Robienie zdjęć ludziom jest dla odważnych.

Moja podróż do Kambodży była niezapomniana i wyjątkowa z wielu względów, o których już pisałam i znając mnie jeszcze pisać będę. Ten wyjazd jak chyba jeszcze żaden nie dał mi tylu okazji do przyglądania się ludziom i do układania wspomnień ze skrawków obserwowanej codzienności. W Kambodży dużo łatwiej przyszło mi pozbyć się nieśmiałości i skrępowania chociaż i tak w wielu przypadkach mogłam zrobić fajne zdjęcie ale nie robiłam bo nie mogłam się przełamać.

No ale czasem doznawałam objawów odwagi w czym duża zasługa lepszego obiektywu dzięki któremu mogłam uwieczniać codzienność z bezpiecznej i komfortowej dla obu stron odległości.

Jeżeli już odważyłam się podejść blisko to zawsze pytałam czy mogę zrobić zdjęcie. Ani razu nie spotkałam się z odmową, dwa razy podczas chęci zrobienia zdjęcia ludzie zakryli dłonią twarz co oczywiście uszanowałam i zrozumiałam. Zadanie ułatwiały mi uśmiechy i zachęcające gesty osób, które często same pozowały do zdjęć.

Od zawsze lubiłam oglądać zdjęcia ludzi, wyobrażałam sobie ich historie zapisane w naznaczonej zmarszczkami twarzy. Z przyjemnością oglądałam egzotyczną codzienność tak odmienną od mojej. Też chciałam robić takie zdjęcia i chociaż wiem, że przede mną jeszcze milion kroków to te kilka, ktore zrobiłam cieszą bardzo. Kambodża była przełomem i chociaż nadal uważam, że robienie zdjęć ludziom jest dla chojraków, to te które udało mi się zrobić wzbogacą w ogromny sposób moje kambodżańskie wspomnienia.

Najfajniejsze są dzieci. Bardzo często same chcą żeby im zrobić zdjęcie, pozują i wygłupiają się. Dziewczynki ze zdjęć poniżej to mieszkanki pływającej wioski, tutaj akurat podczas kambodżańskiego ślubu. Same ustawiały się do zdjęć, czesały się a później z radością oglądały siebie na wyświetlaczu. Z dziećmi zawsze jest wesoło i robienie zdjęć to fajna zabawa i dla mnie i dla nich.

Nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać fakt jak bardzo, pomimo wielu różnic, my ludzie, jesteśmy do siebie podobni.

Kiedyś myślałam, że aby robić zdjęcia ludziom trzeba pozbyć się wstydu i skrępowania. Teraz wiem, że nigdy się tych uczuć nie pozbędę i zawsze mnie będą hamować, co może nie ułatwia robienia portretów ale też tego uniemożliwia. Po prostu muszę czasami o tym skrępowaniu zapomnieć, pamiętając o dobrym wychowaniu i poczuciu przyzwotości. Najważniejsze żeby zdjęcie nie zostało zrobione wbrew woli osoby fotografowanej albo żeby zdjęcie nie obraziło jej uczuć.

Bardzo często pytanie o zgodę na zrobienie zdjęcia jest wstępem do rozmowy albo nawet do fajnej zabawy przed obiektywem. Nie wyobrażałam sobie, że późniejsze oglądanie zdjęć przez osobę fotografowaną może dać tyle radości - nie tylko tej osobie ale również sąsiadom i znajomym.

W pobliżu jednej ze świątyń odbywały się akurat jakieś uroczystości połączone z koncertami i czymś na wzór naszego rodzimego odpustu. Mnisi zawsze przykuwają moją uwagę a przed robieniem im zdjęć nie umiem się powstrzymać. Całe szczęście, że zachowują się podobnie jak dzieci i pozują a uśmiechając się sprawiają, że pozbywam się skrępowania. Nawet jeżeli szli i zauważyli, że chcę im zrobić zdjęcie to zawsze się zatrzymywali i z uśmiechem patrzyli w obiektyw.

Wszystko, co tutaj się odbywało było dla mnie niezwykłe i magiczne, nieznane mi dotąd dzwięki muzyki współgrały z zapachem kadzideł. A w tym wszystkim ludzie, w większości kobiety ( wdowy ), turyści no i ja, próbująca się ukryć z aparatem bo wstyd mi było tak po prostu robić zdjęcia.

Podróże to nie tylko zabytki, znane miejsca i turystyczne szlaki. To również smaki, zapachy i dźwięki. I ludzie. Kiedyś byłam zdania, że bezczynne siedzenie jest stratą tak cennego na urlopie czasu a teraz wiem, że takie momenty to najcenniejsze z chwil. Uwielbiam obserwować codzienność i podczas każdej kolejnej podróży poświęcam jej więcej czasu i uwagi. Poźniej te wszystkie czynniki łączą mi się w niezapomniane momenty, momenty w historie, a historie we spomnienia. I karmię się nimi gdy do urlopu daleko a kolejny wyjazd dopiero mgliście zaczyna majaczyć na horyzoncie podróżniczych planów.

Kiedy sama ze sobą ustaliłam, że ten rok będzie dla bloga decydujący o jego istnieniu, nawet nie wiedziałam co te słowa ze sobą niosą. Nie uważam, żeby przygotowywanie wpisów było ciężką pracą ale jest bardzo czasochłonne. Dla mnie to przyjemność przeglądać i wybierać zdjęcia bo zawsze wracają miłe wspomnienia.
Z tekstem bywa gorzej, czasem wręcz opornie. Jak nie trafię w odpowiedni moment to walkę z brakiem weny przegrywam walkowerem. Najlepsze zdania układają mi się w głowie w najmniej odpowiednich do tego momentach a kiedy później próbuję je odtworzyć to nic nie brzmi tak jak bym chciała.
 Podziwiam osoby, które często i regularnie blogują oraz przygotowują sobie wpisy "na zapas". Też bym chciała taka być i ostatnio nawet próbuję ale trochę przeraża mnie czasochłonność tego przedsięwzięcia - następujące po sobie wieczory prawie w całości poświęcone "trzymaniu się chmur". Wiem, że to w dużej mierze kwestia priorytetów i dobrego zarządzania czasem, w czym raczej mistrzynią nie jestem. Zdaję też sobie sprawę, że aby blog funkcjonował i tętnił życiem a nie dawał o sobie znać raz na jakiś czas, trzeba chęci, zapału, natchnienia i czasu. I muszę to moje blogowanie przesunąć trochę w górę na liście priorytetów i zajęć na długie jesienne i zimowe wieczory bo póki co większą siłę przebicia ma książka, spacer (zapach jesieni i liście szeleszczące pod butami, o tak!), układanie zdjęć w albumach albo puzzle.