...y yo a Puerto de Mazarrón.

  Znów plaża po sezonie. I znów wróciłam zachwycona. Cisza, spokój. Oprócz mnie praktycznie nikogo, nie licząc dwóch przemiłych wędkarzy, którzy mi się pożalili, że ryby dzisiaj kiepsko biorą. Kurorty poza sezonem są naprawdę wyjątkowe, już niedługo wszystko się zmieni na niekorzyść i będzie tłoczno, głośno i niespokojnie. Więc póki mogę cieszę się plażą tylko dla mnie i uśpionymi ulicami. Jest tak jak lubię najbardziej.

  Wrażenie uśpienia potęgowała trwająca siesta. Na szczęście kiedy już kończyłam spacer i szłam na spotkanie z Anią z Sevilli na ulicach zaczęli pojawiać się ludzie i już nie miałam wrażenia, ze jestem sama. Zbliżała się pora kolacji co skutecznie wyciągnęło ludzi z domów a mi dało nadzieję, że jednak z Anią nie umrzemy z głodu. Bo jak zaczynałam spacer to szczerze mówiąc byłam trochę zszokowania poziomem uśpienia Puerto de Mazarrón. Dźwięk podnoszonych żaluzji i wystawianych stolików był w tamtym momencie najładniejszą melodią...oto co głód robi z człowiekiem.

  Ania z Sewilli była moim głównym powodem wypadu do Puerto de Mazarrón. Początek internetowej znajomości szybko zaowocował spotkaniem, Ania była akurat tam, a ja do niej dojechałam. Spędziłyśmy super wieczór, było tak fajnie, że nawet nie myślałam o robieniu zdjęć. Poziom radości we krwi miałam naprawdę wysoki, ilością zbliżony do ilości krewetek w żołądku :). Następnego dnia spotkałyśmy się jeszcze raz, tym razem w Alicante, i było jeszcze fajniej a ja dawno się tak nie uśmiałam. Szkoda tylko, że nie mogłam napić się winka, no ale dziewczyny, jeśli to czytacie, to pamiętajcie - następnym razem nadrobię wszystko, nie martwcie się :). I teraz zapraszam do mnie.

  Zrobiłam sobie fajny spacer brzegiem morza, doszłam do punktu widokowego, wyżyłam się fotograficznie po czym ruszyłam z powrotem. Wracając zaszyłam się trochę w wąskich ulicach w poszukiwaniu życia, ale bez skutku. Tylko gdzieniegdzie poczułam zapach przygotowywanego jedzenia albo usłyszałam fragment rozmowy, a tak to było zupełnie cicho...Podczas spaceru spotkałam może ze cztery osoby, z czego dwie jechały na tandemie :). Super!

  Uwielbiam takie małe kościółki, szkoda tylko że był zamknięty bo z chęcią weszłabym na chwilę i powdychała ten specyficzny zapach, który tak bardzo lubię.

  Szkoda, że nie zabrałam Mili bo taka wielka i pusta plaża byłaby dla niej rajem i pewnie miałaby dylemat czy ma się kąpać, biegać czy turlać w piasku, chociaż obstawiam, że wybrałaby to pierwsze.

  Takie niebo "na chwilę przed zachodem" uwielbiam chyba najbardziej na świecie, mogłabym siedzieć i wpatrywać się tak długo, aż się zakończy spektakl na zakończenie dnia.

Nad miastem góruje figura Jezusa Chrystusa, częsty element hiszpańskiego krajobrazu. Na górkę wbiegłam w ostatniej chwili bo chciałam spojrzeć na okolicę z wysoka. Z górki też zbiegałam :). O takich pomnikach napiszę chyba kiedyś osobnego posta bo chyba w żadnym innym kraju nie widziałam tylu Chrystusów. Większość z nich to mniejsze kopie oryginału, czyli tego z Rio.

  Dzień się kończył, zachód słońca cieszył oczy a ja biegłam na spotkanie z Anią bo nie chciałam żeby czekała. Tak mi się fajnie spacerowało, że nawet nie zauważyłam upłtwającego czasu. A najfajniejsze było dopiero przede mną. Ania! Z tego miejsca Cię pozdrawiam, cieszę się, że się poznałyśmy i mam nadzieję, że ciąg dalszy nastąpi. Nadal mam ochotę nauczyć się sevillanas :). Espero que nos vemos pronto en la tierra andaluza.