Tymczasem...

  Sierpień, wrzesień i październik przyniosły mi wiele fajnych chwil i niezapomnianych wspomnień.

 

  Sierpniowi towarzyszyły liczne spotkania ze znajomymi i imprezy w rodzinnym gronie. Koncerty, pikniki i festyny. W prezencie urodzinowym dostałam wyjazd do Pragi - miasta wyczekiwanego tęsknie. Pobyt tam potwierdził tylko to, co już wiedziałam - Praga jest przepiękna, zachwyca architekturą i na kolana powala detalami, obok których - czego pojąć nie mogę - większość ludzi przechodziła obojętnie. Ale nie ja. I jakże cudnie jest zboczyć w Pradze z turystycznych szlaków a potem w duszy skakać z radości, że jednak się człowiek od tych tłumów odłączył i poszedł w swoją stronę.

  W drodze do Pragi, pomimo deszczu i mało sprzyjającej aury, spędziliśmy fajny czas w Skalnym Mieście. A wracając z Pragi do domu starczyło czasu na przystanek we Wrocławiu - mieście planowanym od dawna, ale zawsze coś stawało na przeszkodzie i zmuszało do zmiany planów. Nie tym razem. Wrocław oczarował nie mniej niż Praga, natężenie zachwytu w duszy podczas tego urodzinowego wyjazdu zdecydowanie przekraczało normę.

  Wrzesień to podróż samochodem z Polski do Hiszpanii, m.in. przez urocze, małe francuskie miasteczka. I koncert jednego z ulubionych zespołów hiszpańskich, dzięki uporowi i determinacji udało mi się stać blisko sceny ( pomógł w tym też fakt, że małe to się wszędzie przeciśnie :) ). Muzyka na żywo i śpiewanie razem z tłumem to jedno z tych wrażeń, które bardzo często wywołują u mnie gęsią skórkę...

  Październik to wycieczki rowerowe wzdłuż hiszpańskiego wybrzeża, długie spacery i morskie kąpiele z Milą, czytanie z widokiem na morze, wielkie porcje pysznego jedzenia i problemy z dopięciem spodni ( pomimo tego rowerowania :) ).

  Wszystko to, o czym wcześniej wspomniałam powodowało, że aparat fotograficzny był w ciągłej eksploatacji, karta pamięci zapełniała się błyskawicznie a ładowarka nie nadążała z ładowaniem baterii :). Zrobiłam ogromne ilości zdjęć, których niestety koniec października pozbawił mnie bezpowrotnie. Włamanie do samochodu pozbawiło mnie aparatu a wraz z nim zdjęć, których nie miałam czasu zgrać na laptopa. Wiem, wiem, zgrywanie zdjęć na bieżąco nigdy nie było moją dobrą stroną, doigrałam się i teraz mam nauczkę. Szkoda tylko, że tak bolesną. Aparat jak aparat - i tak planowałam kupić nowy. Ale zdjęć, które wraz z nim straciłam, nigdy nie odżałuję. Pamiętam, że za każdym razem jak usłyszałam historię, że komuś ukradziono aparat, to nawet sobie nie potrafiłam wyobrazić jakie to straszne uczucie stracić zdjęcia...Teraz bez aparatu czuję się jak bez ręki, po stracie zdjęć czułam się jak by mnie ktoś pozbawił kawałka duszy...

  Powoli odzywa się we mnie mój głupi optymizm. Wyszukuję plusów tej minusowej sytuacji. Mogłam mieć w aparacie zdjęcia z podrózy życia gdzieś na koniec świata, a w sumie miałam tylko z Pragi i z Polski, więc nie jest źle. Bliskich, którzy byli bohaterami zdjęć, jeszcze nie raz uda się złapać w kadr. W przyszłym roku mam kolejne urodziny i znowu mogę sobie zażyczyć wyjazd do Pragi, ze Skalnym Miastem i Wrocławiem - bo są po drodze. I tym razem wytropię wszystkie Krasnale.

  Tymczasem tak sobie dzisiaj spacerowałam. Taką mam teraz codzienność.