Bez roweru nie ma życia - Archena.

  Uzależnienie od roweru daje ostatnio o sobie znać systematycznie. Czyli codziennie. A że jest to nałóg przyjemny i dający wiele radości, to sobie go pielęgnuję. Przemierzam bliższą i dalszą okolicę zostawiając za sobą ślady dwóch kół...

  Takim samym szczęściem przepełnia mnie pokonywanie znanych tras jak też odkrywanie nowych ścieżek. Muszę się tylko pilnować, żeby nie przesadzić z długością wycieczki - już nie raz tak się zdarzyło, że wracałam do domu ostatkiem sił. Ilość wypedałowanych endorfin przesłania mi racjonalne myślenie i takie gospodarowanie siłami, żeby ich jeszcze starczyło na drogę powrotną.

  Na całe szczęście jak do tej pory zawsze wracałam :). I niech tak już zostanie. Co prawda zawsze mam ze sobą jakieś pieniądze - na autobus lub w ostateczności taksówkę, aczkolwiek wierzę w to, że skorzystam z tego w ostateczności. A ostatecznością są dla mnie jedynie problemy techniczne a nie problemy kondycyjne, do których zaliczam brak możliwości ustania w pionie spowodowany brakiem sił :)

  Tego dnia przejechanie 20 km w jedną stronę to było dla mnie za mało. Postanowiłam jeszcze zrobić sobie małą wędrówkę i wejść na najwyższy punkt miejsca gdzie dotarłam. Wlazłam, usiadłam...i opadłam z sił :). Całe szczęście żelkowie misie i dwie gruszki postawiły mnie na nogi, od dawna wiem, że misie to jest to! Chociaż pewnie znajdą się lepsze i zdrowsze sposoby na regenerację, aczkolwiek ja wolę uskuteczniać te smaczniejsze :).

  Nie wiem czy to jest normalne, żeby ilość energii rosła z każdym przepedałowanym kilometrem, ale mam wrażenie, że tak. Odczuwane zmęczenie i brak sił idą w zapomnienie kiedy tylko wsiądę ponownie na rower. Pedałowanie staje się swojego rodzaju mantrą a ja tradycyjnie nie skupiam się na jeździe tylko na tym, co dookoła mnie. To skutecznie zagłusza zmęczenie i wybija z głowy kłębiącą się myśl, że skoro oddaliłam się od domu o 20 km to dokładnie tyle samo muszę pokonać, żeby do tego domu wrócić. Mogłabym co prawda pokusić się o szukanie skrótu ale wiem, że w moim przypadku odniosłoby to skutek odwrotny od zamierzonego :).

  Teraz miałam kilkudniową przerwę w rowerowaniu ( bo byłam w Sevilli jupi jupi jej! ) ale wiem, że jak tylko wsiądę na rower to tradycyjnie dadzą o sobie znać hurtowe ilości endorfin. A przed ruszeniem w drogę powrotną pewnie opadnę z sił. Taka moja mała, rowerowa rutyna :).