Pico Quibas. A na deser paella.

  Kiedy budzik o siódmej wyrwał mnie z błogiego snu w pierwszym odruchu miałam ochotę nakryć się kołdrą i udawać, że nic nie słyszę. Spać poszłam o drugiej więc po przespaniu pięciu godzin odczuwałam ochotę przespać kolejnych tyle. Do mojej świadomości zaczęło powoli docierać, że przecież mam fajne plany na dzisiejszy dzień, co zdecydowanie ułatwiło mi opuszczenie miejsca tak cudnie pachnącego snem...

  Nie wiedziałam czego się spodziewać, wiedziałam jedynie, że czeka mnie chodzenie po górach. Miałam tylko nadzieję, że nie będą to zbyt wysokie szczyty i że podołam. Przez hiszpańskich znajomych wkręciłam się w grupę górskich zapaleńców, i nie chciałam wyjść na słabeuszkę już podczas pierwszej wyprawy. Co innego podczas drugiej, ale dać plamę podczas debiutu to by była plama na moim honorze :).

  Na szczęście celem dnia był Pico Quibas, nazywanie tego szczytem jest moim zdaniem szczytem przesady :). Albo zaszczytem dla tego szczytu, bo wysokość 966 m n.p.m. raczej nie robi wrażenia. Za to widoki robiły. A ja robiłam zdjęcia. Mnóstwo zdjęć. I zostałam mianowana fotografem wypraw :).

  Piątkowy wieczór spędziłam w tym samym gronie więc miałam okazję posłuchać trochę o wyprawach. Może nie w żadne Himalaje ani w Alpy, ale w Pireneje to już tak. Albo do Sierra Nevada. Mam nadzieję wziąć udział w jednej z takich weekendowych wypraw bo towarzystwo bardzo fajne i z entuzjazmem zareagowali na kolejną osobę chętną do łażenia - mnie. I nawet poznałam osoby, którym zdarzyło się zawracać w połowie podejścia na górę albo zostawać gdzieś po drodze i czekać aż reszta wejdzie i zejdzie - co jeszcze bardziej zachęciło mnie do przyłączenia się do grupy. Ta bezcenna świadomość, że może w razie czego będę miała towarzystwo do schodzenia w dół zanim dotrę na górę dodała mi skrzydeł :).

  Pogoda była taka sobie, bardzo wiało, ale sprawny marsz skutecznie podnosił temperaturę. Cały czas maszerowaliśmy ze świadomością, że może zacząć padać i jedyne co nas może trochę ochronić przed deszczem, to własne kaptury. Na szczęście deszcz widzieliśmy w oddali jedynie, u nas było chłodno ale sucho.

  Naprawdę spędziłam fajnie dzień, z sympatycznymi ludźmi, miałam wrażenie, że znam te osoby od lat. Pico Quibas okazało się takie w sam raz na pierwszy raz. Co prawda takie górki nie są mi obce ale w takiej zorganizowanej hiszpańskiej grupie szłam pierwszy raz. Po dotarciu do celu zorganizowaliśmy sobie mały piknik - były oliwki, sery, kanapki, hiszpańska szynka - jamon, owoce i słodkości. Jak na 966 metrów to kuchnię mieliśmy świetnie zaopatrzoną.

  Zawsze fajnie na mnie działa przebywanie wśród ludzi z pasją. Jednym z uczestników naszej wędrówki był tata jednego kolegi, przemiły człowiek i bardzo sympatyczny. Całe życie związany z jednym regionem Hiszpanii od małego przemierzał okolicę. Zna mnóstwo fajnych historii i ciekawostek, mogłabym Go słuchać w nieskończoność. Dużo wiedzieć o Świecie to jedno, ale umieć o tym opowiadać tak, że każdy chce słuchać, to już naprawdę wartościowy dar.

  Obiad zjedliśmy w wiejskim domu rodziców jednego kolegi. Jego Mama, Maria,( żona tego Pana, co tak pięknie opowiada ) zaprosiła wszystkich na paellę. Myśl o jedzeniu tej pyszności towarzyszyła nam przez całą drogę w dół, co chwilę przewijała się w rozmowach, a jak się zaczęła psuć pogoda, to nikt się nie martwił, czy zdążymy do domu przed deszczem, tylko czy przed deszczem zdążymy na paellę :). Uwielbiam być jedynym obcokrajowcem w grupie i gościem w nowym miejscu - zawsze dostaję największe porcje :). I je zjadam. I to zanim pomyślę, że może by tak zrobić zdjęcie...Następnym razem powstrzymam obżarstwo i zrobię. Napewno zrobię. Ta paella to było niebo w gębie, idealna w smaku i w konsystencji, ze wszystkimi moimi ulubionymi dodatkami...A na deser truskawki.

To była naprawdę udana sobota!