Niedzisiejszość w Lanckoronie.

Niedzisiejszość w dzisiejszym wydaniu. Lanckorona to miejsce jedyne w swoim rodzaju - magiczne miejsce o właściwościach maszyny czasu. Ja jako ta u której "niedzisiejszość" występuje jako jedna z cech charakteru czułam w Lanckoronie pełnię szczęścia.

Całkiem nieświadomie najwięcej zdjęć zrobiłam oknom i drzwiom, do których słabość mam nie od dziś. Lubię jeszcze od czasu do czasu zajrzeć przez nie do obcych domów ale tego dnia sposobność ku temu omijała mnie szerokim łukiem. Wcale nie było mi przykro z tego powodu bo moją uwagę przyciągały inne rzeczy - piękne detale będące świadkiem innych czasów i innych ludzi.

To właśnie te detale - takie jak przydomowe ogródki i fasady pokryte świeżą farbą - świadczą o tym, że te zabytkowe i bajkowe domki mają się dobrze i żyją w nich prawdziwi ludzie zmierzający się z prawdziwą codziennością. Aczkolwiek przyznać muszę, że czasami miałam wrażenie, że jestem w skansenie a te wszystkie cudowności dookoła mnie to tylko eksponaty.

Gdy myślę o Lanckoronie słyszę ciszę, czuję promienie słońca na wystawionej ku niemu twarzy i spokój. Taki prawdziwy, błogi wręcz. Nie wiem, czy to za sprawą tych zabytkowych domów, z których większość pochodzi z XIX w., czy za sprawą czystego pachnącego powietrza ( w Lanckoronie praktycznie nie istnieje ruch samochodowy ) - pobyt tam daje możliwość ucieczki od zgiełku współczesnej cywilizacji i pośpiechu wielkiego świata.

Lanckorona, pomimo swojej małomiasteczkowej zabudowy, jest wsią. I kto wie ale może właśnie to sprawiło, że czułam się tam tak dobrze. Całkowicie umknęło mi, że gdzieś tam ( czyli np. w oddalonym o 36 km Krakowie ) życie pędzi w zaskakującym tempie, ludzie próbują dogonić niedoścignione a świat kręci się w zawrotnym tempie. 

Niektórzy ludzie zrobią wszystko, żeby zatrzymać czas. W Lanckoronie czas zatrzymał się z własnej woli a jej mieszkańcy nadają niespieszny rytm tej wiejskiej i sielskiej codzienności.

W miejscu, gdzie zachwycają nawet obdrapane framugi okien, gdzie zmierzające ku horyzontowi słońce otula świat ciepłą barwą a prześwitując przez liście drzew przyozdabia wszystko misternym wzorem, miałam ochotę tupnąć nogą i krzyknąć : zostaję!

Pozostaje mi jedynie mieć nadzieję ( i taki jest plan ), że Lanckorona będzie dla mnie kiedyś czymś więcej niż tylko kilkugodzinnym przystankiem na trasie podróży. Że przynajmniej raz zasnę i obudzę się w Lanckoronie. Że zdążę pogłaskać każdego psa i kota, który tylko będzie miał na to ochotę. I że będę miała więcej czasu żeby przy pysznej, czerwonej herbacie porozmawiać o wszystkim z miłą panią z takiej jednej kawiarni z klimatem.