Spacer w chmurach.

Kocham latać! Przed podróżą lub wyjazdem, zanim na dobre zacznę się cieszyć na myśl o nowych przygodach i doznaniach, szczęściem przepełnia mnie fakt, że znowu będę w chmurach. W ostatnim czasie miałam to szczęście, że leciałam dwa razy. W ciągu trzech godzin w samolocie zrobiłam 101 zdjęć, w drodze powrotnej niewiele mniej.

Alpy widziane z lotu ptaka plasują się w czołówce najpiękniejszych "samolotowych" widoków. Nie mogę przestać się zachwycać. Podczas lotu byłam monotematyczna, bo tylko ochy, achy, i że pięknie, cudnie, obłędnie...A wszystko to z "muzycznym" podkładem w wykonaniu migawki aparatu...

Bardzo często mam problem z twardym stąpaniem po Ziemi. Może właśnie dlatego tak bardzo kocham latać. Raz na jakiś czas oderwanie się od Ziemi jest dla mnie najlepszą terapią...

Nie wyobrażam sobie, że mogłabym lecieć i nie siedzieć przy oknie :). Do tej pory zdarzyło się tak dwa razy, z czego raz sama zrezygnowałam z "fotela z widokiem" ponieważ koło mnie usiadł chłopiec który leciał pierwszy raz. Zerkał nieśmiało w stronę okna i zachwycał się jak ja. Kiedy usłyszałam jak mówi do mamy, że marzył o tym, żeby siedzieć przy oknie, przesiadłam się na miejsce jego mamy. I widok uszczęśliwionego dziecka cieszącego się widokiem chmur na wyciągnięcie ręki i Ziemią w dole rekompensował mi fakt, że po raz pierwszy w życiu siedzę przy przejściu :). 

Zazdroszczę pilotom, bo z ich kabiny to dopiero widoki muszą być nieziemskie. Gdyby istniała możliwość dopłaty do biletu gwarantująca kilka minut w kabinie pilota, i nawet gdyby super droga była, to byłabym w stanie zrezygnować z innych uciech ( oprócz kupowania książek chyba :) ) żeby na taką atrakcję zaoszczędzić.

Jestem przekonana, że każdy widząc mój zachwyt myśli sobie : ta to pewnie leci pierwszy raz. Nos wiecznie przyklejony do szyby, szeroki uśmiech, rozbiegane oczka i aparat w garści - tak się każdorazowo prezentuję na pokładzie samolotu. No ale jak można się nie zachwycać? No jak? Ja nawet sobie nie wyobrażam jak spać można w takich chwilach :)

To mój setny post i sama nie wiem, które uczucie jest mi w związku z tym faktem najbliższe: radość - z pisania i robienia zdjęć z myślą, że będę mogła je Wam pokazać, duma - że wytrwałam i może do częstych i regularnych postów mi daleko, to jednak czasem piszę :) oraz niedowierzanie, że pomimo tego, że czasem mi się nie chce, to jednak nadal tu jestem i nie złożyłam broni. Nawet nie wiecie ile razy wróżyłam temu blogowi rychły koniec. Dziękuję Wam, że pomimo natłoku codziennych zajęć macie czas i chęci żeby razem ze mną potrzymać się chmur...Dziękuję za wszystkie komentarze i uwagi, którymi się ze mną dzielicie. Cieszę się, że jesteście bo nie wiem co bym bez Was zrobiła :). Czytelnicy tacy jak Wy są dla tego miejsca najlepszym fundamentem.