Cieplejszy wieje wiatr.

  Unosi mnie dwa metry nad ziemią. Łapię go w żagle. Coraz trudniej usiedzieć mi w domu. Czasem jestem nazywana podróżniczką, czasem powsinogą, i szczerze mówiąc to drugie określenie chyba lepiej do mnie pasuje. Nie mam złudzeń. Gdy robi się cieplej, nic mnie w domu nie zatrzyma. Do zabrania się za sprzątanie muszę mieć naprawdę silną motywację. A tej póki co brakuje. Tak często jak się da wychodzę z tego nieładu i wyrzuty sumienia zagłuszam widokami.

 Oczywiście z tymi wyrzutami sumienia to był żart. W kwestii uchylania się od sprzątania takowych nie posiadam.

  W mojej głowie co i rusz pojawiają się myśli o ruszeniu w plener. Valle del Ricote to moje ostatnie odkrycie. Przyrodnicze cudo regionu, które niczym wstęga oplata rzeka Segura. Widoki takie jak na zdjęciach i wierzcie lub nie, ale są miejsca gdzie jest jeszcze piękniej. Można sobie wyskoczyć na jednodniową wędrówkę, ale można też spędzić tam kilka dni, przemierzyć Valle del Ricote wzdłuż i wszerz, spać w schroniskach lub w prywatnych kwaterach a jedyny kontakt z cywilizacją mieć w małych i klimatycznych miasteczkach i wioskach napotykanych gdzieś po drodze.

  Spacerowaliśmy kilka godzin tylko, i to dolinami, wyższe partie zostawiając na następny raz. Ciągnęło mnie też do tych małych mieścinek z domkami z kamienia, ale to wymagało zboczenia z obranego kursu i dłuższej wędrówki. Dzień chylił się ku końcowi a niebo przybierało barwy nie będące oznaką niczego fajnego.

  Oczywiście nie może zabraknąć Mili. W pysku ma swojego nieodłącznego towarzysza - jeża. Podczas szykowania się w drogę Mila jest pierwsza przy drzwiach i jako pierwsza wskakuje do samochodu - tak jak by się obawiała, że o niej zapomnimy albo się rozmyślimy i zostanie w domu. Przy czym to drugie zdarza nam się niezwykle rzadko. Nie po to mamy psiaka, żeby siedział w domu i tęsknie czekał aż reszta rodziny wróci z wycieczki.

  Valle del Ricote pełne jest ścieżek, dróg i szlaków, które tylko czekają, żeby ktoś je przemierzał. Na przykład my. W wolne dni bywa tam tłoczno bo pasjonaci wędrówek chętnie wybierają to miejsce na spędzenie wolnego dnia. A czasami można przez cały dzień nie spotkać żywej duszy. W takim miejscu zawsze mam problem bo ciężko mi jest zawrócić z drogi. Mogłabym tak iść i iść, każda pojawiająca się ścieżka i kolejny piękny widok sprawiają, że mam ochotę być tam już dzisiaj. Czasami mam problem z dawkowaniem sobie przyjemności i bywam zbyt zachłanna. 

  Nie da się przejść obojętnie obok oznak wiosny, które występują już w ilościach hurtowych. Zielone listki i kolorowe kwiaty na drzewach owocowych pozwalają mieć nadzieję, że teraz będzie już tylko cieplej. I nie ma dnia żebym nie widziała motyli. Więc moje szwędactwo objawia się ze zdwojoną mocą a ja nawet z tym nie walczę, bo wiem, że jestem na straconej pozycji. Lubię być w terenie, w plenerze, w drodze...a w domu to niekoniecznie. A przynajmniej nie w taką pogodę.