Początek jesieni na rowerze.

Tegoroczna jesień to jest jakiś obłęd. Już lato było szaleństwem ale widać, że jesień nie chce być gorsza. Nie ma dnia żebym nie szalała z radości widząc aurę za oknem. Uszczęśliwia mnie przeogromnie tak długi sezon rowerowy, praktycznie nie ma dnia żebym po pracy nie pojeździła chociaż godzinę. Kilka dni temu pojechałam do lasu szukać jesieni a znalazłam lato. Symfonia ptasich treli, ozłocone słońcem drzewa i ten zapach! Tak łapczywie go wdycham, że się prawie zachłystuję. Zapach lasu powinien należeć do siedmiu cudów świata. Dla mnie to jest najpiękniejszy aromat zaraz po farbie drukarskiej i earl grey'u.

To niesłychane jak bardzo mogą człowieka uszczęśliwić tak przyziemne rzeczy. I jak bardzo czasami są niedoceniane. Dla mnie, jak się okazało człowieka lasu, codzienna przejażdżka po pracy to najważniejszy z planów dnia. I wyczekiwany już od ósmej rano.

Uwielbiam te moje dobrze już znane ścieżki ale lubię też nowe drogi, szukanie miejscówek na książkę i herbatę, gubienie się i odnajdywanie bo chociaż orientację w terenie mam całkiem niezłą, to w lesie czasem mnie zawodzi.

Podchodzą tak blisko, że można je głaskać i karmić jabłkami i marchewką.

Pełnia szczęścia.

Czy Was też wzruszają takie widoki?

Szkoda, że mogę Wam jedynie pokazać zdjęcia a jeśli chodzi o całą resztę - promienie słońca, gra światła i cieni, miłe dźwięki uchu i sercu bliskie oraz leśny aromat - to musicie mi uwierzyć na słowo i sobie to wszystko wyobrazić.

Jeżdżę codziennie i zauważam zmiany w scenerii - więcej liści szeleści po kołami, więcej gołych gałęzi nad głową. Ale i tak jest fajnie - zielone liście zastąpi cała paleta ciepłych jesiennych barw. Na to też czekam. Niech tylko słońce nie znika bo bez niego to już nie będzie to samo.

Zawsze mam ze sobą termos z herbatą i książkę. Odkryłam tyle fajnych miejscówek do czytania, że mam dylemat którą wybrać. O tych moich leśnych kącikach czytelniczych też bym mogła stworzyć wpis ale nie bójcie się, aż tak nudno tu nie będzie póki co. Aczkolwiek w smutnej sytuacji braku ciekawszych tematów nic nie mogę obiecać.

Poniżej jeden z moich ulubionych odcinków w drodze do domu - tutaj zawsze jest słonecznie. Po lewej stronie są łąki i pola. Promieni słońca nie zasłania absolutnie nic.

Niech taka jesień trwa aż do zimy - chcę jeszcze czytać w hamaku, pić herbatę na balkonie, spać przy uchylonym oknie, w dodatku bez skarpet. I chcę spędzać wolne chwile na rowerze, te trochę zajęte też - wszak sprzątanie poczeka. Zdecydowanie bardziej lubię być zmęczoną rowerzystką niż zmęczoną panią domu.

Pizza z zamrażalnika to też obiad.

Te zdjęcia dedykuję wszystkim tym, którzy mają do lasu daleko. Ja bym chyba teraz bez tego mojego raju, do którego mam 10 minut na rowerze, żyć nie potrafiła. Czasem myśl o spacerze albo o czekającym w piwnicy rowerze pozwala mi przetrwać w pracy do końca dnia i przy tym nie zwariować.

 Gubię się wśród ścieżek i nacieszyć się nie mogę zapachem i widokami. Odsuwam póki co od siebie myśl, że taka jesień kiedyś się skończy a rower pokryje się kurzem i będzie mnie tęsknie wyczekiwał w piwnicy.

Wiem, że tak jak teraz wariuję ze szczęścia podczas tych moich codziennych przejażdżek, tak pewnie za czas jakiś będę za tym wariowała z tęsknoty.