Wenecja. Powroty są fajne

W sierpniu powróciłam do Wenecji a moja radość z ponownego spotkania z tym przepięknym miastem na wodzie mieszała się z ekscytacją zbliżoną do tej, jaką czułam jadąc tam pierwszy raz. Ze mną i z Wenecją historia jest krótka ale zawiła i już się do tego przyznałam publicznie TUTAJ. Przed moją pierwszą podróżą do Włoch na przełomie 2015 i 2016 roku Wenecja nie była na liście moich wymarzonych podróżniczych destynacji. Dziwiło to wielu a teraz dziwi nawet mnie, no ale takie są fakty. Nie potrafiłam wyobrazić sobie mojego zachwytu tym miejscem a moje negatywne nastawienie podsycały internetowe relacje o wiecznym tłoku i ciężkim do zniesienia smrodzie.

Stało się jak się stało a nam udało się jakoś wcisnąć Wenecję w plan pierwszej włoskiej podróży chociaż Bergamo, Sirmione, Lecco, Jezioro Garda i Jezioro Como tak mnie zachwyciły, że naprawdę nie potrzebowałam do szczęścia już nic więcej. Pierwsze emocje w związku z Wenecją poczułam kiedy wsiedliśmy do pociągu w Bergamo bo zanim to nastąpiło to moje nastawienie było takie
( cytuję ) : no dobra, skoro chcesz to możemy pojechać do Wenecji. Życie to sztuka kompromisu, podróże też, zatem poszłam na ugodę :). Podczas podróży stopniowo zaczęłam czuć coś na kształt radości, która przy dojeżdżaniu do celu przypominała nawet ekscytację. Wyszliśmy z dworca, stanęłam nad wodą, rozejrzałam się wokół siebie i...zdałam sobie sprawę, jaka byłam głupia, że nie chciałam tu przyjechać. To jest moje pierwsze weneckie wspomnienie.

W sierpniu ubiegłego roku powróciłam do Wenecji i pomimo tego, że już wiedziałam czego mogę się spodziewać, to ponowne z nią spotkanie sprawiło mi wiele radości. Spacer nad kanałami cieszył tak jak bym tam była pierwszy raz a ja przyglądałam się wszystkiemu z niegasnącym zainteresowaniem. Odkrywałam Wenecję na nowo gubiąc się i odnajdując w tych wąskich, klimatycznych uliczkach.

Pomimo ostatniego tygodnia sierpnia zdumiały, zaskoczyły i ucieszyły mnie dwie rzeczy. Po pierwsze w ogóle nie śmierdziało a podobno latem spacerom zawsze towarzyszy specyficzny zapach unoszący się nad kanałami. Drugą rzeczą jest tłok, na który się nastawiłam i którego byłam świadoma, a brak którego bardzo mile mnie zaskoczył. Najwięcej ludzi było na Placu św. Marka, przy Canal Grande, na Moście Rialto i przy Moście Westchnień. Poza tymi miejscami było raczej spokojnie i albo my spacerowaliśmy jakimiś dziwnymi szlakami albo wśród turystów byli tacy, którzy ograniczyli zwiedzanie tylko do najbardziej znanych miejsc, robiąc tłok.

Patrząc na to, że zeszłoroczny włoski urlop planowaliśmy w sierpniu zdawałam sobie sprawę, że raczej wszędzie będzie tłok. Lato to dla większości najlepsza pora na podróżowanie a dla niektórych jedyna możliwa ze względu na szkołę, uczelnię itp. Wszyscy byliśmy zaskoczeni, nie że tylko ja, jak łatwo można w Wenecji odnaleźć spokój albo placyk gdzie oprócz nas były tylko gołębie. Tak samo było z wolnymi miejscami w restauracjach.

 U nas na szczęście nie sprawdziły się te wszystkie czarne scenariusze, którymi straszą w internecie, że w sierpniu w Wenecji trzeba spacerować z tłumem a aby się z niego wydostać, trzeba rozpychać się łokciami. My szliśmy po swojemu. Nie było zasłaniających wszystko i nie pozwalających cieszyć się widokami tłumów i nie było smrodu. Niestety nie było też jednej rzeczy, na którą się nastawiłam - słynnego weneckiego prania. Ani podczas poprzedniej podróży ( co tłumaczyłam niedzielą ) ani podczas tej ostatniej.

