Początek wiosny na rowerze

W ostatnim czasie wypróbowałam wiele sposobów radzenia sobie z bezsilnością. I z bezczynnością. Wychodzenie z domu to najlepsze co mogę sobie w tej chwili zaoferować i cieszę się tym bo wiem, że dla dużej części Europy wyjście teraz z domu to przywilej.

Większa niż zazwyczaj ilość wolnego czasu oraz ograniczone możliwości jego wykorzystania sprawiły, że rower jest najczęściej przeze mnie wybieraną formą ucieczki od wszelkiego zła tego świata. Skłamałabym pisząc, że ostatnio jeżdżę dużo a przede wszystkim byłabym nieprzyzwoicie skromna bo w ostatnim czasie jeżdżę jak szalona. Rower na stałe wszedł w codzienny harmonogram i jest regularnie przeze mnie praktykowaną, w zasadzie jedyną formą rozrywki i okazją do wyjścia z domu. 

W tych dniach las daje mi wszystko a ja bez skrupułów czerpię z tego tyle ile się da. Po przebudzeniu pierwsze co robię to patrzę w okno z wielką nadzieją, że zobaczę jasność i słońce. I chociaż powietrze jest dosyć chłodne to raz na jakiś czas gdzieś tam w głębszym oddechu można poczuć nadzieję, że cieplejsze dni są blisko. Las jeszcze nie pachnie najpiękniejszym ze swoich zapachów ale prześwitujące przez drzewa słońce cieszy tak czy siak. 

Z każdym kolejnym dniem utwierdzam się w przekonaniu, że ucieczka do lasu to najlepsze co mogę w tej chwili dla siebie zrobić. Nigdzie indziej teraz nie bywam a w lesie codziennie. I nie, że na chwilę bo nawet sportowa aplikacja jest zdumiona i regularnie wysyła mi wiadomości o kolejnych pobitych rekordach. Sama jestem w szoku zatem co się dziwić Endomondo.

Ostatnie dni uświadomiły mi, że wcześniej nie do końca zdawałam sobie sprawę jak wiele mam i mogę. Jak widać ograniczenie wykonywania na pozór tak błahej czynności jak wychodzenie z domu potrafi przewartościować wiele spraw, zburzyć system wartości i skonstruować go w nowej wersji. Pozmieniałam daty zaplanowanych urlopów na jesień ale z każdym dniem coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że pewnie i te jesienne będę musiała anulować. Przekonałam się, że chichot losu może być głośny i donośny i długo odbijać się echem.

Ostatnie dni są trudne i dziwne dla nas wszystkich. Ja też doświadczyłam wielu skrajnych emocji a był czas, że to co czułam mogłabym wyrazić naprawdę pofalowaną sinusoidą. Prawda jest taka, że nie mamy innego wyjścia jak tylko czekać na koniec, i niech tym końcem nie będzie koniec świata. Przeczytałam kiedyś zdanie, że ludzie uważają się za królów świata, dlatego los dał nam koronę. Od siebie dodam, że rzeczywistość natomiast pokazała co możemy sobie z tą władzą zrobić i w której części ciała ją ulokować.

Pomimo mojego lekkiego przerażenia obecną sytuacją, bo w najczarniejszych scenariuszach nie przypuszczałam, że kiedyś przeżyję coś takiego, czekam cierpliwie aż wszystko minie. Wszystkie inne odczucia temu towarzyszące są bezskuteczne bo tak naprawdę oprócz czekania i nadziei, że Świat szybko stanie na nogi nie mogę zrobić nic więcej. Zatem po co się dołować. W planowaniu też jestem ostrożna może dlatego, że gdzieś tam mam w perspektywie kilka rzeczy, które mam nadzieję dojdą do skutku. A jak nie dojdą to trudno bo teraz codzienność dała mi nauczkę i przewartościowała mnóstwo spraw.

Las ratuje mnie z opresji i trzyma w pionie w ten dziwny czas. Zawsze doceniałam fakt, że mam go tak blisko i regularnie pisałam tutaj o radości i szczęściu jakie mi daje w połączeniu z rowerem. Teraz doceniam ten "mój" las jeszcze bardziej. Za sam tylko fakt, że jest.

Unikam ludzi ale za to jeszcze bardziej niż w normalnych czasach ciągnie mnie do drzew aczkolwiek powiem Wam, że musiałam sobie wypracować trochę inne niż zazwyczaj trasy bo na tych najczęściej przeze mnie uczęszczanych panuje niespotykany tłok. Nie mam już wyboru i nie mogę być wybredna w kwestii wybierania miejsca na książkę czy herbatę bo prawie wszystkie są zajęte. Tak mi się automatycznie zaplanował dzień i utrwaliła nowa sytuacyjna rutyna, że na rower najczęściej wychodzę między dziesiątą a jedenastą. Podobny plan na dzień ma jeszcze wiele osób dzięki czemu, aby unikać tłumów, odkryłam fajnie ze sobą połączoną sieć nowych ścieżek
 i herbaciano-książkowych zakamarków.

Na szczęście dopisuje pogoda i jest cudownie ( dla mnie jako rowerzystki, w zaistniałej sytuacji cudownie oznacza bez deszczu i bez wiatru ). Niech Was nie zmylą te słoneczne zdjęcia i błękit nad głową, bo często towarzył temu chłód a ja jeździłam w czapce i rękawiczkach. Słońce co prawda ocieplało atmosferę ale jednak sześć stopni to nie jest wiosna. Z resztą po zdjęciach widać, że wiośnie w tym roku się nie spieszy i jak sobie oglądałam zeszłoroczne wiosenne zdjęcia to o tej porze było zdecydowanie bardziej zielono.

 Jeden z moich ulubionych kiedyś zespołów miał rację - oprócz błękitnego nieba nie potrzebuję teraz nic więcej a niebo w połączeniu z przyrodą i rowerem sprawia, że czuję się szczęściarą. W lesie zdecydowanie łatwiej przeczekać ten zły czas bo tam, na przekór wszystkiemu, życie płynie tak jak by nic się nie wydarzyło. W lesie odnajduję spokój i bardzo teraz cenioną i potrzebną normalność oraz wiarę w to, że jeszcze będzie przepięknie. Bo spokój, nadzieja i emocjonalna równowaga zyskały teraz na wartości i są towarem deficytowym. Mam nadzieję, że jak już otworzą się drzwi naszych domów oraz granice państw to nam wszystkim otworzą się serca i oczy. Możliwe, że już nic nie będzie tak samo ale może właśnie o to w tym wszystkim chodziło...