata i kiedy usłyszałam, że ponad osiemdziesiąt procent ludności zachoruje, z czego dwie trzecie znajdzie się w sytuacji zagrażającej życiu, widziałam już moją rychłą śmierć. Bo czy szansę na wygraną w walce z nową i jeszcze niezbadaną chorobą ma ktoś kto choruje na grypę żołądkową jak tylko przeczyta o niej w internecie albo usłyszy o niej rozmowę w autobusie? Szanse, że takie świństwo by mnie ominęło były praktycznie żadne. Uleczyło mnie wyłączenie radia i tv i ograniczenie dopływu spektakularnych newsów. Co nie zmieniło faktu, że potulnie dałam się zamknąć w domu jak większość. Ratował mnie rower, spacery i spotkania ze znajomymi, z których nie zrezygnowałam na wet na moment. Ale i tak żal mi tego czasu dlatego też mam nadzieję, że osoba odpowiedzialna za to wszystko, od której wszystko się zaczęło, następnym razem zastanowi się dwa razy zanim wywołując panikę sparaliżuje na tak długo cały świat. Może nawet ona sama nie spodziewała się jakie zamieszanie wywoła.

Niedługo miną dwa miesiące mojego przymusowego "bezrobocia". Hotelarstwo i branża turystyczna nie mają racji bytu a pracownicy nie mają dla kogo pracować. Więc grzecznie czekam aż któraś z możliwych dat powrotu do pracy stanie się tą realną.

O ile pierwsze dni tej niczym nieograniczonej wolności jawiły się jako raj i sielanka i były tym w rzeczywistości, o tyle szybko pojawiła się monotonia i szereg pytań, co z tym czasem zrobić. No bo ile życia można przebimbać czytając książkę w balkonowym hamaku? Albo porządkując szafę, w której i tak było równo i ładnie? Kiedy już zawisły na ścianie wszystkie czekające na ten moment, dawno już oprawione zdjęcia, domowa dżungla doczekała się przesadzenia a księgozbiór sensownego ułożenia i uporządkowania, zaczęłam myśleć co dalej. Zdecydowanie lepiej funkcjonuję kiedy mam dużo zajęć, chociaż najczęściej psioczę na taką sytuację ile się da. W natłoku obowiązków i ograniczona czasem jestem szybka, sprawna i zorganizowana a w czasie zamknięcia były dni, że do perfekcji opanowałam sztukę zostawiania rzeczy na jutro - wszak jutro znów będę miała mnóstwo czasu.

Tak modne na początku tego szaleństwa filmiki i artykuły z propozycjami jak można efektywnie wykorzystać ten czas, działały na mnie na krótko. Równie szybko, jak zapominałam co widziałam ulatywał mi z głowy fakt, że chciałam wprowadzić to w życie. Tak że ten. No ale coś tam robiłam i chociaż w większości były to rzeczy mało ambitne to bardzo mnie cieszyły i mam zamiar je praktykować jak już wszystko będzie po staremu.

• Pierwszą myślą jaka pojawiła się w moje głowie na wiadomość, że od jutra mam wolne do nie wiadomo kiedy był nieograniczony czas na czytanie. I to właśnie na książki poświęciłam w tych ostatnich tygodniach najwięcej czasu. Gdyby mi ktoś płacił za czytanie to myślę, że teraz właśnie rozważałabym opcję rezygnacji z etatu.
• Jak szalona jeździłam na rowerze, odkryłam wiele pięknych i ciekawych rowerowych tras wśród lasów, pól, stadnin konnych i jezior. Czasem wzdłuż rzeki.

• Kiedy nie pedałowałam to wszystko to wcześniej wymienione przemierzałam marszem.

• Jadałam drugie śniadania na skraju lasu, na ławce z widokiem na łąki a wyposażona w przekąski, termos herbaty i książkę potrafiłam tak "zmarnotrawić" prawie cały dzień.

• Delektowałam się leniwymi porankami a w deszczowe i chłodne dni całymi dniami w piżamie ( a co! )

• Doprowadziłam do porządku domową dżunglę, co bardzo lubię, a taka schludna i uporządkowana cieszy mnie jeszcze bardziej. Niestety liczba roślin niebezpiecznie zbliża się do pięćdziesięciu a na sześćdziesięciu metrach kwadratowych to niemało.

• Uporządkowałam zdjęcia na dysku a nawet odnalazłam te co do których byłam przekonana, że je kiedyś przypadkiem usunęłam.

• Intensywniej niż wcześniej uczyłam się kolejnego języka poświęcając na to więcej czasu niż tylko po pracy ( zakładając, że po pracy jeszcze mi się chce ).

• Dużo czasu spędzałam w kuchni w efekcie czego nowe dania jadaliśmy częściej niż tylko w wolne od pracy dni. Piekłam chleb, focaccię, ciabattę a nawet zrobiłam takie cuda jak pasztet z ciecierzycy i smalec z fasoli - te ostatnie to z myślą o wegańskich znajomych, ale i mięsożercom bardzo smakowało.

• Mam kilka nowych, "artystycznych" pasji które mam nadzieję nie znikną wraz z powrotem do pracy. Póki co tak mnie one cieszą i sprawiają tyle radości, że nie wyobrażam sobie bez nich życia.

• Chociaż musiałam zrezygnować z trzech zagranicznych wyjazdów to nie zniechęciłam się i zaczęłam planować kolejne. Uporządkowałam moją podróżniczą listę marzeń a wszystkie notatki poczynione w tym temacie zgromadziłam w jednym, czytelnym i przejrzystym miejscu.

• Nawet kiedy sporą część dnia poświęcałam na krzątanie się po domu, wiecie - tu podlałam kwiatek, tam poprawiłam firankę, w kuchni uporządkowałam kolekcję herbat albo poprzestawiałam w szufladach - to i tak było fajnie, nawet pomimo pytań dokąd zmierzam? hi hi hi

• Jak jeszcze nigdy nabrałam przekonania, że absolutnie nie ma w życiu takiej rzeczy, której możemy być w stu procentach pewni, oczywiście z wyjątkiem śmierci. Bo nagle ni z tego ni z owego pojawiają się wynalazki, o których nam się nie śniło.

I chociaż większość rzeczy z listy towarzyszy mi od dawna to w normalnej, niezakłóconej niczym codzienności nie mam na nie aż tyle czasu. A jak mam to np. w jeden popracowy wieczór tylko na jedną z nich. A teraz miałam w tej kwestii większe pole do popisu i większą swobodę. Dużo prawdy jest w stwierdzeniu że najczęściej ogranicza nas tylko nasz umysł, no ale nie oszukujmy się - równie skutecznie działa brak czasu. A tego miałam ostatnio pod dostatkiem.

Moim głównym postanowieniem na czasy, kiedy już wszystko będzie po staremu jest taka organizacja codzienności, żeby każdego dnia znaleźć czas dla siebie i swoich pasji oraz pielęgnacja nawyków, które sobie wyrobiłam w tym dziwnym czasie a które niejednokrotnie pozwalały mi utrzymać się w pionie.