Jednym z najbardziej znanych miejsc w Wenecji i chyba najpiękniejszym jeśli chodzi o architekturę jest Plac św. Marka. Otoczony Wielkim Kanałem, kolumnami św. Marka i św. Teodora, pałacem Dożów oraz bazyliką św. Marka jest jednym z obowiązkowych punktów zwiedzania miasta. Ten plac naprawdę zachwyca nawet tych najbardziej nieczułych na piękno architektury; z jednej strony widok na wodę i czekające na podróżnych gondole a z drugiej piękne architektoniczne detale i złocone freski.

Kolejnym takim jest Most Westchnień ( Ponte dei Sospiri ), łączący Pałac Dożów z budynkiem dawnego więzienia. Swoją nazwę zawdzięcza smutnym westchnieniom więźniów patrzących na Wenecję w drodze na rozprawę na sali sądowej.

Most Rialto zapamiętam jako chyba najbardziej zatłoczoną wenecką atrakcję. Dopchanie się do miejsca umożliwiającego zrobić w miarę sensowne zdjęcie wymagało nie lada sprytu a przede wszystkim cierpliwości. Już sama chęć przejścia mostem na drugą stronę, bez zatrzymywania się na zrobienie zdjęć, potrafi wyprowadzić z równowagi więc polecam pójść tam jeden raz, no bo jak by nie było trzeba, a później omijać Ponte di Rialto szerokim łukiem.

Wenecja słynie między innymi z tego, że jest miastem na wodzie ale trzeba tam być żeby sobie uzmysłowić jak bardzo na wodzie. Plątanina szalenie klimatycznych uliczek wiedzie wśród mostów i kanałów i chyba najlepszy sposób na zwiedzanie, i najgoręcej przeze mnie polecany, to spacer bez planu i skręcanie raz w jedną raz w drugą stronę. Trzeba też mieć na uwadze to, że nie zawsze da się przejść na drugą stronę więc czasami należy wykorzystać fakt, że mamy most i jedyną sposobność ku temu, żeby zmienić trasę. Ale mostów są tysiące zatem bez obaw.

 Nie ma tutaj transportu samochodowego bo tu wszystko płynie - dostawy do sklepów i restauracji, pogotowie ratunkowe, służby pilnujące porządku oraz te dbające o czystość miasta. Płyną też mieszkańcy dla których trasa wodna to jedyna dostępna, umożliwiająca szybsze niż na nogach przemieszczanie się.

Wenecja zachwyca i jak sobie pomyślę o mojej niechęci sprzed lat i obecnej euforii to zdaję sobie sprawę, jaką przeszłam drogę :). Miast usytuowanych nad wodą, z siecią kanałów i mostów mamy w Europie kilka ale la Serenissima jest tylko jedna, jedyna i zawsze będzię tą naj. Niedoścignionym pierwowzorem dla innych poprzecinanych kanałami miast. Bo wyróżnia się magią, niezapomnianym klimatem i romantyzmem a wszystko to, w połączeniu z zachwycającą atmosferą starych kamienic, tycich balkoników, okien z okiennicami i odpadającym tynkiem ukazującym stare cegły sprawia, że Wenecja jest wyjątkowa.

Wenecja jest przepiękna i jeżeli macie podobnie jak ja i nie jest Waszym marzeniem to dobrze się zastanówcie. A przynajmniej nie mówcie "nie" okazjom bo kiedyś może być u Was tak jak u mnie, że będziecie blisko i Wenecja stanie się możliwym do zrealizowania planem. To tutaj po raz kolejny przekonałam się o tym, że powroty mogą sprawiać szalenie dużo radości a mój powrót do Wenecji nie był kpiną losu tylko prezentem. I wiecie co, gdybym kiedykolwiek jeszcze miała szansę pospacerować tymi zachwycającymi uliczkami to z entuzjazmem kiwnęłabym głową na tak!