Dzień, wspomnienie lata...

Koncepcja na dzisiejszą pisaninę była zupełnie inna. Podciągając do kolan grube wełniane skarpety i szczelnie otulając się kocem mimowolnie zaczęłam otwierać foldery ze zdjęciami z ostatniego lata.

Zdjęcioterapię bardzo lubię i często stosuję, zwłaszcza w taki dzień jak dziś kiedy Świat mieni się szarymi barwami a wspomnienie słońca wydaje się jak samo słońce - odległe i niemożliwe. Oglądanie słonecznych zdjęć naprawdę pomaga - rozgrzewa, poprawia humor i powoduje, że lato wydaje się być trochę bliżej. Może niekoniecznie jutro już lub pojutrze, ale za trochę ponad cztery miesiące to już będzie na pewno :).

O korzyściach ze stosowania terapii wspomnieniami pisać chyba nie muszę. Myślę, że większość z Was ma z nią do czynienia mniej lub bardziej regularnie ( obstawiam, że częściej to drugie ). Jeśli jednak "uchował" się ktoś, kto o zdjęcioterapii nie słyszał, bądź słyszał a nie stosuje - z tego miejsca do niego apeluję - to naprawdę działa! W połączeniu z wyobraźnią taka terapia potrafi zdziałać cuda.

Zanurzyć spojrzenie w błękicie i stopy ( a może i całą resztę ) w spokojnej, błyszczącej tafli...Chcę! Najlepiej teraz!

Napełnić dłonie gładkim piaskiem i poprzesiewać go przez palce.

Pływanie z Milą jako substytut jednego z marzeń - pływania z delfinami :).

No! Terapia po raz kolejny przyniosła oczekiwany rezultat ( w połączeniu z półlitrowym kubkiem earl grey'a i dwoma kawałkami sernika ) - zrobiło się cieplej, milej i nawet niebo jak by przejaśniało. Szarość za oknem wydaje się mniej przerażająca. Może nie nabrałam ochoty na spacer ale powoli wygrzebuję się z koca, a to już coś. Tylko te myśli jakieś takiego rozbiegane w stronę cieplejszych chwil...