Ostatnie westchnienie Maura

  2 stycznia 1492 r. ostatni król dynastii Nasrydów, Abu-Abdullah poddał Alhambrę oblegającym ją Hiszpanom i razem z królową opuścił zamek, udając się na wygnanie. Po drodze orszak zatrzymał się na pobliskim wzgórzu, gdzie Król raz jeszcze spojrzał na pałac i zapłakał. Wiedział, że na zawsze opuszcza ziemski raj i siódme niebo. Od tego czasu wzgórze to nazywane jest Ultimo Suspiro del Moro (Ostatnie Westchnienie Maura). I ja się wcale temu królowi nie dziwię, że tak cierpiał opuszczając mury Alhambry. Mnie też urzekło to miejsce i to nawet dwa razy, bo moja pierwsza wizyta doczekała się powtórki dwa lata później.

  Pałac zachwyca nie tylko mnie i setki turystów przybywających do Granady każdego dnia. Zachwycił przede wszystkim chrześcijańskich zdobywców, dla których Alhambra była cudem - nigdy wcześniej nie widzieli takich budowli, zdobień, sztukaterii i ogrodów. Oszołomieni pięknem tego miejsca nie mieli ani chęci, ani odwagi zmieniać cokolwiek, dzięki czemu Alhambra trwa praktycznie od początku w niezmienionym stanie. 

  Alhambra jest Perłą Andaluzji i chyba jednym z najbardziej znanych i charakterystycznych zabytków regionu. To najlepiej zachowany pałac muzułmański w Europie, próżno szukać na naszym kontynencie drugiego takiego miejsca. Ten piękny zespół pałacowo-ogrodowy gwarantuje nam spędzenie wyjątkowego dnia w innej kulturze, takie oderwanie się na chwilę od codzienności i przeniesienie w inne czasy. Chyba właśnie dlatego tak lubię to miejsce...wystarczy przekroczyć bramę Alhambry a wszystko się zmienia na naszych oczach.

  Można zgubić się na chwilę w jednym z labiryntów, spędzić całą wizytę siedząc na jednej z ławek i poprostu podziwiać wszystko, przespacerować się po wnętrzach ozdobionych kolorowymi kafelkami i arabską sztukaterią albo szukać ducha Krzysztofa Kolumba, który właśnie w Alhambrze spotkał się z ówczesnymi władzami Hiszpanii aby prosić o wsparcie i patronat nad wyprawą, która skończyła się odkryciem wielkiego lądu.

  W Alhambrze wszystko jest inaczej...jest zielono, magicznie, kolorowo, latem ogrody mienią się tysiącami barw, latają motyle, ptaki dają radosny koncert na kilka głosów. Nieśpieszny spacer wśród tego wyjątkowego otoczenia i nasycenie się wszystkim wokół to wyjątkowy prezent jaki możemy zafundować sami sobie. Albo komuś bliskiemu :). Nie znam osoby, która nie wróciłaby zadowolona i zachwycona tym miejscem. Alhambra wszystkich urzeka, codziennie powiększa się grono osób będących pod wrażeniem piękna i architektonicznego bogactwa tego miejsca.

  O popularności tego miejsca świadczy kolejka chętnych, ale niech Was to nie odstrasza bo naprawdę warto. Alhambra jest znana nie tylko w Europie ale i poza Starym Kontynentem, mało kto nie słyszał o tym miejscu, nic więc dziwnego że przyciąga tłumy. W sumie to czeka się dwa razy - raz w kolejce po bilety, a później jeszcze w kolejce do wejścia, zwiedzający są wpuszczani co pół godziny. No ale być w Granadzie i nie widzieć Alhambry...tak nie wypada :).

  Zawsze mi się podobała arabska architektura, zanim miałam okazję wyjechać poza nasz kontynent Alhambra była dla mnie szczytem egzotyki i zetknięciem z inną kulturą, miałam tam mały przedsmak tego co mnie czekało np. w Maroku. Maurowie zostawili Europejczykom, a przede wszystkim Hiszpanom Alhambrę, jako pamiątkę po tym, jak rządzili na tych ziemiach. Cieszę się, że przetrwała wieki.

W 1984 r. Alhambra została wpisana na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO co jeszcze bardziej podniosło jej rangę i rozsławiło w świecie. Ciekawe czy w moim przypadku, jeśli chodzi o Granadę, sprawdzi się powiedzenie, że do trzech razy sztuka. Tym razem jednak Alhambrę sobie daruję a zamiast tego spędzę cały wolny czas spacerując po mieście, bo czuję niedosyt. A Granada jest piękna i zasługuje na to, żeby spędzić tam trochę więcej czasu, niespiesznie przespacerować się wąskimi uliczkami oraz zjeść super zimne gazpacho - niezrównanego sojusznika w walce z andaluzyjskim upałem...