Wędrowanie.

  Kiedy zaczęłam odczuwać coś zbliżonego do nudy albo takiego sflaczałego zasiedzenia, w mojej głowie zapaliła się czerwona lampka, jednoznacznie dając mi do zrozumienia, że czas ruszyć w drogę. Jak pomyślałam tak zrobiłam, wcześniej jednak zaczęłam wertować notatnik szukając natchnienia i celu w mojej podróżniczej liście. A mam na niej nie tylko miejsca odległe, ale też te takie bliższe które często mijam ale jakoś dotrzeć nie mogę.

  Od razu rzucił mi się w oczy punkt zapisany ołówkiem, lepiej sformułować tego nie mogłam i dziwię się, że sama wiedziałam o co mi chodziło, bo punkt brzmiał "te góry blisko". Może to nie Himalaje, Tatry ( w które swoją drogą ciągnie mnie coraz bardziej - pozdrawiam Iza :) ) ani nawet Alpy ale za każdym razem jak mi te pagórki majaczyły w oddali to wiedziałam, że muszę tam dotrzeć. I nie chodziło mi o to, żeby jakieś wysokie szczyty zdobywać tylko żeby sobie pochodzić scieżkami umiejscowionymi ponad poziomem morza. 

  W sumie to ja nawet nie wiedziałam, gdzie jadę, oprócz tego, że moim celem były górki spełniające rolę horyzontu. Poprostu jechałam "tam" pocieszając się myślą, że nawet jeśli zabłądzę, to i tak gdzieś dotrę. Okazało się, że cel mojej podróży był bliżej niż myślałam, ale za to jeszcze bardziej rozbudził apetyt, bo za górkami które były moim celem oczom moim ukazało się kolejne miejsce, gdzie poprostu muszę być.

  To co w moim mniemaniu było punktem widokowym okazało się punktem kontrolnym dla leśników i strażaków. W czasie suszy i dużego zagrożenia pożarami z tego miejsca obserwuje się okolicę, o czym poinformowała mnie tablica na budynku. Może i na górę wejść nie mogłam, ale usiadłam sobie na schodach i wypiłam earl grey'a a Miluta wciągnęła denta stixa, po czym ruszyłyśmy ścieżką w dół.

  Uwielbiam mieć nad sobą błękitne niebo bez ani jednej chmury, ale obłoki kładące się cieniem na górach to też piękne widowisko. Cudownie niebieskie niebo w towarzystwie białych, puszystych chmur to chyba mój ideał.

  Zdaję sobie sprawę, że momentami użycie w stosunku do tych pagórków słowa góry jest niewłaściwe, no ale nic to. Nie ważna nazwa, ważne że widoki fajne a my miałyśmy świetny spacer i spędziłyśmy aktywnie popołudnie, pomimo tego, że poranek raczej zapowiadał snucie się z kąta w kąt...

  Oj ta nasza Mila to mój najwspanialszy towarzysz podróży. Nigdy nie narzeka, że jest zmęczona, że umówiła się z kolegą na piwo albo że może zamiast spaceru byśmy mecz obejrzeli albo jakiś film. Jak tylko zaczynam się szykować Ona bierze jakąś zabawkę albo piłkę i stoi przy drzwiach wyjściowych czekając na sygnał do wymarszu. Ostatnio wszędzie towarzyszy nam jeżyk, sama sobie znalazła w stercie śmieci i wygląda na to, że w tych jej wszystkich zabawkach i piłkach właśnie jeżyka jej brakowało :). A że u nas w rodzinie ( tzn. naszej trzyosobowej komórce 2+pies ) wszyscy są na M, to na jeżyka mówimy Mister Jeż :). A mój Marcin ma jasność jeśli chodzi o to, po kim Mila ma to zbieractwo i od kogo czerpie wzorzec zachowania :).

  Wędrowanie rozbudziło mój apetyt i jak wracałam do samochodu to w mojej głowie zrodziła się myśl, żeby może pojechać gdzieś jeszcze. Jednak nadciągające ciemne chmury, wyglądające złowrogo, skutecznie wybiły mi ten pomysł z głowy. Przecież jutro też jest dzień, i pojutrze. A na dzisiaj wystarczy.

  A chmury to był tylko fałszywy alarm, zniknęły równie szybko jak się pojawiły, ale ja już byłam w drodze do domu, zachwycona dniem, który zaczął się tak leniwie a skończył całkiem przyjemnie.